Περίεργη έννοια οι υποσχέσεις, γενικά αλλά εδικά αυτές που δίνουμε στον εαυτό μας. Θυμίζουν παιδικές σκανταλιές απ’ αυτές που έδινες τον λόγο σου πως δε θα επαναλάβεις –μάλλον με δάχτυλα σταυρωμένα– και μόλις χανόταν η μαμά απ’ το οπτικό πεδίο, έτρεχες να σκαρφιστείς την επόμενη.
Τις υποσχέσεις μας λοιπόν δεν της τηρούμε είτε γιατί δεν μπορούμε, ξεπερνάνε τις δυνάμεις μας είτε για να είμαστε πιο ειλικρινείς γιατί δε θέλουμε.
Γιατί, θα μου πεις, να υπόσχεσαι να αλλάξεις κάτι που δε θες στ’ αλήθεια να αλλάξει; Μα γιατί θα έπρεπε να θες αλλά η λογική απ’ την επιθυμία όπως και το σωστό απ’ το διασκεδαστικό, συχνά απέχουν χιλιόμετρα ολόκληρα.
Ορθώνεις ανάστημα και διατυμπανίζεις πως ως εδώ ήταν, αυτή ήταν η τελευταία φορά. Θα κόψεις το βλαβερό κάπνισμα, θα βγεις απ’ αυτή την τοξική σχέση, θα πας αύριο γυμναστήριο, θα πάψεις να πληγώνεσαι τόσο εύκολα· ένα απ’ αυτά ή κι όλα μαζί. Στην πραγματικότητα αυτή η θαρραλέα δήλωση πείθει λιγότερο κι απ’ το «από Δευτέρα δίαιτα».
Θα στρίψεις ένα ακόμη τσιγάρο, θα κουβαριαστείς στην αγκαλιά του κι ας σου βγάζει το χειρότερο εαυτό σου, θα κάνεις λακκούβα στον καναπέ απ’ την ξάπλα, θα καταβροχθίσεις όσες σοκολάτες θες και θα συνεχίσεις να αφήνεσαι και να δίνεσαι κι ας τρως καθημερινά τα μούτρα σου.
Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο ορισμός της ευτυχίας σου. Γουστάρεις κι απολαμβάνεις τις λάθος επιλογές σου οι οποίες με τον καιρό έχουν γίνει πια συνήθεια με αόρατα δεσμά που δεν προτίθεσαι να σπάσεις.
Κι όχι, δε δίνεις όλες αυτές τις υποσχέσεις σε μία προσπάθεια να πείσεις τους γύρω σου πως αντιλαμβάνεσαι τις αστοχίες σου. Τα λάθη σου τα έχεις αγαπήσει κι ούτε ντρέπεσαι γι’ αυτά. Μια αδύναμη προσπάθεια να ξυπνήσεις τον εαυτό σου, αυτό είναι όλο. Μία κρίση λογικής μέσα στο χάος των συναισθηματισμών σου.
Η τελευταία φορά, στην πραγματικότητα, δεν είναι ποτέ τελευταία φορά! Είναι μια ανέλπιδη προσπάθεια να αποχωριστείς τον μαζοχιστή εαυτό σου. Η πεταλούδα, όμως, πάει στο φως κι ας είναι να την κάψει κι εσύ κυνηγάς τις λάθος επιλογές κι αποφάσεις, γατζώνεσαι στα λάθος πρόσωπα. Όλα λάθος αλλά όλα με τα σωστά συναισθήματα κι αυτό αυτομάτως τα κάνει λάθη που θες να ζεις στο repeat.
Εξάλλου οι άνθρωποι είμαστε τα πιο ξεροκέφαλα πλάσματα. Απολαμβάνουμε τον πόνο, όσο γι’ αυτόν που επιλέγουμε, τον αναγάγουμε σε ιερή θυσία.
Αγαπάμε τα λάθη μας κι αν μέσα απ’ αυτά γινόμαστε σοφότεροι όπως λένε, εμείς θα γίνομαι δύο και τρεις φορές περισσότερο σοφοί μιας και θα τα επαναλαμβάνουμε συνεχώς.
Τα όρια ανάμεσα στο σωστό και το λάθος είναι πάντα ρευστά κι υποκειμενικά. Κι εγώ προτιμώ να ορίζω ως σωστό ό,τι με κάνει να χαμογελώ κι ως ηθικό ό,τι αγγίζει την εικόνα που εγώ έχω σχεδιάσει για την ευτυχία.
«Μυαλό δε θα βάλει αυτό το κεφάλι. Και κλαίει, υποφέρει, πονά μα όσα κι αν πάθει τα ίδια τα λάθη, θα κάνει ξανά και ξανά». Τι άλλο να πω, τα είπε όλα ο Μητροπάνος. Μυαλό δε βάλει αυτό το κεφάλι, λοιπόν, όσες υποσχέσεις κι αν δώσει κι αυτό όχι γιατί δεν μπορεί αλλά γιατί δε θέλει.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
