Με τη δουλειά, την καθημερινότητα και την αδηφάγα ρουτίνα οφείλω να ομολογήσω ότι δεν καταλαβαίνω γιορτές, Χριστούγεννα, κάλτσες στο τζάκι και δέντρα στολισμένα με δωράκια από κάτω και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό. Μου λείπει αυτή η προσμονή και η σπιτική θαλπωρή των ημερών. Υποθέτω πως είναι πολλοί σαν εμένα.
Ελπίζω να το αλλάξουμε κάποια στιγμή αυτό, καλά όχι ν’ αρχίσουμε να πιστεύουμε στον Άγιο Βασίλη στα τριάντα μας, αλλά τέλος πάντων να καταφέρουμε κάποια στιγμή να απολαύσουμε το γιορτινό κλίμα. Να γίνουμε πάλι παιδιά όπως λένε, να ζήσουμε τη μαγεία των ημερών· που μεταξύ μας δεν πολυπιστεύω πως υπάρχει, αλλά να μη σας το χαλάω.
Έλα όμως που υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που λυσσάνε κυριολεκτικά με τη γέννηση του Θεανθρώπου. Μιλάω για εκείνους που εύχονται καλά Χριστούγεννα (και καλό χειμώνα) τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, που στολίζουν δέντρο την πρώτη μέρα του Οκτώβρη, στολίζουν φωτάκια και φτιάχνουν μελομακάρονα το Νοέμβρη και μετρούν αντίστροφα για τις άγιες τούτες μέρες απ’ τον Ιούνιο. Βασικά μετράνε αντίστροφα απ’ το Δεκέμβρη, τον προηγούμενο για τον επόμενο.
Προσωπικό παράδειγμα οι φίλοι μου, Αγγελική και Γρηγόρης οι οποίοι μου στέλνουν χριστουγεννιάτικα αυτοκόλλητα στο facebook όλο το χρόνο, χωρίς κανένα έλεος, χωρίς κανένα οίκτο. Ξεπετάγονται παραθυράκια και φουσκίτσες με χιονάνθρωπους, πολύχρωμα δεντράκια και τον παππού της Κοκκινοσκουφίτσας. Μεταξύ μας, υποψιάζομαι πως το δέντρο τους στο σαλόνι παραμένει στολισμένο all year long, απλώς το Πάσχα προσθέτουν και κανένα κόκκινο αυγό.
Ώπα, ώπα παιδιά. Φρένο. Δε θα μας τρελάνετε τελείως. Αράξτε, καθίστε αναπαυτικά, απολαύστε τις εποχές και σταματήστε να τα κάνετε αερόστατα σε όλους υπόλοιπους. Οι εποχές κι οι μήνες υπάρχουν για ορισμένους λόγους κι αν κάνουμε συνεχώς τα ίδια πράγματα, η μοναδικότητα πάει περίπατο κι η βαρεμάρα στρογγυλοκάθεται δίπλα μας στον καναπέ.
Την άνοιξη θα ερωτευτούμε την πλανεύτρα φύση που οργιάζει, το καλοκαίρι θα το περάσουμε στις παραλίες αγκαλιά με μπίρες και καρπούζια, το γλυκό φθινοπωράκι θα ρομαντζάρουμε αβέρτα με τα πρώτα φύλλα που πέφτουν στη γη και θα μελαγχολήσουμε με τα πρωτοβροχια κι όταν με το καλό έρθει κι ο χειμώνας θα στολίσουμε και το δεντράκι μας και θα αφήσουμε γάλα και κουραμπιέδες παραδίπλα μην τυχόν κι έρθει πεινασμένος ο Santa Claus.
Δεν περιστρέφεται ένας ολόκληρος χρόνος γύρω από τάρανδους, ξωτικά, δωράκια, και γλόμπους. Αρνούμαι να ξανακούσω «καλά Χριστούγεννα» με το μαγιό στο κορμί και το ένα πόδι στη θάλασσα. Κι αν ξαναδώ φωτάκια σε μπαλκόνι Οκτώβρη μήνα, θα σκαρφαλώσω και θα τα ξηλώσω. Αν δεν τα βρείτε το επόμενο πρωί να αναβοσβήνουν όλο χάρη να ξέρετε, εγώ τα κατέστρεψα.
Να μου το θυμηθείτε αυτά τα ανυπόμονα πλάσματα για να «τιμωρηθούν» θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν παρέα με τα άλλα τα παρλιακά που φοράνε σαγιονάρες και σορτσάκια απ’ το Μάρτιο και τρώνε κάτι άγουρα κι ελεεινά ροδάκινα τον Απρίλιο –γιατί ήρθε το καλοκαίρι βρε– μπας και στρώσουν.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
