Ο χρόνος είναι για πολλούς ένας μικρός μάγος. Με το αόρατο ραβδάκι του μπορεί και θεραπεύει πληγές, σβήνει δυσάρεστες μνήμες, αφήνει πίσω του όσα δεν τον κράτησαν. Κάνει όμως κάτι ακόμη σπουδαίο· ενώνει και δένει τους ανθρώπους.
Οι σχέσεις σαν το καλό κρασί ωριμάζουν μέρα με τη μέρα και συχνά μετράνε την αξία τους με την παλαιότητά τους. Εξάλλου δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης απ’ το ν’ αντέχεις κάποιον σε καθημερινή βάση.
Οι σχέσεις μακράς διαρκείας κρύβουν όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα μυστικά που τις κάνουν μοναδικές. Άλλωστε η ζωή είναι πολύ μεγάλη για να τη ζήσεις μόνος σου και πολύ μικρή για να τη σκορπίσεις σε πολλούς.
Είναι που ξέρεις τον άλλον καλύτερα απ’ τον εαυτό σου. Γνωρίζεις προτερήματα και μειονεκτήματα κι ακόμα κι αν η ζυγαριά κλίνει στα κατά, πάλι επιμένεις να προσπαθείς. Κι αυτός με τη σειρά του γνωρίζοντας τις ανασφάλειες, τους φόβους και τις αδυναμίες σου, μπορεί και σε διαβάζει καλύτερα απ’ τον καθένα.
Έχετε περάσει πολλά μαζί, ευχάριστα κι άλλα πιο δύσκολα. Τα δεύτερα είναι αυτά σας έδεσαν. Πιάσατε πάτο κι όμως βρήκατε τη δύναμη να σηκωθείτε. Γιατί όταν μάθεις να μένεις, όσα «φεύγω» κι αν πεις, δε θα κάνεις ούτε βήμα.
Ξέρεις πότε είναι καλά και πότε το παριστάνει, αποτυχημένα με σένα ως δέκτη. Ξέρεις τι θέλει πριν στο ζητήσει κι είσαι πάντα πρόθυμος να το χαρίσεις. Έμαθες να αποκρυπτογραφείς τη σιωπή, η οποία πια δε σε τρομάζει. Την μεταφράζεις σε οικειότητα και την απολαμβάνεις.
Δεν πνίγεις καβγάδες και διαφωνίες, δε διστάζεις να αντιδράσεις, ούτε σκέφτεσαι αν θα τσαλακωθείς. Έπαψες από καιρό να τρέμεις τις εντάσεις. Έχεις λυγίσει κατά καιρούς κι ήταν εκεί για να σε στηρίξει. Κι αν έχετε περάσει ομηρικές διαμάχες, ύστερα πάλι γελάσατε μαζί, μέχρι την επόμενη καταστροφή.
Δε ρισκάρεις πια να ρίξεις τα μούτρα σου και να κάνεις το πρώτο βήμα γιατί ξέρεις πως όταν εσύ κάνεις ένα βήμα ο άλλος θα κάνει δύο.
Έχετε κλάψει ο ένας μπροστά στον άλλον κι αυτό κάνει τα γέλια σας ακόμη πιο αληθινά. Χτίσατε δικούς σας κώδικες κι ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο αρκεί για να επικοινωνήσετε.
Έπαψες από καιρό να φοβάσαι μην εκτεθείς. Έσπασες τη μάσκα σου στους πρώτους μήνες της σχέσης και πλέον παίζεις το παιχνίδι με ανοιχτά όλα σου τα φύλλα.
Έμαθες πως πρέπει πρώτα να ακούς κι ύστερα να μιλάς και δε βαριέσαι όσο κι αν παίζουν στο repeat οι ίδιες ιστορίες, τα ίδια νάζια και τα ίδια παράπονα. Χαμογελάς συνειδητοποιώντας πόσο καλά τον ξέρεις, άλλωστε σου θυμίζουν τους λόγους που τον ερωτεύτηκες.
Φανερώνεις όλο και πιο συχνά το χειρότερο εαυτό σου, γκρινιάζεις κι απαιτείς σαν κακομαθημένο μωρό, ξέρεις όμως πως είναι πια δοκιμασμένες οι αντοχές του κι ίσως εκμεταλλεύεσαι λίγο την αδυναμία αυτή.
Εντοπίζεις με μάτια κλειστά κάθε σημάδι του κορμιού του, κάθε ουλή του κρυφή και φανερή. Αγάπησες τις ατέλειες κι έμαθες να κοροϊδεύεις κάθετι στημένο κι αψεγάδιαστο.
Νιώθεις ασφάλεια και σιγουριά κι όμως επιμένεις να διεκδικείς και να διεκδικείσαι καθημερινά. Χτίσατε μια δική σας πραγματικότητα για να δραπετεύετε κάθε φορά που το τοπίο γύρω σας βαλτώνει.
Πάντα ζητάς χρόνο για τον εαυτό σου κι όμως λίγες στιγμές χωριστά είναι αρκετές για να σου λείψει. Κι είναι υπέροχο να ‘χεις έναν άνθρωπο που κάνει τον αποχωρισμό τόσο δύσκολη υπόθεση.
Έμαθες πως ευτυχία είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς σε μια αγκαλιά. Χώνεψες το ροχαλητό του κι έπαψες να ενοχλείσαι απ’ το παραμιλητό της.
Σκοτώσατε δύο «εγώ» και φτιάξατε ένα «εμείς» που πάντα θα είναι πιο δυνατό και θα χωράει περισσότερα. Κυνηγάτε μαζί τα όνειρα σας, έχοντας δύο ξεχωριστές διαδρομές μ’ έναν κοινό προορισμό.
Αναγάγατε τη ρουτίνα σε μικρές δικές σας ιεροτελεστίες· μαγειρεύετε, βλέπετε ταινίες, χουζουρεύετε στον καναπέ. Πράγματα μικρά κι ανιαρά που όμως όταν μοιράζονται μοιάζουν μοναδικά. Γιατί η ρουτίνα όταν τη ζουν δύο, παύει να είναι ρουτίνα, γίνεται γλυκιά συνήθεια.
Ανακαλύψατε πως το «σ’ αγαπάω» μπορεί και κρύβεται καλά πίσω από πολλές άλλες φράσεις όπως «Να προσέχεις», «Μην τρέχεις», «Έφαγες;», «Έβγαλε κρύο, ντύσου καλά». Κι εσείς μάθατε να το λέτε καθημερινά χωρίς απαραίτητα να προφέρετε το ρήμα «αγαπώ».
Γιατί η αγάπη είναι ένας σπόρος που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Γιατί το «πολύ μαζί, σκοτώνει» είναι ένα ψέμα που επινόησαν οι δειλοί απαισιόδοξοι.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
