Δεν είμαι άνθρωπος του καλοκαιριού. Δεν αντέχω τη ζέστη κι όλα τα παρελκόμενα, υγρασία, ιδρώτα κλπ. Πέταξέ με στο χειμώνα κι άφησέ με εκεί να χουχουλιάζω και να λιώνω μπροστά από ένα τζάκι με ζεστή σοκολάτα και Sinatra.
Απ’ το καλοκαίρι βέβαια εκτιμώ βαθιά τα αέρινα φορέματα, τα ουζάκια και τα κοκτεϊλάκια, τις ατελείωτες ώρες στη θάλασσα (αν είχα βράγχια ίσως έμενα εκεί για πάντα) και τις Κυριακές στην αγαπημένη μου παραλία.
Τα τελευταία καλοκαίρια λοιπόν τα περνάω με την εκλεκτή μου φιλεναδίτσα στην παραλία Αφάντου, στη Ρόδο.
Ομπρέλα, ψάθες, ψυγειάκι με μπύρες, νερά και πεπόνια, Sade για τη διαδρομή, Zeppelin για την παραλία, πετραδάκια στα πόδια, αντηλιακό καρύδα να μοσχοβολάει ο τόπος, τσιγάρα και συζητήσεις που δε θες να τελειώσουν, απ’ αυτές που κάνεις μόνο με τις φίλες σου.
Το καλοκαίρι του 2014 το περάσαμε μ’ όλα αυτά, αλλά και ψάχνοντας κάτω απ’ την ομπρέλα το ιδανικό νυφικό για το γάμο της. Φανταζόμασταν το πάρτυ μετά, τους χορούς που θα ρίχναμε και φυσικά το έξαλλο μπάτσελορ.
Και όλα έγιναν ακριβώς όπως τα είχαμε φανταστεί εκείνες τις ζεστές Κυριακές του καλοκαιριού που πέρασε και ακόμα καλύτερα.
Αυτό το καλοκαίρι είναι κάπως πιο ήσυχο απ’ όλα τα προηγούμενα. Αλλά δεν έχασε τη μαγεία του. Φέτος λοιπόν, κουβαλάω εγώ το ψυγειάκι και την ομπρέλα και προτιμούμε τις απογευματινές ώρες για καρπίδια* γιατί περιμένουμε με χαρές, πανηγύρια και αγωνία, το πρώτο μωρό της παρέας.
Κι αφού είναι εβδομάδα εξομολογήσεων στο pillowfights θέλω να σας πω ότι είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε επαφή με αυτά που αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι (γάμος, παιδιά, οικογένεια) και δεν αλλάζω κουβέντα. Μπορεί να μη φαίνεται και τόσο σπουδαίο για κάποιους αλλά για μένα, την ορκισμένη εργένισσα, είναι ένα τεράστιο άλμα.
Επίσης οφείλω να παραδεχτώ πως είναι μεγάλη και σοβαρή υπόθεση η αληθινή, γυναικεία φιλία. Σπάνια πολύ, αλλά όταν υπάρξει και αντέξει με τα χρόνια και τις αλλαγές στη ζωή μας είναι πραγματικά ανεκτίμητη. Γιατί ξέρετε έχουμε να αντιμετωπίσουμε ανταγωνισμούς, εγωισμούς και άλλα μυστήρια της φύσης μας.
Αν τα νικήσουμε όλα αυτά απολαμβάνουμε το δώρο ενός συγκινητικού δεσίματος και μιας σπουδαίας αδελφοσύνης.
Κλείνοντας, να βγάλω το καπέλο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που δεσμέυτηκαν, παντρεύτηκαν, γέννησαν και δεν απομονώθηκαν ούτε (ξ)έχασαν τις φίλες τους.
Πάντα θα αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τις αδαείς.
Τα καλοκαίρια μας θα παραμείνουν μαγικά, όσα μικροσκοπικά και ζουμπουρλά ανθρωπάκια μπουν στην παρέα μας. Στο ψυγειάκι θα προστεθούν μερικές φρουτόκρεμες και οι ομπρέλες θα γίνουν δύο, αλλά οι Zeppelin θα παίζουν πάντα στο τέρμα.
Δικό σου ρε Λιτσάκι!
*βουτιές από ψηλά
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
