Γυναίκα δε σημαίνει απαραίτητα και μάνα. Ή νύφη.
Δεν είναι όλες οι γυναίκες πλασμένες για τον ίδιο σκοπό.
Δε γεννήθηκαν όλες για να γίνουν μητέρες και σύζυγοι.
Όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε, τόσο περισσότερα ευτυχισμένα πλάσματα θα κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Οι γυναίκες αυτές μικρές διασκέδαζαν με πετροπόλεμο με τα αγόρια και ξύριζαν τα κεφάλια απ’τις Barbie τους.
Δεν έπαιξαν ποτέ τη μαμά με τα μικρότερα αδελφάκια τους κι ονειρευόντουσαν ταξίδια και πάθη κι όχι ένα πλουμιστό νυφικό και μια παραμυθένια κούνια.
Δεν είναι εξωγήινες. Ούτε μη φυσιολογικές.
Απλώς το δικό τους μητρικό ένστικτο είναι ανύπαρκτο. Το βιολογικό τους ρολόι ξεκούρδιστο.
Όχι από κάποιο λάθος, αλλά από επιλογή.
Και αυτό είναι που ξενίζει και ξυνίζει τους πάντες απέναντί τους.
Ερωτεύονται με πάθος, ανεξέλεγκτα και χωρίς όρια.
Έχουν τον έρωτα ένα κλικ πιο πάνω απ’τις υπόλοιπες γυναίκες, γιατί δεν υπάρχει επίλογος που να σφραγίζει τη σχέση με ένα γάμο ή ένα παιδί.
Δεν υπάρχουν άγχη, αυτοσκοποί και ψυχαναγκασμοί.
Δεν αναλώνονται σε βασανιστικές σκέψεις και συζητήσεις, για το «που παέι αυτή η σχέση.»
Δεν γκρινιάζουν, δεν εκβιάζουν, δε σέρνουν το σύντροφό τους σε επιπλάδικα και βαφτιστικά.
Ακούνε τα χίλια μύρια απ’τον κοινωνικό περίγυρο και την οικογένεια.
«Μόλις βρεις τον κατάλληλο σύντροφο θα θες να γίνεις μανούλα», «Κάνε ένα παιδί, να σοβαρευτείς επιτέλους, δεν ξέρεις τι χάνεις», «Τα παιδιά είναι ευλογία», «Κάνε ένα παιδί και θα σου περάσουν όλα».
Πονοκεφάλοι, κρίσεις πανικού, χαλασμένα δόντια, αυπνίες, όλα περνάνε με μια εγκυμοσύνη.
Πολλοί τις θεωρούν εξαιρετικά εγωίστριες, δειλές, ευθυνόφοβες, μόνο και μόνο επειδή απολαμβάνουν τη ζωή τους ως έχει. Που την αγαπούν τόσο πολύ, ώστε δε θέλουν να την αλλάξουν.
Ακόμη όμως κι αν είναι τόσο εγωίστριες όσο λένε, είναι περισσότερο από εκείνες που καταλήγουν με ένα μωρό στην αγκαλιά τους, μόνο και μόνο επειδή φοβούνται τη μοναξιά;
Που τεκνοποιούν, για ν’αφήσουν κάπου τη συνέχειά τους;
Που γατζώνονται επάνω στα παιδιά τους, όταν το καράβι της σχέσης ή του γάμου, αρχίζει να μπάζει νερά.
Σε αυτές τις ελεύθερες γυναίκες, οι «μεγάλες» προσδοκίες της οικογένειας, των συγγενών και των φίλων τους δημιουργούν ενοχές και ερωτήματα.
Σκάβουν και ξανασκάβουν την ψυχή τους μήπως ξέχάστηκε εκεί καμιά μητρική επιθυμία. Αλλά όχι.
Η επιλογή τους είναι αυτή. Και είναι ώριμη και κατασταλαγμένη.
Και δε χωράει ούτε εκπτώσεις αλλά ούτε προσδοκίες άλλων.
Άλλωστε δε γεννηθήκαμε όλοι για τον ίδιο σκοπό.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
