Ένα ευχαριστώ, δύο φιλιά και μια ζεστή αγκαλιά σε όσους με αντέχουν.
Ολόδικό τους το παρόν κείμενο.
Δε με λες και δύσκολη περίπτωση ανθρώπου. Έχω όμως αρκετές αδύναμες στιγμές.
Όπως όλοι μας. Το θέμα είναι εκείνες τις αδύναμες στιγμές ποιοι είναι δίπλα σου, ποιοι σε αντέχουν, ποιοι αντέχουν γενικά, όχι σαν σιωπηλοί παρατηρητές, αλλά σαν στιβαρά στηρίγματα που δε λυγίζουν σε εσωτερικούς σεισμούς κι εξωτερικά χτυπήματα.
Προφανώς μιλάμε για τους ανθρώπους της ζωής μας κι όχι για περαστικούς που θα λακκίσουν στην πρώτη ανηφόρα.
Για όλους εκείνους που είδαν, άκουσαν και δεν έφυγαν.
Κακό πράγμα η γκρίνια, το ξέρω. Αλλά το βάζω στα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και της καθημερινότητάς μου. Γκρινιάζω πολύ, γκρινιάζω συχνά, γκρινιάζω πολλές φορές χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Να φταίει που είμαι μοναχοπαίδι; Να φταίει ο ωροσκόπος μου; Τί να σας πω, δεν ξέρω.
Το μόνο που ξέρω είναι πως εκείνες τις άχαρες, μίζερες στιγμές της απόλυτης γκρίνιας, δυο-τρεις άνθρωποι ανταποκρίνονται στον παραλογισμό μου.
Και σ’ αυτούς τους δυο-τρεις ανθρώπους είναι που ξεσπάω συνήθως όλη μου την κτητικότητα. Κανείς δεν είναι κανενός, κραυγάζει η φωνούλα μέσα μου κι εγώ κάνω τα πάντα για να τη φιμώσω. Προσπάθησα, αλήθεια σας λέω, να καταπολεμήσω με κάθε μέσο αυτή την άρρωστη τάση ιδιοκτησίας και τα κατάφερα, τολμώ να πω. Μόνο που αυτή η νίκη δεν κράτησε όσο θα ήθελα.
Και τι πάει χέρι-χέρι με την κτητικότητα; Η ζήλια φυσικά.
Ένα επιπλέον ευχαριστώ στα αγόρια, επίσημα κι ανεπίσημα, που άντεξαν τον καταιγισμό σκηνών ζηλοτυπίας που τους έκανα, που απάντησαν με περισσή υπομονή στα μεταμεσονύχτια μηνύματα με βασικό θέμα «πού είσαι;», που ανταποκρίθηκαν μ’ ένα γλυκό χαμόγελο στα μουτράκια λίγο πριν τον ύπνο και τηλεφώνησαν πίσω όταν εγώ πίεζα με δύναμη το κόκκινο τηλεφωνάκι στην οθόνη του κινητού.
Κι εκείνοι όχι μόνο τα άντεξαν όλα αυτά, αλλά τα ερωτεύτηκαν κιόλας.
Τη λες και παρακλάδι του έρωτα την αντοχή (μην την μπερδέψετε με την ανοχή), αυτή άλλωστε είναι και μία απ’ τις άπειρες ερμηνείες του έρωτα: Να σε γοητεύουν και να σε μαγεύουν ακόμα και τα ψεγάδια του άλλου. Μαζί στα δύσκολα, στα εύκολα, στα άσχημα και στα όμορφα.
Ένα ακόμα ευχαριστώ σε εκείνους που με κοίταξαν με συγκατάβαση και κατανόηση όταν εγώ εξεγειρόμουν κι επέμενα με πάθος, απόλυτη γαρ, σε ό,τι κουταμάρα καρφωνόταν στο μυαλό μου. Απ’ το να αλλάξω χώρα για έρωτα πέντε ημερών μέχρι εκείνο το άθλιο τατουάζ που είχα λυσσάξει να χτυπήσω στον λαιμό και να μην ξεχάσω φυσικά κι εκείνη τη φαεινή ιδέα που είχα, να βάψω ξανθά τα μαλλιά μου.
Και βέβαια πέρα απ’ τις τρίχες και τα τατουάζ, πόση υπομονή δείξατε, βρε υπέροχα πλάσματα της ζωής μου, και τι καλά που κάνατε και κρούσατε κώδωνες κινδύνου κι αφύπνισης όταν έβλεπα τα λάθη και πήγαινα πάνω τους με δρασκελιές.
Γιατί καλά να μας αντέχουν, αλλά το θέμα είναι να μας ξυπνούν, να μας ταράζουν και να προσπαθούν να μας κάνουν καλύτερους όταν εμείς χάνουμε τη μπάλα.
Σας ευχαριστώ.
Στη Φωτεινή.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
