Το «κρυφό» ως έννοια θυμίζει συνήθως κάτι σκοτεινό, φέρνει κάτι από μυστήριο στη συνείδησή μας. Ως επί το πλείστον, όταν επιλέγουμε να κρατήσουμε κάτι κρυφό, μάλλον δεν το συνδέουμε και πολύ θετικά στο μυαλό μας.
Ίσως δεν είμαστε κι ιδιαίτερα περήφανοι γι’ αυτό, ίσως μας φέρνει σε άβολη θέση. Πιθανώς να πρόκειται και για μυστικό που προστατεύει μυστικά άλλου ατόμου. Ή ακόμη και να είναι κάτι που μας πληγώνει κι επιλέξαμε να το θάψουμε.
Υπάρχει όμως κι η άλλη όψη του κρυφού, αυτή η πιο λαμπερή. Είναι πρόσωπα, πράγματα, θέματα και καταστάσεις που κρατάμε κρυφές —ή σωστότερα «λιγότερο φανερές»— προκειμένου να τις προστατέψουμε.
Και δε βάζω σ’ αυτή την κατηγορία παράνομες σχέσεις, ραντεβού σε απομονωμένες περιοχές ή συντρόφους που επιβάλλουν στη σχέση τους μηδενική κοινωνική ζωή. Έχει μεγάλη διαφορά το «διατυμπανίζω» από το «αρνούμαι ακόμα και την ύπαρξή του»
Το πολύ εμφανές λοιπόν πλησιάζει συχνά τα όρια του επιφανειακού. Αντίθετα, το να θες να κρατήσεις κάτι μακριά απ’ τα αδιάκριτα βλέμματα, συχνά σημαίνει πως θέλεις να το προστατεύσεις, να το κρατήσεις ανόθευτο κι αναλλοίωτο.
Η θέση αυτή έρχεται κι εφαρμόζει τέλεια πάνω στη λογική των σχέσεων, κατά τη δική μου ταπεινή άποψη δηλαδή, γιατί ο κανόνας φαίνεται να διαφοροποιείται κατά πολύ απ’ την άποψη αυτή.
Διανύουμε μια περίοδο ανεξήγητης προώθησης και διαφήμισης κάθε πτυχής της ζωής μας. Ο άνθρωποι προβάλλουν συνεχώς τα πάντα: ρούχα, γκάτζετς, σπίτια, δουλειά ως και τους ανθρώπους τους.
Κουράστηκα να βλέπω και να ζω αυτή την παράνοια αυτοπροβολής κι εντυπωσιασμού που παίζει τόσο με τις λεπτομέρειες ώστε να χάνει την ουσία.
Προσποιείσαι συνεχώς τόσο πολύ τον ευτυχισμένο που ξεχνάς πώς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος. Προβάλεις συνεχώς το ταίρι σου ως ιδανικό σύντροφο, ενώ αρχίζεις σιγά-σιγά να ξεχνάς τους λόγους που είναι δίπλα σου.
Εκατοντάδες κοινές φωτογραφίες που συνεχώς ανανεώνονται, κοινά τσεκ-ιν σε καθημερινή βάση και τραγούδια-αφιερώσεις σε τοίχους που φωνάζουν από μακριά «ανασφάλεια κι έλλειψη εμπιστοσύνης». Θες να σου πω τι μου θυμίζει όλο αυτό, «το αντίθετο του κρυφού και παράνομου»; Το σκύλο που κατουράει το δέντρο για να σημαδέψει την περιοχή του.
Προφανώς ο έρωτας θέλει ενθουσιασμό κι αυθορμητισμό. Ο πραγματικός έρωτας όμως αφήνει τόσα περιθώρια για δημοσιότητα, ενώ θα μπορούσε να σκάει από πάθος μέσα στην ιδιωτικότητά του;
Και μόλις άκουσες τη λέξη κλειδί. «Ιδιωτικότητα». Μια έννοια που ολοκληρωτικά χάνεις όταν εσύ ο ίδιος αναιρείς την έννοια των προσωπικών σου υποθέσεων, μέσω της αλόγιστης προβολής τους.
Κι όσο παρωχημένο και παλιομοδίτικο κι αν ακουστεί, η αρνητική ενέργεια είναι ένας ακόμη λόγος που θα ήταν προτιμότερο να ψιθυρίζουμε απ’ το να κραυγάζουμε την προσωπική μας κατάσταση.
Η ζήλεια ήταν και θα ‘ναι πάντα κομμάτι της καθημερινότητας. Μην ξεχνάς πως όλοι θέλουν να είσαι καλά, αρκεί να μην είσαι καλύτερα από αυτούς.
Επιπλέον, όσο περισσότερο λαό ανακατεύεις στην προσωπική σου ζωή, τόσο τους δίνεις και το δικαίωμα να επεμβαίνουν κι ενίοτε να κουτσομπολεύουν. Αναγκάζεσαι να απολογείσαι και να δικαιολογείσαι για κάθε τσακωμό ή χωρισμό, διαδικασία που δεν είναι ποτέ ευχάριστη.
Όλο αυτό το παιχνίδι εντυπωσιασμού, στην ουσία φθείρει τη σχέση και, χωρίς να το καταλάβεις, έχεις σκορπίσει τη μαγεία κι έχεις ήδη αρχίσει να βαριέσαι. Ο έρωτας είναι από μόνος του γιορτή, δεν υπάρχει λόγος να τον κάνεις πανηγύρι.
Εξάλλου η ευτυχία είναι κάπως ντροπαλή.
Μένει περισσότερο όταν δε γνωρίζει κανείς την παρουσία της, ούτε εσύ ο ίδιος.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
