Υπάρχουν κατηγορίες και κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνοι που αρκούνται στο «λίγο», εκείνοι που θέλουν το «πολύ» αλλά φοβούμενοι να το διεκδικήσουν συμβιβάζονται στο «λίγο» κι εκείνοι που δε δέχονται τίποτα λιγότερο απ’ τα πάντα. Αυτό το πολυφορεμένο «όλα. πολύ.» που πολλοί διατυμπανίζουν, λίγοι, όμως, έχουν τα κότσια να το απαιτήσουν.
Εγώ, μωρό μου, ανέκαθεν άνηκα στην τελευταία κατηγορία. Δε συμβιβάστηκα ποτέ με ημίμετρα, δεν κράτησα το «λίγο» σκεπτόμενη μήπως χάσω κι αυτό αναζητώντας το «πολύ», δε συμβιβάστηκα με χλιαρούς ερωτάκους και συναισθήματα ντεμί.
Και το κυριότερο, δε ζητιάνεψα ποτέ κάτι που αξίζει να μου χαριστεί απλόχερα. Είτε αυτό ήταν η προσοχή, η φροντίδα, το ενδιαφέρον είτε ο έρωτας κάποιου είτε η οποιαδήποτε αναγνώριση και καταξίωσή μου.
Σε αυτή τη ζωή επιλέγεις πού θες να ανήκεις. Στη θέση αυτών που παρακαλάνε για το αυτονόητο κι αν δεν καταφέρουν να πείσουν, στριμώχνονται όπου τους βολέψουν, ή μαζί με αυτούς που ξέρουν τι θέλουν κι απομακρύνονται άμεσα από εκεί που δεν τους το προσφέρουν.
Δε βρίσκω κανένα λόγο να δικαιολογήσω το τι αξίζω, το ποιες συμπεριφορές με προσβάλλουν και πώς θα έπρεπε να μου φέρεσαι. Δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να σου εξηγήσω γιατί εγώ, γιατί με εμένα είναι αλλιώς· αν δεν μπορείς να το δεις, πρόβλημά σου και πάμε παρακάτω.
Ο χρόνος μας σε αυτή τη ζωή είναι πολύ περιορισμένος για να δίνουμε ατελείωτες ευκαιρίες σε τελειωμένους ανθρώπους, να συγχωρούμε ή να ανεχόμαστε. Πόσο μάλλον να ξοδεύουμε ενέργεια προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε τι θέλει ο άλλος, τι ζητάει από εμάς, τι μπορεί στα αλήθεια να μας προσφέρει.
Όσο εσύ προσπαθείς να ανακαλύψεις τι μπορεί να θες από εμένα, αντιλαμβάνομαι όσα εγώ δε θέλω από εσένα. Όσο με έχεις στο περίμενε, δεν παρακαλάω να βγει τελικά θετικό το πόρισμα και να μου γνέψεις καταφατικά. Αντιθέτως, σηκώνω το μεσαίο δάχτυλο και σε χαιρετώ, μωρό μου. Βλέπεις, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν στη ζωή τους, αρκεί να μην το ψάχνουν στη δική μου.
Δεν είναι γραμματόσημα οι άνθρωποι, καρδιά μου. Όσο τους φτύνεις, δεν κολλάνε. Για την ακρίβεια με την υγρασία ξεκολλάνε και πάνε παρακάτω!
Όσο εσύ με αγνοείς παραδειγματικά για να αποδείξεις ποιος έχει το πάνω χέρι, κάποιος άλλος παρακαλάει για την προσοχή μου. Όσο εσύ αδιαφορείς για τα κατσουφιασμένα χείλη μου, κάποιος άλλος ζητάει να τα δει να χαμογελούν κι όσο εσύ δεν ξέρεις τι θες, υπάρχει κάποιος που ικετεύει να μου αποδείξει πόσο με θέλει.
Έτσι πάνε τα πράγματα. Όσο κάποιος δεν ξέρει τι θέλει και πιστεύει πως έχει όλο το χρόνο μπροστά του για να το ανακαλύψει, κάποιος άλλος που ξέρει ήδη, ψάχνει τρόπους να το αποκτήσει. Κάποτε διάβασα κάπου πως οι άνθρωποι δεν είναι καρέκλες στο σινεμά, να βάλεις πάνω το σακάκι σου και να πεις «πιασμένη». Καμία θέση «πιασμένη», κανένας άνθρωπος «δικός σου» αν δεν αποδεικνύεις συνεχώς την παρουσία και το ενδιαφέρον σου.
Υπάρχουν άτομα που παρακαλάνε για μία και μόνο ευκαιρία μας κι εμείς καθόμαστε και τις σκορπάμε εκεί που δεν εκτιμήθηκαν ποτέ. Να δεχτώ έστω μια δεύτερη, στην τρίτη πέρα απ’ το ότι κερδίζεις πανηγυρικά τον τίτλο του μαλάκα, καίγεται κι η σχέση σαν τη sim που στη τρίτη προσπάθεια μπλοκάρει. Τις ευκαιρίες σου τις είχες και τις έχασες.
Όσο εσύ λοιπόν με έχεις στο περίμενε, εγώ σε βγάζω στο «άντε γεια» κι αυτόματα σε βγάζω κι απ’ τη δύσκολη θέση να αποφασίσεις τι θες. Ξέρω εγώ τι θέλω και σίγουρα δεν είσαι εσύ αυτό.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
