Ο φίλος μου ο Πέτρος υποστηρίζει εδώ και χρόνια ότι έχω μια αρχαιοελληνική οπτική της φιλίας λόγω της πίστης, της αφοσίωσης και της αγάπης που τρέφω για τους λίγους αλλά ουσιαστικούς ανθρώπους μου, τους εκλεκτούς μου φίλους.
Τοπίο που προσωπικά ξεκαθάρισε μετά τα τριάντα, και μετά από γεγονότα που μου έδειξαν «με ποιους θα παω και ποιους θ’ αφήσω».
Οι φίλοι είναι εκείνοι που θα κουβαλάς για πάντα μέσα σου, εκείνοι που επέλεξες ανάμεσα στο πλήθος των γνωστών και των περαστικών, αυτοί που άντεξαν και πέρασαν το βασικό τεστ.
Και η αλήθεια είναι πως η επιλογή δεν είναι και πολύ έυκολη. Ειδικά αν είσαι λίγο παραπάνω ενθουσιώδης, αρχίζεις να βαφτίζεις φίλο όποιον ανταλλάσεις μια κουβέντα παραπάνω.
Τέτοιου είδους wannabe φιλίες συναντάμε πολύ συχνά στον εργασιακό μας χώρο.
Από συνάδελφοι, κολλητοί. Ατελείωτες συζητήσεις για την κοινή μας δουλειά. Πηγαδάκια και σούξου-μούξου μανταλάκια για τους προϊσταμένους, τους υπόλοιπους συναδέλφους και για κάθε λογής επαγγελματικά ζητήματα με το μαχαιράκι έτοιμο για κάρφωμα.
Όπως καταλαβαίνεις, όμως, ούτε εδώ μιλάμε για φιλία. Μη μου τα μπερδεύεις.
Άλλη παγίδα στο θέμα μας είναι κι η κατηγορία των ανθρώπων «όπου φυσάει ο άνεμος», εκείνοι που θα σου ορκιστούν αιώνια φιλία, θα είναι πάντα και πιεστικά δίπλα σου, άλλα μόνο μέχρι τη στιγμή που θα βρουν τον επόμενο υποψήφιο φίλο τους, κανένα εξάμηνο μετά.
Το κακό με αυτούς είναι ότι δεν αναγνωρίζονται αμέσως.
Ξέρεις, οι άνθρωποι φοβόμαστε τόσο πολύ τη μοναξιά και έχουμε αυτή την παράφορη ανάγκη να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου, οπότε ας πούμε πως δικαιολογείται έως ένα βαθμο το μπέρδεμα αυτό. Είναι ας πούμε αναγκαίο κακό για να μπορέσεις με τα πολλά να καταλήξεις με αυτούς που πραγματικά αξίζουν τον τίτλο του φίλου και να ξεμπερδεύεις μια και καλή μ’ αυτό το ξόδεμα. Γιατί περί ξοδέματος πρόκειται.
Τους σταθερούς, τους εκλεκτούς ανθρώπους σου τους ξεχωρίζεις με τα χρόνια και την εμπειρία που έχουν κάνει το μάτι σου να κόβει, αλλά και με την καρδιά και το ένστικτο, το οποίο αν είναι εκπαιδευμένο σωστά, τότε είναι κι αλάνθαστο.
Όπου εκλεκτοί άνθρωποι σημείωσε: αυτοί που στις χαρές σου χαίρονται διπλά, στα ζόρια είναι πάντα εκεί κι ας είναι μίλια μακριά. Αυτοί που απ’ το στόμα τους ακούς μόνο αλήθειες και που σε αγαπούν με όλα τα στραβά και τα ανάποδα που έχεις.
Ξέρεις, η φίλια είναι ανώτερη από οποιονδήποτε επικό και μεγαλειώδη έρωτα, γιατί πολύ απλά περικλείει κι αυτόν μέσα της, και για κάποιο περίεργο λόγο, αυτός ό έρωτας δεν τελειώνει ποτέ.
Και αυτό το «ποτέ» είναι ίσως το μόνο που ισχύει στην ιστορία των σχέσεων.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
