Τον Πέτρο τον ξέρω πολλά χρόνια. Δεκαπέντε πάνω-κάτω. Σχεδόν μισή ζωή. Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει, παιδικά χρόνια, ανασφάλειες, συμπλέγματα ή κάτι άλλο, αλλά πάντα ήθελε να φωνάζει τα προσωπικά του. Όχι μόνο σε εμάς, την ευρύτερη παρέα του, άλλα ακόμα σε τρίτους, τέταρτους, γνωστούς, φίλους φίλων και πάει μακριά η βαλίτσα.
Από τα ασήμαντα πηδήματα με τουρίστριες στα νησιά μέχρι τις γυναίκες της ζωής του. Ναι, είχε πολλές. Όταν λέω πολλές εννοώ πως κάθε γυναίκα που ήταν μαζί της για πάνω από μια εβδομάδα, τη βάφτιζε γυναίκα της ζωής του. Τις παρουσίαζε από δω κι από’κει, τις τραβούσε απ’το χέρι για να τις συστήσει λες και όλος ο κόσμος είχε καημό, να γνωρίσει την κυρία του κυρίου.
Εννοείται ότι σε κάθε χωρισμό ή νέα σχέση άλλαζε το relationship status στο facebook «σε περίπλοκη σχέση» ή «σε σχέση», καθώς και τη φωτογραφία προφίλ, εξώφυλλου, φόντο στο κινητό, στο τάμπλετ, στον υπολογιστή.
Αν υπήρχε φωτογραφία και στο ρολόι που φορούσε θα την άλλαζε κι αυτή.
Ήθελε όλοι να ξέρουν ότι δεν είναι μόνος. Ότι πάντα έχει κάποια δίπλα του. Δεν πειράζει που οκτώ στις δέκα γυναίκες δεν τις ερωτεύτηκε ποτέ και τις είχε απλά για μόστρα.
Το θέμα είναι ο κόσμος να μην τον δει μόνο.
Τους τελευταίους μήνες είναι με την Ασημίνα.
Η Ασημίνα είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του. Εκείνος όχι. Κι αυτό βγάζει μάτι.
Αλλά πέρασαν τα χρόνια, έφτασε στα σαράντα τέσσερα και είπαμε, δε θέλει να είναι μόνος.
Όχι για την ίδια τη μοναξιά που κακά τα ψέματα, όλους μας τρομάζει, αλλά για τους γονείς και τον περίγυρό του.
Μας τη γνώρισε τη δεύτερη μέρα της σχέσης τους.
«Παιδιά από’δω η Ασημίνα, η γυναίκα μου». Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, ψιθυρίσαμε εμείς.
Τελικά δεν ήταν ακριβώς τα ίδια. Είχαμε και πρόταση γάμου αυτή τη φορά.
Παρουσία κοινού φυσικά.
Κυριλέ εστιατόριο, μονόπετρο, λουλούδια, γονάτισμα, σαμπάνια. Ευτυχώς τον είδαν όλοι.
Και όσοι δεν τον είδαν φρόντισε να τους ενημερώσει με εξυπνακίστικα αστεία περί γάμου την επόμενη μέρα.
Ποτέ δεν τους κατάλαβα αυτούς τους ανθρώπους. Για να είμαι ειλικρινής αρνούμαι να τους καταλάβω και να μπω στη λογική τους. Εννοώ αυτούς που ζουν για το χειροκρότημα των άλλων και την επιβεβαίωση των ξένων. Και μάλιστα σε θέματα τόσο λεπτά και εύθραυστα όπως οι σχέσεις και ο έρωτας. Αισθήματα αυστηρώς προσωπικά και μη αναλώσιμα.
Ο έρωτας δεν είναι προϊόν προς πώληση και κουβεντολόι στο στόμα του καθένα.
Είναι πάνω απ’την επιβεβαίωση που έχεις ανάγκη και πέρα απ’τα κουτσομπολίστικα σχόλια που σε θρέφουν. Ο έρωτας είναι για δύο. Όχι για πολλούς.
Δε μοιράζεται σε παρέες γνωστών και αγνώστων. Δε χωράει σε ατάκες και ανακοινώσεις. Θέλει ζεστασιά και θαλπωρή κι όχι να τον εκθέτεις σε καθημερινή βάση.
Τότε δεν είναι έρωτας, είναι διαφήμιση. Και δική σου δυσφήμιση.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
