Το έχω ξαναπεί. Και ξαναγράψει. Μ’αρέσουν οι άνθρωποι με βαθιές ουλές και έντονο βίο, σε αντίθεση με τα αποστειρωμένα ανθρωπάκια που προσεύχομαι νύχτα-μέρα να μην συναντώ στο δρόμο μου γιατί τα βαριέμαι πολύ.
Ξέρετε, αυτοί που πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, οι αποστειρωμένοι, που τα βρήκαν όλα έτοιμα, που δεν έχουν παλέψει για τίποτα, ποτέ. Είτε έρωτας λέγεται αυτό, είτε φιλία, είτε δουλειά.
Ακόμα περισσότερο μου αρέσουν οι γυναίκες που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και με την πάροδο των χρόνων απέκτησαν «αρχίδια» μεγαλύτερα από πολλούς παντελονάτους.
Αυτές τις θαυμάζω. Τους βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά τους.
Λάθη αλλά και συνειδητές επιλογές, φωτιές, ψέμματα και κάμποσοι μαλάκες διαμόρφωσαν το χαρακτήρα τους. Τις έκαναν κυνικές και σκληρές. Πέτρες απ’έξω και μετάξι από μέσα.
Δεν είναι σνομπ. Είναι επιλεκτικές.
Δεν το παίζουν δύσκολες, είναι.
Δεν τους αρέσουν τα παιχνιδάκια γενικά.
Τα λόγια τους σταράτα και οι πράξεις τους ντόμπρες.
Με τις ευκαιρίες δεν τα πάνε καλά. Έδωσαν πολλές στο παρελθόν, τώρα σταματάνε στις δύο, αυστηρά.
Δε θα τις προσεγγίσεις εύκολα, μεγάλωσαν, μπήκαν στα τριάντα, την ομορφότερη δεκαετία της γυναίκας και μ’ένα μαγικό τρόπο άνοιξαν μάτια και μυαλό.
Οτιδήποτε κίβδηλο το αντιλαμβάνονται στα πρώτα δύο λεπτά γι’αυτό έχτισαν έναν πελώριο τοίχο γύρω τους, για να μπορούν να μπαίνουν στη ζωή τους μόνο όσοι πραγματικά αξίζουν.
Δεν πρόκειται να κάνουν καμία έκπτωση στα θέλω τους. Καμία απολύτως. Γι’αυτό και οι περισσότερες είναι μόνες. Γιατί δε συμβιβάζονται με ψίχουλα.
Εκτιμούν και τελικά ερωτεύονται τους άντρες που μοιάζουν μ’εκείνες. Τα αρσενικά παλιάς κοπής, που ο λόγος τους μετράει, έχουν μπέσα και τιμούν τα παντελόνια τους.
Που είναι αυθεντικά και δεν υποδύονται ρόλους. Που θα ρίξουν ένα βλέμμα και θα σε καθηλώσουν. Που ξέρουν πως δε μπορείς να κρυφτείς πίσω από ένα δάχτυλο. Που γνωρίζουν πώς να φερθούν σε μια τέτοια γυναίκα.
Αυτοί οι άντρες γίνονται οι άντρες τους. Τα παιδαρέλια και οι κομπλεξικοί «τρώνε» πόρτα.
Δεν είναι γι’αυτές. Δε θέλουν κομπάρσους, θέλουν πρωταγωνιστές.
Δεν αναλώνονται ούτε σε μεθυσμένα κρεβάτια, ούτε σε ημίμετρα. Όλα ή τίποτα.
Ο έρωτας γι’αυτες τις γυναίκες είναι ιερός. Κατακόκκινος και σκληρός. Με πολλές γωνίες και αιχμηρά σημεία. Δρόμος κακοτράχαλος, με εμπόδια και όποιος αντέξει.
«Πάνω απ’όλους και κάτω από εκείνον που αγαπώ» είχε πει η Μαλβίνα.
Κάπως έτσι λειτουργούν αυτές οι πραγματικές γυναίκες. Εκείνος που θα έχει τα κότσια να περάσει τον τοίχο τους θα ανταμειφθεί με αισθήματα ανεπανάληπτα που δε θα έχει ξανανιώσει.
Γιατί πάνω απ’όλα ξέρουν ν’αγαπούν. Χωρίς να πνίγουν, χωρίς να ελέγχουν, χωρίς να ζητιανεύουν. Δε γίνονται τσιμπούρια, δεν κάνουν ποτέ αυτά που κοροϊδεύουν.
Με λίγα λόγια, δε σε πρήζουν.
Σε κοιτούν πάντα στα μάτια. Είναι σίγουρες για τον εαυτό τους. Ξέρουν τί θέλουν,
τί μπορούν και τί έχουν ανάγκη.
Δεν είναι drama queens, δεν κλαίγονται και δεν γκρινιάζουν. Απλά πάνε παρακάτω χωρίς αναλύσεις ατελείωτων ωρών στο τηλέφωνο με την κολλητή.
Έχουν μια ήρεμη δύναμη μέσα τους γιατί τα έχουν ήδη βγάλει πέρα στα δύσκολα, γιατί έχουν δοκιμαστεί σε χοντρά ζόρια.
Αν σου φαίνονται περίεργα όλα αυτά κι αν έχεις αδυναμία στα εύκολα κοριτσάκια,
μην μπεις στον κόπο να ασχοληθείς μαζί τους.
Εσύ δε θα τα βγάλεις πέρα κι εκείνες θα σε βαρεθούν πριν το ημίχρονο.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
