Σ’ αυτή τη ζωή σχεδόν τα πάντα έχουν θεσπιστεί και καθιερωθεί για εμάς πριν από εμάς. Έχουμε ορισμό για την αγάπη, για την ευγένεια ως και την ηθική. Καλούπια ορθών και πρεπουσών συμπεριφορών που έχουν σχηματιστεί αυστηρά και δε μοιάζουν ν’ αφήνουν και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης.
Μας έμαθαν να ζούμε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε. Όλα με τρόπο συγκεκριμένο. Όλα ρυθμισμένα, συνηθισμένα, κανονικά. Αυτή η κανονικότητα είναι κι η αρχή της καταστροφής, μιας καταστροφής αργής, νερόβραστης, μίζερης.
Μίζερη όσο κι η καθημερινότητά μας. Μια καθημερινότητα χτισμένη πάνω σε αυστηρές ισορροπίες. Τόσο συναίσθημα, τόση λογική, τόση καριέρα, τόση οικογένεια, τόση αγάπη, τόσος έρωτας.
Κι εμείς να τρέχουμε να προλάβουμε να γεμίζουμε και να αδειάζουμε τα κουτιά μας, να βρίσκονται σε πλήρη αρμονία. Να φοβόμαστε μην ξεχειλίσει κάποιο, μην πνίξει την πολυπόθητη αυτή αρμονία, μη μας ρίξει απ’ την τραμπάλα αυτή που πασχίζουμε να ισορροπήσουμε.
«Παν μέτρον άριστον», το μότο μιας αιωνιότητας που επιτάσσει και καταφέρνει την πλήρη μετριότητα. Μέτριοι άνθρωποι με μέτρια συναισθήματα, μέτρια πάθη, μέτριες ζωές, μέτριες ευτυχίες. Ας μη γελιόμαστε· τίποτα δυνατό, τίποτα αληθινό δε γεννιέται μέσα στην κανονικότητα της μετριότητας.
Η ευτυχία θέλει ρίσκο και ρισκάρω σημαίνω φτάνω και συχνά ξεπερνώ τα άκρα. Στον έρωτα, στην αγάπη, σε κάθε συναίσθημα δε χωράνε μεζούρες. Ή γεμίζεις το ποτήρι σου ή το αδειάζεις. Ή καίγεσαι ή παγώνεις. Τα θέλεις και τα παίρνεις όλα. Όλα ή τίποτα.
«Παν μέτρον άχρηστον λοιπόν». Προτιμότερη μια ζωή στα άκρα, καλύτερα μια ζωή σε ένα χαλασμένο ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει απότομα από τον όγδοο στο υπόγειο. Στον όγδοο θα απολαύσεις την καλύτερη θέα, στο υπόγειο θα την εκτιμήσεις.
Η ζωή είναι για τους τολμηρούς κι ο έρωτας για όσους έχουν κότσια και θράσος. Δεν μπορείς να θες να ζεις μια ήρεμη ζωή και να απαιτείς την ευτυχία. Το μέτρο το μόνο που είναι ικανό να σου προσφέρει είναι μια ανούσια ασφάλεια. Ασφαλές είναι και το πλοίο όσο βρίσκεται στο λιμάνι, δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός της ύπαρξής του.
Ποιος μπορεί εξάλλου να ορίσει ποιο είναι το μέτρο; Ποιο είναι το σωστό, το επιτρεπτό, το ελεγχόμενο; Ακόμη όμως κι αν μπορεί γιατί να θες να ζήσεις μια ζωή στηριγμένη στη μετριότητα, άχρωμη, άοσμη;
Χίλιες φορές καλύτερη η υπερβολή, αυτή μπορεί τουλάχιστον να γεννήσει συγκινήσεις. Μπορεί να σε γκρεμίσει, μπορεί και να σε απογειώσει. Σε τσακίζει, σε τσαλακώνει κι ύστερα μαζεύει όλα τα σπασμένα σου κομμάτια και σε εκτοξεύει.
Σπάσε τα δεσμά της μετριότητας, σπάσε μαζί και τις μεζούρες, βγες απ’ τα όρια, βγες απ’ το μέσο όρο. Τίποτα πιο λυπηρό από μια ζωή που τη σπαταλάς μέσα στη βαρετή κανονικότητα προσπαθώντας να είσαι σωστός κι αρεστός, προσπαθώντας αποτυχημένα να μην πληγώσεις και να μην πληγωθείς.
Τα σπουδαία συναισθήματα, οι αληθινές απολαύσεις κι η πραγματική ευτυχία αξίζουν μόνο σε όσους ρισκάρουν να πέσουν από ψηλά κι ας μην είναι καν σίγουροι αν θα ανοίξει το αλεξίπτωτο ή θα δουν τη θέα αυτή για τελευταία τους φορά.
Αγάπησε με μέτρο, ερωτεύσου με μέτρο, ζήσε με μέτρο· γίνε μέτριος ή ξέχνα όλα αυτά και δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να συναντήσει την ευτυχία. Η επιλογή δική σου.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
