Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι, σοφή κουβέντα απ’ τον ποιητή και δραματουργό Όσκαρ Ουάιλντ. Και θα συμφωνήσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Και θα βγω να το φωνάξω με ντουντούκες στην ταράτσα.
Όχι, δε θα ήθελα να είμαι κανένας άλλος γιατί για να γίνω εγώ, μάτωσα χέρια και πόδια. Έπεσα από ύψη και βούτηξα στα πιο άγρια βάθη. Πέταξα την καρδιά μου σε πηγάδια, σκουπιδοτενεκέδες και λάσπες. Την πήρα πίσω σμπαράλια και την έκανα καλά μετά κόπων και βασάνων.
Πέρασαν σχεδόν τριάντα χρόνια για να με αποδεχτώ και να με αγαπήσω. Και πάλι δε λες πως τα κατάφερα 100% αλλά ας πούμε πως είμαι σε καλό δρόμο. Θέλει κόπο, εμπειρίες και τέλος πάντων ένα κάρο προϋποθέσεις κι υπερωρίες για να φτάσεις εκεί.
Δεν είναι εύκολο, αφού από παιδιά μας μαθαίνουν να ανεχόμαστε αυστηράδες, νταηλίκια, τιμωρίες και λοιπές άκυρες τάχα μου διδακτικές μεθόδους. Και παραλείπουν το σπουδαιότερο, την αγάπη μέσα μας. Την αγάπη στα λάθη μας. Τη αγάπη στον εαυτό μας.
Δε θα το μάθεις σε μια μέρα. Δεν είναι μονόωρο μαθηματάκι. Είναι μάθημα ζωής που θέλει σκληρό διάβασμα και homework μέχρι και την τελευταία μας πνοή.
Κι αν κάποτε, κάπου, κάποιος καλοθελητής κουνήσει τον καχεκτικό δείκτη του μπροστά στο προσωπάκι σου και σου πει με απογοήτευση κι αποστροφή πως δεν άλλαξες καθόλου, μη δώσεις καν σημασία. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τη δουλειά που ρίχνεις εσύ καθημερινά για να μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος κι ήρεμος τα βράδια.
Στο λέω γιατί πρόσφατα μου συνέβη. Και θα συμβεί και σε ‘σένα και στον άλλο παραδίπλα. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Μεταφράζουν σε αγάπη την κακόβουλη κριτική. Μη μου πέφτεις απ’ τα σύννεφα κάθε τρεις και λίγο.
Φρόντισε βέβαια κι εσύ να σταματήσεις να κουνάς το δικό σου δείκτη στον καθρέφτη κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς και κάθε πρωί μόλις ξυπνήσεις. Σταμάτα να αυτοτιμωρείσαι και να αυτομαστιγώνεσαι. Δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα έτσι. Ούτε θα διορθωθείς, ούτε θα αγαπηθείς.
Δε θα ήθελα να είμαι κανένας άλλος γιατί προσπαθώ και φροντίζω ο εαυτός μου να είναι η καλύτερη παρέα μου. Διαμορφώνω τις συνθήκες, φτιάχνω το σκηνικό και περνάμε πολλές, ποιοτικές ώρες μαζί. Τι ώρες; Μήνες, χρόνια και τέρμινα ολόκληρα.
Ξενυχτάμε, τσακωνόμαστε και κυρίως λέμε αλήθειες. Αυτό. Αυτό θέλει για να ανθίσει μέσα μας η αγάπη, αλήθειες. Θάρρος να τις παραδεχτείς και κότσια να τις αντέξεις. Και μετά όλα παίρνουν το δρόμο τους.
Να ξέρεις πως η μόνη ουσιαστική, βαθιά και μόνιμη σχέση της ζωής μας είναι αυτή που έχουμε με τον εαυτό μας. Κι αυτό γιατί κανένας απ’ τους δύο δε θα φύγει πρώτος.
Μαζί ως το τέλος. Γι’ αυτό καλύτερα να ζήσετε αρμονικά όλα αυτά τα χρόνια παρά με κόντρες, τιμωρίες κι εντάσεις.
Αγαπήσου!
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
