Οι συναισθηματικά ανάπηροι άνθρωποι, δεν το φωνάζουν, ούτε κυκλοφορούν φορώντας κάποια ενδεικτική ταμπέλα. Δυστυχώς.
Έτσι πάμε και σκουντουφλάμε επάνω τους, χαραμίζοντας ουσιαστικό, γόνιμο, ερωτικό χρόνο.
Γιατί δυστυχώς, εκτός από την έλλειψη προειδοποιητικής πινακίδας, είναι και εξαιρετικά γοητευτικοί.
Γοητευτικοί όπως όλοι οι άνθρωποι με σημάδια και πληγές.
Η καρδιά τους έχει έδαφος σκαμμένο και δέντρα καμμένα.
Κι αυτό το κάψιμο, που θυμίζει κρανίου τόπο, τους κάνει ανεξέλεγκτα ελκυστικούς.
Η εμπειρία που φωνάζει από χιλιόμετρα, ο πόνος που έχει αμβλυνθεί κι έχει γίνει ένα με το τοπίο, η εσωτερική μας ανάγκη που φλερτάρει με ματαιοδοξία. Αυτή που υποδεικνύει ότι εμείς θα πάρουμε την ξεραΐλα και θα γεμίσουμε τη γειτονιά τους με λουλούδια. Ξανά.
Συνήθως γίνονται κακοί εραστές και καλοί φίλοι.
Σχεδόν οι καλύτεροι. Αυτοί για τους οποίους συνηθίζουμε να λέμε πως καταλήγουν συχνά «χαλί να τους πατήσεις»
Ερωτεύονται αλλά μόνο στα κρυφά.
Κρυφά κυρίως από τους ίδιους.
Κι αν εσύ κάνεις το λάθος και τους εξομολογηθείς ότι τους ερωτεύτηκες, τότε χάνονται στο λεπτό από προσώπου γης.
Δεν είναι ότι δε θέλουν. Μην τους κακιώνεις, μην τους εκδικείσαι και μη βιαστείς να τους κρίνεις.
Οι συναισθηματικά ανάπηροι άνθρωποι, θέλουν να ερωτευτούν περισσότερο από τον καθένα.
Αλλά δεν ξέρουν ή έχουν ξεχάσει τον τρόπο.
Κι όσο δεν το μπορούν, όσο δεν το καταφέρνουν, κυκλοφορούν γύρω μας σαν ωρολογιακές βόμβες.
Σαν καλά κρυμμένες νάρκες που πρέπει να αποφεύγεις.
Το νου σου και μέτρα καλά τα βήματά σου.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
