Είναι κάπως ειρωνικό αν αναλογιστείς πόσο ουτοπικά ρομαντικά επιλέγουμε να μπαίνουμε σε κάθε σχέση. Υποσχέσεις περί ακλόνητης αγάπης και βεβαιότητες για ένα «για πάντα» που είναι κατά κανόνα καταδικασμένο να διαρκέσει για –ένα σύντομο– όσο.
Οι σχέσεις, αυτές που λειτουργούν σωστά, που στηρίζονται πάνω σε ένα αμφίδρομο ενδιαφέρον και μία ανιδιοτελή αγάπη, έχουν την τάση να βελτιώνουν τα συμβαλλόμενα πρόσωπα. Είναι αυτό το «μαζί σου βγάζω τον καλύτερο εαυτό μου».
Για την ακρίβεια πάντα ο άλλος είναι αυτός που στον βγάζει, κάποιες φορές αβίαστα με έναν καλό εαυτό να βρίσκεται ελάχιστα μακριά απ’ την επιφάνεια κι άλλοτε με τυφλοπόντικα, κάνοντας βουτιά στα βαθιά, στα πολύ βαθιά και με ρίσκο να μην μπορέσουμε να βγούμε απ’ αυτά, πλάθουμε το πρόσωπο που επιλέξαμε δίπλα μας και του δίνουμε με φροντίδα κι αρκετό συναίσθημα την καλύτερη δυνατή εικόνα του.
Καταφέρνουμε με κόπο και προσπάθεια να κόψουμε –ή έστω να περιορίσουμε– τις κακές συνήθειες του συντρόφου μας, διορθώνουμε ατέλειες, αναδεικνύουμε τις κρυφές τελειότητες και παρεμβαίνουμε όσο μας επιτρέπει για να μην αλλάξουμε το πρωτότυπο αλλά να βγάλουμε στην επιφάνεια το καλύτερο «εγώ» του.
Κι αφού τα κάνουμε όλα αυτά και κομπάζουμε από περηφάνια για το «δημιούργημά» μας, πριν προλάβουμε να το χαρούμε καλά-καλά, το παρόν γίνεται παρελθόν, ο νυν, πρώην και κάποιος άλλος μας αρπάζει την μπουκιά μέσα απ’ το στόμα, καλομαγειρεμένη και καλοψημένη πριν προλάβουμε να φάμε και δεύτερη πιρουνιά.
Εσύ λοιπόν που μπήκες στη ζωή του μετά από εμένα, μου χρωστάς ένα μεγάλο ευχαριστώ. Δεν κάνω λόγο για το ευχαριστώ που τον άφησα ώστε να τον βρεις εσύ (μη χαίρεσαι και πολύ εξάλλου, θα έρθει κι η δική σου ώρα να αναθεωρήσεις για το κελεπούρι) αλλά ξεκάθαρα για το «ευχαριστώ» που στον έφτιαξα.
Με κλαψουρίσματα, νάζια, φωνές, βέτο και τσακωμούς σταματήσαμε να διαπραγματευόμαστε το μούσι που τόσο πολύ του πηγαίνει κι αποχαιρετήσαμε οριστικά ξυραφάκια και μηχανές. Έτσι μπορεί τώρα να παίζει αμήχανα με τα μούσια του όταν σκέφτεται κάτι ή είναι αγχωμένος κι εσύ να λιώνεις ελεύθερα χάρη σε εμένα.
Τον πρόσεξες για το στιλάτο ντύσιμό του και τις καλό του γούστο, αχ και να ‘ξερες, κακομοίρα μου, τι φόραγε πριν γνωρίσει εμένα. Όλα αυτά τα ρούχα που φοράει και τόσο σου αρέσουν είναι είτε δώρα δικά μου είτε επιλογές δικές μου και πολύ χαίρομαι που βλέπω το γέλιο να σου κόβεται.
Δίπλα μου έμαθε όλο το χρωματολόγιο κι όχι μόνο τα βασικά στα οποία περιορίζεται κάθε άντρας, έμαθε να κάνει υπομονή στα δοκιμαστήρια κι ίσως και να συμπάθησε τη βόλτα στα μαγαζιά.
Έκανε δουλειές στο σπίτι, μάζευε τα πράγματά του χωρίς πια να χρειάζεται να γκρινιάζω, κατέβαζε τα σκουπίδια όταν έφευγε πρώτος κι ίσως άφηνε κι ένα σημείωμα στο ψυγείο για καλημέρα.
Έκανε πίσω όταν διαφωνούσαμε στο ντελίβερι κι έβγαινε μέσα στη βροχή να πάει σούπερ μάρκετ για να μου φέρει σερβιέτες και σοκολάτες.
Έμαθε να φτιάχνει σούπα για να με ταΐσει όταν αρρώστησα και φρόντισε να με εξοπλίσει με αρωματικά μαντιλάκια και καραμέλες για το λαιμό, ενώ δεν έκλεισε μάτι όλη νύχτα για να με προσέχει.
Όλα αυτά, όμως, είναι αστείες λεπτομέρειες μπροστά στα άλλα που με πόνο, κλάματα και τσακωμούς, έμαθε από εμένα για να μπορείς να χαίρεσαι εσύ.
Μαζί μου έμαθε να εκδηλώνει τα αισθήματά του, σκότωνε λίγο-λίγο τον εγωισμό του ώσπου να μην υπάρχει «εγώ» παρά μόνο το «εμείς». Έμαθε να με ακούει όταν δεν είμαι καλά, να σωπαίνει και να με αγκαλιάζει όταν δε χρειαζόντουσαν λέξεις, να με αφήνει να ξεσπάω και μετά να με κολλάει πάνω του και να με σφίγγει σαν να μην του φώναξα ποτέ.
Με κυνήγησε όταν είχα ανάγκη να με διεκδικεί, μου έδινε χρόνο όταν ήθελα να τα βρω με τον εαυτό μου. Έμαθε να διαβάζει πίσω απ’ τις λέξεις και τις φωνές τι εννοώ για αυτό πάντα στο «φύγε» μου, ερχόταν πιο κοντά.
Έγινε δίπλα μου ένας υπέροχος άνθρωπος με υπομονή κι αντοχές που είχε πάντα διάθεση να προσπαθεί ώσπου κάποια στιγμή κουράστηκα εγώ να προσπαθώ και τώρα θα ‘ρθεις εσύ να ζήσεις και να χαρείς όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα που χτίσαμε εμείς, μαζί.
Ίσως όμως και να μη ζήσεις τίποτα απ’ αυτά. Ίσως να κρατήσεις μόνο τα ρούχα, το στιλ και τα μούσια, χάρισμά σου. Ίσως όλα τα άλλα, τις πράξεις, τις αγκαλιές και το συναίσθημα να τα χάρισε μόνο σ’ εμένα.
Ίσως να άλλαξε τα στραβά του και να ανέδειξε όλα τα καλά του στοιχεία μόνο για ‘μένα, γιατί τα άξιζα και γιατί ήμουν εκεί για να περιμένω και να προσπαθώ.
Καλή τύχη.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
