«Τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα, καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά.
Μας ‘φάγαν όλα μας τα χρήματα, αλλά μας έμεινε η ροκιά.»
Έτσι έγραψε η Νικολακοπούλου και τραγουδήθηκε δια στόματος Χάρις Αλεξίου, χτυπώντας ακριβώς στο κέντρο της καρδιάς μας.
Συναυλίες καλοκαιρινές με μπλουζάκια ποτισμένα ιδρώτα και μπύρες. Ποδοπατημένα all star και φωνή βραχνή απ΄τα τραγουδιστά ουρλιαχτά. Κινητά που χτυπάνε στις 12 το βράδυ κι από μέσα ακούς τον Χαρούλη να τραγουδάει «έλα πάρε με..» ή τον Αγγελάκα και τις Τρύπες πριν χρόνια, να ψάχνουν το τρένο τους.
Εκπομπές μεταμεσονύχτιες με παθιάρικες φωνές και αφιερώσεις πιο cult απ’όσο φαντάζεσαι, μα 100% αληθινές.
«Μια πληγωμένη καρδιά αφιερώνει το επόμενο τραγούδι με βάση και νόημα σε δύο πράσινα μάτια.»
Τραγούδια που νομίζεις πως γράφτηκαν αποκλειστικά για σένα. Για τον έρωτά σου, για την ήττα σου, για τον χωρισμό σου. Που τα ακούς και κλαις. Τρέχουν τα δάκρυα ανεξέλεγκτα, απ΄την πρώτη κιόλας νότα.
Σκουπίζεις την κατακόκκινη μύτη σου και συνεχίζεις να φαλτσάρεις ξεσηκώνοντας την γειτονιά.
Παραγγελιές με παρακάλια στους dj, απ’τους Arctic Monkeys ως τα βαριά ζεϊμπέκικα του Καζαντζίδη που σηκώνεσαι να τα χορέψεις σα να μην υπάρχει κανένας άλλος γύρω σου.
Βινύλια που καθαρίζεις με ευλάβεια. Τα χαιδεύεις, βάζεις τη βελόνα πάνω τους και όλο αυτό το τελετουργικό που μοιάζει με ερωτική πράξη, διαρκεί όλη τη νύχτα.
«Another night in» από τους Tindersticks, παραδίπλα ένα μπουκάλι ουίσκι κι ένα τασάκι γεμάτο μισοτελειωμένες γόπες.
Ξημερώματα σε σκυλάδικο, εσύ που μέχρι χθες ξυπνούσες με Χατζιδάκι και κοιμόσουν με Shostacovich, να πετάς λουλούδια στην τραγουδιάρα που γκαρίζει «Σ’έχω κάνει Θεό, μια φορά να σε δω!»
Πανηγύρι στην Ικαρία, χορεύοντας τον Ικαριώτικο μεθυσμένος και με τις πατούσες σου να καίνε, αγκαλιά με άλλους πεντακόσιους ανθρώπους, μέχρι να βγει ο ήλιος και να βουτήξεις στην θάλασσα με τα ρούχα.
Φωτιά στην παραλία, σχέσεις ζωής ή βραδιάς, μια κιθάρα και ο παράδεισος είναι εκεί.
«Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή, να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί..».
Βραδιές σε κουτούκια με απαγορευμένα ρεμπέτικα. Να ακούς την Εσκενάζυ και τον Ρούκουνα απ’το 1930 και να αναρωτιέσαι γιατί γεννήθηκες σε λάθος εποχή.
Κασέτες γραμμένες με καψουρομπαλάντες που σου χάρισαν οι «περασμένες σου αγάπες» και που ακούς ακόμα και σήμερα σνομπάροντας την τεχνολογία, τα mp3 και όλα τα άλλα παγωμένα μέσα αναπαραγωγής μουσικής.
Ψάξιμο ωρών στο youtube για να βρεις την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της Κάλλας και τελικά καταλήγεις πάλι να ακούς το «Casta Diva» απ’τη «Norma» με δέος και ανατριχίλα κι ας μην καταλαβαίνεις τι λέει.
Ποιος είπε ότι η μουσική κατευνάζει τα πνεύματα;
Η μουσική φουντώνει τα πνεύματα και ανάβει τα αίματα.
Ξυπνάει την κοιμισμένη σου παρορμητικότητα και σου φοράει φτερά στην πλάτη. Σε πιάνει απ’το χέρι και σε σεργιανίζει στα πιο όμορφα δρομάκια.
Η μουσική είναι ζωή. Είναι μια άλλη ζωή μέσα στη δική σου.
«Τα τραγούδια είν’ευχή και πάρε τη μαζί σου,
στ’ αρώματα, στα χρώματα στις μουσικές χαρίσου.»
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
