Κατερίνα και Μανώλης.
Μια σχέση που κρατάει έξι χρόνια. Εντυπωσιακό πράγμα. Χαρά στο κουράγιο τους.
Γιατί; Γιατί πως να το κάνουμε, θέλει άντερα και γερά νεύρα για να μείνεις σε μια λιθοβολισμένη σχέση.
Να τα πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Γνωρίστηκαν το 2009 και είναι μαζί απ’ το πρώτο ποτό που ήπιαν, απ’ την πρώτη καλημέρα που αντάλλαξαν.
Όμως όση λαχτάρα, όση καψούρα κι αν είχαν μεταξύ τους, οι οιωνοί ήταν δυσοίωνοι.
Το κακό ξεκίνησε όταν έκανε την εμφάνιση της η τρελή πρώην του Μανώλη. Τρελή-τρελή. Τρελή του γιατρού, κλινική περίπτωση, πώς το λένε;
Στην αρχή αναπάντητες κλήσεις, μετά απειλητικά μηνύματα στο κινητό της Κατερίνας, ένα λάστιχο σκασμένο, μερικές χαρακιές στο αυτοκίνητο, ένα-δυο γιαουρτάκια (αυτά με την πέτσα) στην είσοδο του σπιτιού τους. Πολύ θέλει ο άνθρωπος για να φρικάρει;
Κατάφεραν να την περιορίσουν με ασφαλιστικά μέτρα ένα χρόνο αργότερα.
Όχι, το κακό δεν σταματάει εδώ, έχει κι άλλο. Ο πόλεμος συνεχίστηκε εκ των έσω. Η αθάνατη, Ελληνίδα μαμά του Μανώλη δεν ήθελε την Κατερίνα για νύφη.
Φοβόταν ότι θα τυλίξει το γιόκα της, σαν ντολμά (θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο με το φαινόμενο). Βρωμοθήλυκο την ανέβαζε, παστρικιά την κατέβαζε.
Αξιέπαινο το Κατερινάκι, ούτε εδώ μάσησε, θεά σας λέω.
Το τρίτο χτύπημα ήταν μάλλον και το πιο δυνατό.
Ο Μανώλης χάνει τη δουλειά του. Μία απ’ τις γνωστές απολύσεις λόγω κρίσης.
Η αποζημίωση δεν έφτανε ούτε για τρεις μήνες. Ο μισθός της Κατερίνας ούτε για έναν. Είχαν κι ένα σπίτι να συντηρήσουν. Έψαχνε δουλειά νύχτα-μέρα. Είχε ρωτήσει όλους τους φίλους, γνωστούς και ξεχασμένους συγγενείς. Τζίφος.
Γκρίνια, πολλή γκρίνια. Φωνές, εντάσεις και καβγάδες σε καθημερινή βάση. Το οικονομικό θέμα και η έλλειψη χρημάτων μπορεί ξέρετε να σκουριάσει ακόμα και το χρυσάφι.
Άφησαν το ερωτιάρικο διαμερισματάκι τους, ο καθένας γύρισε στο πατρικό του. Το λες και πίκρα, ειδικά μετά τα τριάντα. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω, τα παιδιά μας συναντιούνται για καφέδες και προσπαθούν μάταια να βγάλουν τα μάτια τους στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.
Αναγκαστική, κακή επανάληψη μιας ξεχασμένης εφηβείας.
Ξέρω πως πολλοί θέλετε να βροντοφωνάξετε ένα μεγάλο μπράβο που είναι ακόμα μαζί και το παλεύουν. Εγώ πάλι έχω εντελώς αντίθετη άποψη.
Δεν είμαι φυγόπονη αλλά ούτε και ιδιαίτερα ρομαντική για να είμαι ειλικρινής μαζί σας.
Προσπαθείς για κάτι με σκοπό να δεις ένα αποτέλεσμα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας και την κλισεδιάρικη ατάκα: η προσπάθεια μετράει. Όχι, κυρίως το αποτέλεσμα μετράει. Το ξέρω, το ξέρεις, το ξέρετε.
Προσπαθείς για μια σχέση όταν αυτή σου χαρίζει το πιο λαμπερό σου χαμόγελο και το πιο ήρεμο βλέμμα που είχες ποτέ.
Εδώ μιλάμε για έξι χρόνια γκαντεμιάς, μούτζας (όπως θέλετε πείτε το), έξι χρόνια διαρκούς πάλης. Χάσανε τον εαυτό τους προσπαθώντας.
Ας αφήσουμε αυτούς τους αισθηματικούς ηρωισμούς κατά μέρος, ας πετάξουμε δυο σταγόνες λογικής μέσα στη ρομαντίλα και ας δούμε καθαρά. Δεν πειράζει και αν καμιά φορά δεν έρθουν τα πράγματα όπως θέλουμε. Το παλέψαμε, το ξεχειλώσαμε, τέλος.
Απ’ όλα κάτι μαθαίνουμε. Και η ήττα μάθημα είναι. Ίσως το πιο σπουδαίο της ζωής μας.
Απ’ τα sos που λέγαμε και στο σχολείο.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
