Οι άνθρωποι είμαστε μυστήρια πλάσματα. Τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί. Διαφέρουμε τόσο σε χαρακτήρα, όσο και σε συμπεριφορές. Δεν υπάρχει κάποιος γενικός κανόνας ή ορισμένες κατηγορίες που θα μπορούσες να μας κατατάξεις.
Ούτε κυκλοφορούμε με ταμπελάκια στο μέτωπο που ορίζουν περιγραμματικά το χαρακτήρα μας. Ίσως αν υπήρχαν να μπορούσαμε να αποφύγουμε ευκολότερα ορισμένες «προβληματικές» κατηγορίες.
Επειδή όμως κάτι τέτοιο προφανώς και δε δύναται να συμβεί κι επειδή όλοι κουβαλάμε ένα θεματάκι, μικρό ή μεγάλο, πάντα θα βρισκόμαστε στη δυσάρεστη αυτή θέση να ανεχόμαστε συμπεριφορές και καταστάσεις που στην καλύτερη μας προκαλούν εκνευρισμό, στη χειρότερη δολοφονικές τάσεις.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων που δε συμπαθώ. Ας πούμε έχω θέμα με τους τσιγκούνηδες, τους ξερόλες και τους γλείφτες. Εκεί όμως που η υπομονή μου βαράει κόκκινο προειδοποιητικό και το μάτι γυαλίζει είναι με τους μίζερους, μονίμως γκρινιάρηδες κι ενοχλημένους που έχουν αναγάγει την κακομοιριά σε δεύτερη φύση τους.
Όλοι έχουμε προβλήματα, όλοι βιώνουμε κακές στιγμές ή και περιόδους κι εν γένει έχουμε όλοι δικαίωμα στο δράμα. Είναι όμως κι ορισμένοι που κάνουν κατάχρηση του δικαιώματος αυτού.
Το χαμόγελο στα χείλη τους έχει αντικατασταθεί από μία μόνιμη ξινίλα, η γκρίνια πήρε τη θέση της καλημέρας και η καληνύχτα μεταφράστηκε σε μόνιμο παράπονο.
Είναι αυτοί που όταν είναι στο σπίτι, θα γκρινιάξουν για την δουλεία κι όταν πάνε στη δουλειά, θα γκρινιάζουν για το σπίτι. Είναι οι φίλοι που όταν βγεις για καφέ, πάντα κάτι θα τους ενοχλεί. Θες η σερβιτόρα θα είναι αγενής, ο καφές κρύος, τα κουλουράκια μπαγιάτικα; Κάτι θα πηγαίνει στραβά, επιβάλλεται γι’ αυτούς να είναι κάτι στραβό.
Είναι η φίλη αυτή που δεν είναι ποτέ ικανοποιημένη απ’ την σχέση της και το σύντροφό της· που όταν ασχολείται πολύ μαζί της, την πνίγει κι όταν αφήνει λίγο χώρο ανάμεσά τους, αδιαφορεί.
Είναι οι άνθρωποι αυτοί που διάλεξαν την άσχημη όψη των πραγμάτων, γιατί καθετί κρύβει ομορφιά, αρκεί να έχεις την υπομονή και τη διάθεση να το δεις. Ψάχνουν λοιπόν γύρω τους και μέσα τους μόνο για τα αρνητικά, κλείνοντας τα μάτια σε κάθε θετικό και χρωματιστό που θα βρεθεί μπροστά τους.
Εξάλλου όλα στη ζωή είναι θέμα επιλογής κι οπτικής. Όπως κι η ευτυχία την οποία δεν μπορούν ποτέ να βιώσουν καθώς η πληθώρα των προσδοκιών τους που συνεχώς ανανεώνεται, δεν πρόκειται ποτέ να ικανοποιηθεί· κι αν ακόμα συμβεί, πάλι κάτι θα λείπει γι’ αυτούς.
Δεν υποτιμώ τους προβληματισμούς σου, ούτε επιδιώκω τη σιωπή σου. Προσωπικά ακόμη και να με δέσεις και να με φιμώσεις, πάλι θα βρω τρόπο να αντιδράσω αν κάτι με αδικεί ή δε με βρίσκει σύμφωνη.
Κατανοητό πως υπάρχουν πράγματα, θέματα, πρόσωπα και καταστάσεις που σ’ ενοχλούν. Άλλο όμως δεν καταλαβαίνω· πως γίνεται τα πάντα να σ’ ενοχλούν κατσουφιασμένο και θυμωμένο μου μούτρο; Και κάτι ακόμα· πώς πιστεύεις πως αυτή η συνεχής μουρμούρα κι δυσαρέσκεια μπορεί να βοηθήσει; Είσαι σίγουρος πως η γκρίνια σου προκαλείται απ’ αυτά που έχεις ή μήπως απ’ όσα σου λείπουν;
Προσοχή στο κενό όμως ανάμεσα στο «κλαίω» και «κλαίγομαι». Το να «κλαις» είναι σωτήριο, λύτρωση κι εξαγνισμός, το να «κλαίγεσαι» πάλι μάλλον μαζοχισμός, σαδισμός και μαρτύριο για σένα και τους γύρω σου.
Κι αν όλα αυτά τα θέματα σου δεν είναι απαισιόδοξες αντιδράσεις και νάζια, αλλά ρεαλιστικά προβλήματα, τότε πάλι άλλη πρέπει να ‘ ναι η γραμμή πλεύσης σου.
Αντί να καταριέσαι τη δουλεία σου, τους φίλους, και τη σχέση σου που σε αφήνουν κενό, φρόντισε να βρεις κάτι που θα σε γεμίσει. Επιδίωξε να αλλάξεις, να απαλλαχθείς απ’ όσα σε καταθλίβουν κι εν τέλει, να ζήσεις. Η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή είπε εύστοχα ο φίλος μας Αγγελάκας, πόσο μάλλον αν είναι και μίζερη έχω να συμπληρώσω εγώ.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
