Πάντα πίστευα πως οι ομορφότερες και πιο υγιείς σχέσεις είναι αυτές για τις οποίες δε χρειάζεται να προσπαθήσεις ιδιαίτερα, δε χρειάζεται να κοπιάσεις ούτε να σε χάσεις κάπου στη διαδρομή.
Οι σχέσεις που κυλάνε όμορφα και αβίαστα σαν νερό. Που όλα συμβαίνουν από μόνα τους, λες κι έπρεπε να συμβούν για να συνεχίσει να γυρίζει η γη.
Ως εκ τούτου καταλαβαίνετε ότι είμαι αντίθετη, κάθετη κι απόλυτη στο θέμα των στρατηγικών στο φλερτ αλλά και στις σχέσεις.
Όλα αυτά τα χαζοκολπάκια και τα καραγκιοζιλίκια που κάναμε στην εφηβεία και το σχολείο, για να μας προσέξει ο γόης της τρίτης λυκείου, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, δυστυχώς όμως όχι για όλους.
Μη μου πείτε ότι δεν τα θυμάστε. Γέλια μέχρι να μας πιάσει βήχας και να αφήσουμε τα πνευμόνια μας στο προαύλιο, μπας και γυρίσει να μας κοιτάξει ο στόχος. Φωνές, σπρωξίματα κι ό,τι άλλο μπορεί να χωρέσει ο δεκαπεντάχρονος νους μας.
Ωραία όλα αυτά, να ‘χουμε να λέμε, να θυμόμαστε και να γελάμε σχεδόν είκοσι χρόνια μετά.
Το να βλέπεις όμως φίλους και γνωστούς να πέφτουν στη λούμπα του ξεκατινιάσματος για λίγη προσοχή με ύφος «εγώ αυτην θα τον έχω απόψε στο κρεβάτι μου» ή ακόμα χειρότερα «εγώ αυτό θα τον παντρευτώ», μόνο θλίψη προκαλεί. Άντε καλά και λίγα γέλια.
Βγαίνουν οι δυο-δυο, τρεις-τρεις, κανονίζουν που θα καθίσουν ούτως ώστε να μείνει η καρέκλα δίπλα στους άμεσα ενδιαφερόμενους κενή για το «θύμα», μοιράζουν τους ρόλους, « εσύ θα μιλάς με τη φίλη του, εσύ με το φίλο του κι εγώ μαζί του», έχουν μάθει από πριν τα ενδιαφέροντα και τις ασχολίες και ουρλιάζουν όλο έκπληξη «αααχ έχουμε τόσα κοινά εμείς οι δύο».
Κι όταν τελικά πέσει ο στόχος αρχίζουν τα άλλα, τα καλά, τα γνωστά ντε!
«Έστειλε μήνυμα πριν δύο ώρες και δεν έχω απαντήσει ακόμα, εκεί να τσουρουφλίστει», αφήστε τις κλήσεις που μένουν αναπάντητες απ’ τα ντουγάνια μας με σκοπό να πλέξουν πέπλο μυστηρίου γύρω τους.
Αχ γιατί; Γιατί έτσι; Γιατί τόσο στήσιμο, τόση σκέψη, τόσα σχέδια, τόση απελπισία; Τόσος κόπος για όλα αυτά που όταν έρχονται πρέπει απλά να τα απολαύσουμε χωρίς να κουνήσουμε το μικρό μας δαχτυλάκι.
Να μου το θυμηθείτε, αυτές οι ψυχίτσες είναι οι ίδιες που αφού το «τυλίξουν» το κελεπούρι και κοιμάται πλέον στο κρεβάτι τους, ξυπνούν μισή ώρα πριν για να πλύνουν δόντια, να βάλουν λίγο «φυσικό» make up στη νυσταγμένη μουρίτσα τους και να φτιάξουν την τούφα που πετάει απ’ τα μαλλιά.
Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που έρχονται μόνα τους, άνευ σπρωξίματος, πίεσης και λοιπών κατινίστικων επιρροών και μαθημάτων που πήραμε με το πέρασμα των χρόνων από παρέες και φυλλάδες.
Αν δεν αφεθείς δε θα χαρείς τίποτα, στο υπογράφω.
Γλυκιά μου Bibi Bo κι αγαπημένε μου Jon Jon, ο στόχος αν είναι να σε προσέξει θα το κάνει κι ας κάθεται σε άλλη παρέα και η νυσταγμένη μουρίτσα σου είναι χίλιες φορές πιο όμορφη με τις γραμμές απ’ το μαξιλάρι πάνω της.
Επιμέλεια Κεμένου Γεωργίας Χατζηγεωργίου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
