Κάθε πάθημα είναι ένα μάθημα συνηθίζει να λέει ο –όχι πάντα– σοφός λαός. Όσο όμως έχει να κάνει με τον έρωτα (ο οποίος όχι μόνο είναι πάθημα, αλλά φτάνει συχνά στα όρια της πάθησης) δεν είμαι και τόσο σίγουρη για το διδακτικό του χαρακτήρα. Ίσως βέβαια αυτό να είναι και το μυστικό του για να μπορούμε να τον ξαναζήσουμε.
Όσο όμως κι αν πέφτουμε ένδοξα με χάρη (και τα μούτρα) κάθε φορά, όσο μεγαλώνουμε κι όσο μοιραζόμαστε τη ζωή μας με ανθρώπους, συνειδητοποιούμε, αναθεωρούμε και φουσκώνουμε τον πληγωμένο μας εγωισμό με «αν» κι υποθέσεις για το πώς θα είχαμε φερθεί ή αν ακόμα θα είχαμε εμπλακεί αν γνωρίζαμε τη συνέχεια.
Στην πραγματικότητα, ο έρωτας είναι ο ορισμός του «μην καμαρώνεις την αρχή προτού να δεις το τέλος». Eπειδή όμως κανένα τέλος –πέρα απ’ τον αμερικανικό κινηματογράφο– δεν έχει happy end , κοίτα να απολαύσεις την αρχή, κάθε φορά.
Η αλήθεια είναι πως αν δεν είχαμε φάει τα μούτρα μας, δε θα μαθαίναμε ποτέ τι μας περιμένει. Αν όμως ξέραμε τι μας περιμένει, ίσως και να μην είχαμε πέσει ποτέ στη φάκα. Η θεωρία όμως αυτή μοιάζει μάλλον με κυνήγι φαντασμάτων ανάμεσα σε μαθήματα, παθήματα κι απογοητεύσεις.
Η ζωή, για καλή ή κακή σου τύχη, δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης. Τις οδηγίες στις δίνει ετεροχρονισμένα με τη μορφή λαθών κι απογοητεύσεων. Κι αν είσαι καλός κι υπάκουος μαθητής, την επόμενη φορά θα γράψεις καλύτερα και θα κλάψεις λιγότερο.
Αφού λοιπόν πληγώθηκες κι έπεσες στα πατώματα για έναν έρωτα, έμαθες όλα αυτά για τα οποία εύχεσαι κάποιος να σ’ είχε προειδοποιήσει.
Έμαθες πως δε νοιάζονται όλοι για σένα, ούτε είναι διατεθειμένοι να κάνουν όσα θα έκανες εσύ για αυτούς. Κατάλαβες πια πως ο έρωτας δεν είναι παιχνίδι ισορροπίας, αλλά μάλλον τραμπάλα που μάλιστα σε έριξε κάτω αρκετές φορές. Πλέον ξέρεις πως στα συναισθήματα σπάνια υπάρχει αμοιβαιότητα και πως οι σχέσεις είναι οι πιο άδικες συναλλαγές.
Σταμάτησες να αναζητάς το τέλειο, καθώς έζησες από πρώτο χέρι τις ατέλειες της σχέσης και του συντρόφου σου,. Τις αγάπησες μάλιστα.
Έκλαψες, πόνεσες, χτυπήθηκες, φόρεσες πλερέζα ώσπου κατάλαβες πως η ρόδα του έρωτα δεν κάνει μόνο ένα γύρο, ούτε η ζωή σταματάει σ’ έναν άνθρωπο. Εξάλλου οι άνθρωποι που θα συναντήσεις θα σ’ αγαπήσουν και θα σε μισήσουν κι αυτό σχεδόν πάντα δεν έχει να κάνει με σένα, αλλά με τους ίδιους. Όλοι είμαστε κουτάκια που κάποιος άλλος προσπαθεί να γεμίσει ή ν’ αδειάσει.
Έκανες τις πιο λάθος επιλογές κι έδωσες χώρο στη ζωή σου για τα πιο λάθος άτομα, αν όμως δεν το έκανες δε θα μάθαινες ποτέ να ξεχωρίζεις τους σωστούς, αυτούς που μπορούν ν’ ανήκουν εκεί και τ’ αξίζουν.
Έμαθες πια να εκτιμάς τη στιγμή και να σνομπάρεις την αιωνιότητα. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα κι αφού το συνειδητοποίησες, δείχνεις να το απολαμβάνεις.
Πέρασες χρόνο μόνος σου και παραδέχτηκες πως η μοναξιά είναι ένα στάδιο που κανείς μας δεν μπορεί να αποφύγει και μάλλον, δε χρειάζεται και να το κάνει. Τη μοναξιά σου τη χτίζεις μόνος για να την γκρεμίσεις πάλι μόνος, όταν είσαι πια έτοιμος να βγεις.
Έτσι έπαψες να τρέμεις το τέλος κι άρχισες δειλά-δειλά να το επιλέγεις. Έχεις ακόμα τύψεις γι’ αυτό, όμως σταμάτησες να θυσιάζεις την ευτυχία σου στο βωμό της ασφάλειας. Η ζωή είναι σχεδιασμένη για να κάνεις κύκλους. Αν δε μάθεις να κλείνεις κάποιους, δε θα ανοίξεις νέους ποτέ κι αν δεν αφήσεις κάποιους να βγουν απ’ αυτήν, δε θα κάνεις ποτέ χώρο για άλλους.
Ξέρεις πια πως δεν μπορείς να τα διορθώνεις όλα, ούτε να τρέχεις μια ζωή πίσω απ’ ανθρώπους, να τους προλάβεις. Κι αν κάτι φύγει, ίσως δεν άξιζε να μείνει.
Προδόθηκες και πρόδωσες με τη σειρά σου κι όσο κι αν αμφισβητείς το κατά πόσο μετάνιωσαν όσοι πρόδωσαν, ξέρεις καλά πως όσοι προδόθηκαν, ωρίμασαν.
Έτσι κι εσύ μέσα από κάθε πάθημα που σου χάρισε ο έρωτας, είχες την ευκαιρία για ένα νέο μάθημα κι όσο κι αν αναρωτιέσαι πως θα ήταν αν γύρναγες το χρόνο πίσω και γνώριζες όλα αυτά απ’ την αρχή, κρυφά μέσα σου χαμογελάς. Χαμογελάς γιατί ξέρεις πως μόνο στα χώματα ζεις αληθινά. Στα λιβάδια απλώς προχωράς, στα χώματα όμως, μπορεί και να πετάξεις.
Στο απόσταγμα λοιπόν, «στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα» τοποθετείς εύστοχα ένα ερωτηματικό και προχωράς παρακάτω, γιατί η ζωή, όπως κι ο έρωτας, δε σταματάει πουθενά και για κανέναν.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
