Απ’ τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε από παιδιά είναι να μας κουνάνε το δάχτυλο στη μούρη σε κάθε αποτυχία, σε κάθε στραβοπάτημα και κάθε λάθος στροφή.
Παρατηρήσεις, συμβουλές και παραδείγματα προς αποφυγή.
«Μη, μην αποτύχεις», «μη, μην κάνεις λάθος».
Έλα όμως που άλλαξαν τα δεδομένα.
«Φτάσε στον πάτο, εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω και βρες την ευτυχία κρυμμένη κομμένη και ραμμένη για σένα» λέει το σοφό τραγουδάκι.
Γιατί; Γιατί ο πάτος, το τέρμα, διαμορφώνει χαρακτήρες και ισχυρές προσωπικότητες. Όπως κάθε δύσκολη κατάσταση άλλωστε. Κάθε φορά που ξεβολεύεσαι και χάνεις τη βολή σου το μυαλό τρέχει με χίλια, ψάχνεις λύσεις, βρίσκεις τρόπους, ξεχνάς στερεότυπα και κλισέ, ζωντανεύεις, ναι. Ακόμα και μ’ αυτόν τον τρόπο.
Γίνεσαι ανθεκτικός. Μαθαίνεις να αντέχεις και κλείδώνεις για πάντα στο συρτάρι κακομαθημένες, παιδικές συμπεριφορές. Δε γίνεται αλλιώς, είναι μονόδρομος.
Όταν φτάσεις στο τέρμα, στο μη παρέκει, όταν ακουμπήσεις με τα δάχτυλά σου τον πάτο, ξέρεις ότι πιο κάτω δεν πάει. Το τερμάτισες. Γυρνάς το βλέμμα ψηλά και βλέπεις φως.
Χαλαρώνεις γιατί αντιλαμβάνεσαι πως έκανες ό,τι μπορούσες και τελικά δεν περνάει απ’ το χέρι σου. Όμως τώρα αρχίζει η άνοδος, θες δε θες. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πως ν’ αρχίσεις να ανεβαίνεις, ο τρόπος θα έρθει από μόνος του. Καλό είναι να υπάρχουν και δυο-τρεις φίλοι εκεί γύρω, αλλά είμαι σίγουρη ότι και χωρίς, μια χαρά θα τα καταφέρεις.
Άλλωστε η άνοδος και η πτώση είναι αυστηρά προσωπικές υποθέσεις.
Εσύ κι ο εαυτός σου, χέρι-χέρι στα ζόρια.
Είναι καλό να συμβαίνει πού και πού αυτό, η επαφή με τον πάτο.
Είναι ένα reality check.
Πρέπει να αφήνεσαι στη ζωή, να έχεις συνείδηση ότι δεν μπορείς να έχεις τον απόλυτο έλεγχο και ότι πολλές φορές, ό,τι κι αν κάνεις, τα πράγματα δε διορθώνονται.
Και δεν είναι καθόλου κακό να μην έχεις τον απόλυτο έλεγχο, γιατί έτσι επιτρέπεις στη ζωή σου το τυχαίο, το καλοδέχεσαι. Αυτό άλλωστε θα πει ζωή. Η έκπληξη, το απρόβλεπτο, το απρόοπτο. Αλλιώς ζεις προγραμματισμένα και απολύτως βαρετά.
Τα λάθη και οι αποτυχίες είναι ο τρόπος της ζωής να σου πει δύο πράγματα:
1. Ν’ αλλάζεις, να ξαναπροσπαθείς με καινούριους τρόπους, να εφευρίσκεις και να προσαρμόζεσαι.
2. Ότι είσαι πεπερασμένος, και ότι δεν μπορείς να τα έχεις και να τα κάνεις όλα.
Κι επειδή τα τραγούδια λένε μόνο αλήθειες, διάβασε και άκουσε και αυτό: «είναι ωραία να πέφτεις, γιατί αν αντέχεις να πέφτεις ίσως μάθεις να πετάς τελικά».
Μεταξύ μας τώρα, αντέχεις. Άσε τα «δεν μπορώ», τις γκρίνιες και τις κλάψες.
Στον Σταύρο.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
