Δεν έγινε ο κόσμος για να είμαστε μόνοι.
Ο κόσμος έγινε για να μοιραζόμαστε από κρεβάτια και τσιγάρα μέχρι φιλιά και αισθήματα. Στιγμές, καφέδες αχνιστούς απ’ την ίδια κούπα, ρεφραίν και ξημερώματα.
Να μου κρατάς το χέρι και το ηθικό όταν βουλιάζω κι υποφέρω, να σε ακούω και να σε στηρίζω με κάθε τρόπο όταν πονάς. Να μου ανάβεις το τσιγάρο όταν παγώνουν τα χέρια μου και να καμαρώνω ακόμα και για την πιο μικρή κι ασήμαντη επιτυχία σου.
«Γι΄αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου, για να συναντηθούμε» και να μην είμαστε μόνοι.
Η παρατεταμένη μοναχική περίοδος -ακόμα κι όταν συμβαίνει από επιλογή- αγριεύει και τσαλακώνει τον άνθρωπο.
Μια ερωτική απομόνωση που διάλεξες και χιλιάδες ανεκμετάλλευτα αισθήματα, ξεχασμένα στο πιο σκοτεινό συρτάρι σου.
Και το κακό είναι ότι τα παράχωσες εκεί μέσα για τόσο καιρό και τώρα δεν ξέρεις πώς και πού να τα χρησιμοποιήσεις.
Αιχμηρές γωνίες κι ούτε μια καμπύλη για να απαλύνει και να λειάνει κάπως τη μοναξιά.
Η μοναξιά ξέρεις, είναι η πιο σίγουρη, ασφαλής και εύκολα προσβάσιμη περιοχή.
Την επιλέγεις, ταμπουρώνεσαι πίσω απ’ τις σκέψεις, πίσω απ’ τα βλέμματα, ακόμα και πίσω απ’ τους ανθρώπους για να μη χρειαστεί να εκτεθείς και να ξαναβγείς στο παιχνίδι και καθάρισες.
Τη μια ο ανίκητος εγωισμός, την άλλη εκείνη η λάθος επιλογή πριν χρόνια που σε ευνούχισε και σου έκοψε τη φόρα κι εκείνο το κέρατο που σου διέλυσε και το τελευταίο ίχνος εμπιστοσύνης που είχες στους ανθρώπους.
Ναι, θέλει κότσια το «μαζί». Κότσια κι άντερα. Και θάρρος και πείσμα και θέληση. Ίσως και να μην είναι για τους πολλούς τελικά.
Όμως πάντα θα αξίζει να το προσπαθούμε και να το παλεύουμε, με κάθε τίμημα.
Ο κόσμος έγινε για να είμαστε μαζί κι ας καταλήξουμε χώρια.
Πάντα η διαδρομή είχε περισσότερο ενδιαφέρον απ’ τον προορισμό.
Εύχομαι μόνο να μη φτάσουμε ποτέ σε εκείνο το τρομακτικό σημείο που για να μην είμαστε μόνοι συμβιβαζόμαστε με ό,τι βρεθεί στο δρόμο μας.
Οι εκπτώσεις που αρνούμασταν με πάθος έγιναν τα νέα ιδανικά και τελικά ξυπνάμε το πρωί γυρίζοντας αλλού το κεφάλι για να αποφύγουμε το φιλί της καλημέρας.
Δεν έγινε ο κόσμος για να είμαστε μόνοι.
Έγινε για να είμαστε μαζί, παράφρονες κι ερωτευμένοι. Θαρραλέοι, τολμηροί κι αχόρταγοι.
Να νικάμε εμπόδια, να διαψεύδουμε καθημερινά όλους εκείνους που δεν πίστεψαν σε μας, και να μπαίνει ο ένας στον κόσμο του άλλου.
«Το χέρι σου δωσ’ μου και πάμε στου κόσμου την πιο νευρικιά διαδρομή».
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
