Ποτέ δεν ήμουν λάτρης του καλοκαιριού, ξέρεις εκείνος ο τύπος που τρελαίνεται για το καλοκαίρι. Όχι πως δεν αγαπάω τον ήλιο και τη θάλασσα, νησιώτισσα βλέπεις, πώς γίνεται να μην τα αγαπώ; Ήμουν όμως από εκείνους που αγαπούσαν το χειμώνα, παιδί του φθινοπώρου κυρίως, ερωτευόμουν με εκείνα τα πρωτοβρόχια, φλέρταρα με τα φύλλα που πέφτανε απ’ τα δέντρα, μ’ άρεσε να πίνω το τσάι μου ή το κρασί μου με απαλή μουσική και τον αέρα να συμπληρώνει την μελωδία.
Κι όμως αν και λάτρης του φθινοπώρου, πάντα έπιανα τον εαυτό μου να μελαγχολεί όταν τέλειωνε το καλοκαίρι. Εκεί στα τέλη Αυγούστου, λίγο πριν δώσει τη σκυτάλη του στο φθινόπωρο, εντόπιζα αυτή τη γλυκιά ακαθόριστη μελαγχολία. Είναι, βλέπεις, κι αυτό μια αλλαγή και πες μου εσύ μια αλλαγή που να μη σε μελαγχολεί.
Ακόμα κι αυτές που είναι προς το καλύτερο πάντα θα σε «ρίξουν» γιατί η συνήθεια έχει δεσμά αόρατα κι όταν εσύ έμαθες να ζεις κάπως, άντε μετά να μάθεις αλλιώς. Εκεί λοιπόν, στα κύματα που σβήνουν το καλοκαίρι απ’ την ακρογιαλιά θα πιάσεις τον εαυτό σου να διακατέχεται από μια ακεφιά ανεξήγητη, το νησί που σιγά-σιγά αδειάζει θα σε κάνει να την νιώσεις εντονότερη.
Και τότε αρχίζουν να ξεπηδάνε απ’ το μυαλό σου εικόνες κι αναμνήσεις που ούτε που ξέρεις πότε σε επισκέφτηκαν τελευταία φορά. Ανεκπλήρωτοι έρωτες πρωταγωνιστούν σ’ αυτές τις μελαγχολικές νύχτες -γιατί δε θυμάμαι αν σας το είπα αλλά η νύχτα έχει αυτή τη μαγεία να σου θυμίζει όλα όσα νόμιζες πως είχες θάψει καλά. Συνήθιζα να λέω πως οι σκέψεις είναι σα τον βήχα· σε ενοχλούν όλη μέρα αλλά τη νύχτα δε σ’ αφήνουν να ανασάνεις.
Εκεί λοιπόν στο παράθυρο που βλέπει τα φώτα της πόλης, θα ξεπηδήσουν όλα σου τα καλοκαίρια κι όλα όσα σου πήραν μακριά. Μπορεί να φτάσεις να σκέφτεσαι μέχρι και τον παιδικό σου έρωτα και το φθινόπωρο που στον έκλεψε, όταν επέστρεψες απ’ τις οικογενειακές σου διακοπές.
Ο μεγαλύτερος αναστεναγμός όμως έρχεται για τους ενήλικους χαμένους έρωτές σου. Το καλοκαίρι, βλέπεις, θέλει πάντα να σε κάνει να ερωτευτείς, συνωμοτεί με τον ήλιο και την αλμύρα και το φθινόπωρο θέλει να σου αποδείξει πως έπραξες λάθος.
Πέρα απ’ τους έρωτες όμως, το τέλος του καλοκαιριού θα θυμίσει όλα σου τα χαμένα όνειρα. Έτσι ήθελες να περνάνε τα καλοκαίρια σου, είσαι ψυχολογικά έτοιμος για τον χειμώνα που σου χτυπάει την πόρτα; Η εποχή που φεύγει σου γέννησε αναμνήσεις που θα σε παρηγορούν τις δύσκολες μέρες στο γραφείο ή απλά την άφησες να φύγει; Και γεμίζεις ένα ακόμα ποτήρι κρασί.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στην εσωτερική σου κριτική κι ανασκόπηση συνειδητοποιείς πως όπως αλλάζουν οι εποχές, αλλάζεις κ εσύ. Χαμογελάς γλυκά και σκέφτεσαι πως πρέπει να αρχίσεις να κατεβάζεις καμιά ζακέτα απ’ το πατάρι, μιας κι ο αέρας άρχισε να δροσίζει, και κάπου εκεί βλέπεις ένα απ’ τα πρώτα φύλλα να πέφτουν· και χαμογελάς πάλι.
Βλέπεις, δεν είναι και τόσο άσχημα τα απογεύματα με ζεστή σοκολάτα στο σπίτι, ούτε οι αγκαλιές του φθινοπώρου λιγότερο μαγικές από εκείνες του καλοκαιριού. Απλά όπως όλες οι αλλαγές, έτσι κι οι αλλαγές των εποχών θέλουν λίγο χρόνο μέχρι να μάθεις να τις αγαπάς.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
