Θα ήθελα να σε είχα γνωρίσει δέκα χρόνια πριν. Τότε που ήμουν επί της ουσίας αθώα και αλώβητη από τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τους άδοξους έρωτες και τους παράφορους ενθουσιασμούς.
Πλαστελίνη στα χέρια εραστών και άκυρων περαστικών.
Τότε που τα ακόμα και τα λάθη μου ήταν σωστά και πίστευα στα θαύματα και τις υποσχέσεις. Τότε που κι εσύ ήσουν αλλιώς κι όμως σίγουρα μοιάζαμε. Τότε που ήμασταν ελεύθεροι να μας συνεπάρουν όλα τα αισθήματά μας, τότε που τα όριά μας ξέραμε να τα πατάμε και ο φόβος δε μας είχε χτυπήσει την πόρτα.
Έχασα τόσο καιρό μακριά σου και τα μεγάλα μου, φανταχτερά όνειρα, τα έκανα με άλλους. Χάσαμε τόσο πολύτιμο χρόνο χωριστά, τόσα όμορφα χρόνια.
Όχι, δεν πιστεύω στο λάθος timing, μόνο στο σωστό. Στην περίπτωσή μας όμως θα κάνω μια εξαίρεση.
Δε θα πάψω ποτέ να πενθώ αυτά τα χαμένα χρόνια που ήμουν «με σένανε χωρίς» -και δε θα πάψω ποτέ να δοξάζω τις «τυχαίες» συγκυρίες που σε έφεραν έτσι απρόσμενα στο δρόμο μου – ακόμα κι αν καταφέρουμε να εξαφανίσουμε την απόστασή μας κάποια στιγμή.
Θα το καταφέρουμε βέβαια, το ξέρω.
Βαθιά μέσα μου ξέρω πως μαζί θα καταλήξουμε. Όχι, όχι, η κατάληξη σημαίνει τέλος κι εμείς ακόμα δεν αρχίσαμε. Μαζί θα συνεχίσούμε. Γιατί αλλιώς δε γίνεται.
Είσαι ο άνθρωπός μου κι είμαι ο άνθρωπός σου. Με απλή λογική και ατόφια αισθήματα.
Ωστόσο, δε θα σταματήσω να νιώθω θλίψη για όλα αυτά που δεν κερδίσαμε.
Δε θα πω χάσαμε, είναι βαρύ. Δεν κερδίσαμε. Και αργήσαμε μωρό μου.
Αργήσαμε πολύ.
Αργήσαμε γιατί σκόρπισα τα πιο αληθινά μου «σ’ αγαπώ» εδώ κι εκεί και μοιράστηκα τις πιο αγνές μου σκέψεις με εκείνους που δεν καταλάβαιναν τι και πώς. Τα ίδια σκατά κι εσύ.
Δε μεγαλώσαμε, είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Δεν είμαστε παιδάκια πια αλλά σίγουρα δε μεγαλώσαμε κιόλας. Ωριμάσαμε άτσαλα και τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Ή καλύτερα, εμείς δε βλέπουμε τα πράγματα όπως παλιά.
Το μάτι μας κόβει, το βλέμμα είναι πιο πονηρό και το μυαλό καχύποπτο και μπερδεμένο.
Τα απλά μας αρέσει να τα δυσκολεύουμε και τα δύσκολα να τα αποφεύγουμε.
Θέλουμε να νιώσουμε κι όταν πάει να συμβεί αυτό κατεβάζουμε το βλέμμα, σφυρίζουμε αδιάφορα και γυρίζουμε την πλάτη.
«Σπουδαία» υπόθεση το βόλεμα ειδικά μετά τα πρώτα -άντα.
Ας είμαστε εμείς η εξαίρεση λοιπόν. Το θέλεις, το θέλουμε.
Να δεις που το μπορούμε.
Γι’ αυτό σου λέω, έλα. Όχι τώρα, χτες. Το δικό μας το «αργά» να το κάνουμε παρόν!
Ό,τι χάθηκε να ξαναβρεθεί και να «κλειδώσουμε» ένα happy end στο τσεπάκι μας.
Επιμέλεια Κειμένου Γεωργίας Χατζηγεωργίου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
