Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που χώρισαν η Βάσια με το Νίκο. Κανένας δεν προχώρησε ουσιαστικά παρακάτω.
Σεξάκια δεξιά κι αριστερά, διαδικτυακά καβλαντίσματα για να περνάει η ώρα, άντε και live φλερτάκι σε κανένα μπαρ για ν’ανάψουν τα αίματα.
Η ομορφιά της και η εξυπνάδα του τους έφερε κοντά. Το κατ’εξακολούθηση κέρατο,
τους χώρισε.
Κέρατο του Νίκου με μια πιτσιρίκα σερβιτόρα στο μαγαζί που δούλευε σαν dj.
Ε, και δυο-τρεις τσαχπίνες πελάτισσες. Πως να το κάνουμε; Αν ο άντρας το έχει μέσα του το τσιτσίνισμα και τη Μπελούτσι να έχει δίπλα του, θα ξενογαμήσει.
Ήξερε που θα «έμπλεκε» η Βάσια αλλά όπως όλες μας, δεν το πίστευε.
Μη σας τα πολυλογώ, χώρισαν πολιτισμένα, χωρίς νεύρα, φωνές και τσακωμούς. Μάζεψε τα πράγματά του απ’το σπίτι της και γύρισε στο πατρικό του.
Μετά από πέντε χρόνια κοινού βίου άνευ γάμου και βέρας και με τον έρωτα να έχει πάει περίπατο ήταν αναμενόμενο να χωρίσουν έτσι «Σουηδικά».
Ζούνε στην ίδια πόλη. Όσο μικρή και να είναι είχαν καταφέρει να μη συναντηθούν.
Εκείνη απέφευγε τα στέκια του, εκείνος απέφευγε τα δικά της.
Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί μισούσαν και οι δύο την αμηχανία της πρώτης συνάντησης μετά από καιρό. Η Βάσια έτσι κι αλλιώς τον είχε συγχωρήσει μέσα της.
Είχαν βέβαια κοινούς φιλούς. Εκείνη η -τόσο καιρό προς αποφυγή- συνάντηση έγινε τελικά στο γάμο του καλού τους φίλου, του Γιάννη.
Τυπικούρες, παγωμένα σταυρωτά φιλιά και βλέμματα στο κενό.
Το κέφι άναψε, το κρασί έκανε σωστά τη δουλειά του και τα καλά μας τα παιδιά ήρθαν όλο και πιο κοντά.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν κοιμήθηκαν μαζί. Και ήταν όμορφα. Κάτι έλειπε, αλλά ήταν όμορφα.
Τα χρόνια που πέρασαν, η μοναξιά, η ανάγκη για μια μόνιμη αγκαλιά και για οικειότητα,
τους έφερε ξανά μαζί.
Στην ίδια σχέση, στο ίδιο σπίτι, της Βάσιας, στους ίδιους ρόλους.
Λάθος. Μέγα λάθος.
Όλοι λένε πως αν σπάσει το γυαλί δεν ξανακολλάει. Και είμαι στη δυσάρεστη θέση να συμφωνήσω μαζί τους αν και γνωστό, αντιδραστικό και υπεραισιόδοξο πλάσμα.
Αν μάλιστα ο λόγος που το γυαλί ράγισε και στη συνέχεια έσπασε είναι η απάτη, όχι, δε θα ξανακολλήσει. Όχι εύκολα τουλάχιστον. Πάντα μέσα στο μυαλό θα τριγυρνάει η αμφιβολία χεράκι-χεράκι με την καχυποψία, κολλητές από παλιά.
Γενικά καλό και ορθό θα ήταν να μη γυρνάμε σε μια τελειωμένη σχέση μετά από καιρό γιατί το βασικό συστατικό του έρωτα, η λαχτάρα να μάθεις και να γνωρίσεις τον άλλο έχει εξατμιστεί.
Αφήστε δε, που δεν παίζουμε στην «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» και δεν υπάρχει καμιά κλινική που να σβήνει τις κακές αναμνήσεις, δυστυχώς.
Αν το γυαλί ξανακολλήσει θέλει πολλά απαλά, αληθινά, θεραπευτικά χάδια για να σβήσουν τη ρωγμή του.
Έχεις να τα δώσεις; Αντέχεις να τα δώσεις;
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
