Η ζωή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όλοι το ξέρουν αυτό. Υπάρχουν πολλές αδικίες εκεί έξω που θα μας το υπενθυμίζουν καθημερινά. Όπως ότι η σοκολατόπιτα με παγωτό παχαίνει ενώ το μπρόκολο κάνει καλό στην υγεία. Τι να κάνεις όμως; Κάνεις την καρδιά σου πέτρα, το ανέχεσαι και συνεχίζεις.
Πόσα να αντέξει όμως κι αυτή η έρμη η καρδιά που απ’ την πολλή την πέτρα έχει γίνει βραχονησίδα. Είναι και κάποια θέματα που δεν τα αντέχεις, κάποιες καταστάσεις που μας ξεπερνάνε. Το friendzoned είναι μια απ’ αυτές, τις πικρές, πολύ πικρές, μαύρες ιστορίες. Που όλοι ξέρουμε, όλοι έχουμε ακούσει, όλοι έχουμε ζήσει και βουβά υποφέρει.
Δεν είναι αλήθεια πως θύματά του είναι μόνο άντρες. Κι ας τους έχει μια μεγαλύτερη αδυναμία. Καθώς εντάξει, οι γυναίκες είμαστε λίγο πιο ευαίσθητες, λίγο πιο τρυφερές, λίγο πιο γλυκές, λίγο πιο ύπουλες –ε δεν μπορώ να πω και ψέματα– και το προτιμάμε από ένα καθαρό και ξάστερο Χ που ίσως μας στερήσει μία για πάντα τον φίλο-θαυμαστή απ’ τη ζωή μας.
Υπάρχουν απ’ την άλλη βέβαια και κάτι κοπελάρες σαν τα κρύα τα νερά –εντάξει, το παρακάνω λίγο– που παριστάνουν δήθεν τάχα μου τις άνετες και τις αδιάφορες, τις cool και χαλαρές γκόμενες που δεν τους καίγεται καρφί και ξεροσταλιάζουν για λίγη προσοχή απ’ τον και καλά κολλητό τους. Αυτόν που συμβουλεύουν για τα προσωπικά του και μέσα τους προσεύχονται να μη σταυρώσει ποτέ γκόμενα.
Το friendzoned δεν είναι ξεκάθαρη υπόθεση κι αυτό είναι που της δίνει τόση αξία καθώς ό,τι δεν είναι ξεκάθαρο, γίνεται εμμονή. Θύτης και θύμα μοιράζονται το μερίδιο της ευθύνης και δεν ξέρεις αν φταίει περισσότερο αυτός που σε βάζει ή εσύ που δε βγαίνεις.
Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, καταχωνιασμένος σε ένα βασανιστικό friend zone, που περιμένεις υπομονετικά και προσεύχεσαι για τη στιγμή που θα περάσεις στην απέναντι όχθη, που σφίγγεις τα δόντια και προσποιείσαι πως ενδιαφέρεσαι κάθε φορά που σου γνωρίζει ή διηγείται ιστορίες για το καινούργιο γκομενάκι, ενώ βαθιά μέσα σου έχεις μόνο ένα όνειρο, τη στιγμή που θα κουτουπωθείτε, σταμάτα να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Το να μένεις στο friend zone και να ελπίζεις πως θα καταφέρεις να βγεις κάποια στιγμή, δεν είναι μαγκιά, είναι αυτοταπείνωση.
Το «σε βλέπω σαν φίλο» θα έπρεπε να συνοδεύεται με θανατική ποινή ή έστω –μην είμαστε υπερβολικοί– με εξάμηνη φυλάκιση. Να δούμε μετά, τολμάει ο άλλος να ξεστομίσει ατάραχος ξανά τέτοια κουβέντα; Αλλά είπαμε, η ζωή είναι άδικη κι αφήνει να συμβαίνουν άσχημα πράγματα σε καλούς ανθρώπους.
Θέλουμε ξεκάθαρες απαντήσεις. Έντονα συναισθήματα. Άσπρο ή μαύρο, όχι γκρι. Πάθος ή αδιαφορία, όχι άοσμη συμπάθεια. Κι αν δεν μπορούμε να έχουμε φλογερά «ναι» προτιμάμε βροντερά «όχι» παρά χλιαρά «ίσως».
Χίλιες φορές προτιμότερη μία χυλόπιτα μεγατόνων παρά αυτή η ύπουλη τακτική του «σε κρατάω δίπλα μου, αλλά σε βλέπω φιλικά», «δε θέλω να σε χάσω απ’ τη ζωή μου, αλλά δε θέλω κάτι παραπάνω από ‘σένα». «Θέλω να μην προχωρήσεις ποτέ, να τρως κόλλημα με εμένα κι εγώ να παίζω, να είσαι το δεδομένο μου κι εγώ το πολυπόθητο ζητούμενό σου». Σας πήραμε χαμπάρι πια!
Οι άνθρωποι πάντα γούσταραν να επιβεβαιώνονται. Να ξέρουν πως είναι αρεστοί και πως υπάρχει κάποιος εκεί έξω που τους νοιάζεται. Κάποιος να τρέχει γι’ αυτούς, να είναι εκεί όσο κι αν χρειαστεί να περιμένει. Ένα δεδομένο, μία καβάτζα. Το θέμα είναι πως καβάτζα θα έπρεπε να κρατάμε μόνο λεφτά –ίσως ούτε κι αυτά– κι όχι πρόσωπα και συναισθήματα.
Οι άνθρωποι όμως επίσης πάντα θα συμπεριφέρονται όπως ακριβώς τους επιτρέπεις εσύ να σου φερθούν. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμάσαι!
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
