Τα 2 μεγαλύτερα ψέματα που σου είπαν για την ψυχοθεραπεία

Μαζί με τα γενέθλια και τη γιορτή μου, έχω προσθέσει και την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας στο ημερολόγιο για να θυμάμαι (όχι πως μπορώ να το ξεχάσω) το σπουδαιότερο δώρο που μου έκανα ποτέ, το αίμα που έφτυσα για να γίνω αυτό που θέλω και να φτάσω εκεί που ονειρευόμουν και κυρίως το πώς ήμουν πριν ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Πριν από δύο χρόνια είχα μοιραστεί μαζί σας τα  10 πράγματα που μου έμαθε η ψυχοθεραπεία. Φέτος, ένα χρόνο και κάτι ψιλά από την ημέρα που ολοκληρώθηκε ο κύκλος των συνεδριών μου, θέλω να σας μιλήσω για δύο απ’ τα πιο γνωστά τσιτάτα που κυκλοφορούν για την ψυχοθεραπεία:

1. «Κάνουμε ψυχοθεραπεία για να αντέξουμε εσάς που δεν κάνετε»

Η αλήθεια είναι πως το λέμε συχνά όσοι βρισκόμαστε ή έχουμε βρεθεί στη διαδικασία αυτή, είναι κάτι σαν inside joke των θεραπευμένων και των θεραπευόμενων. Αλλά είναι μόνο αυτό. Θα μπορούσε να είναι μία ακόμα ερμηνεία για την ψυχοθεραπεία, αν αυτή δεν ήταν τόσο βαθιά προσωπική υπόθεση. Ψυχοθεραπεία κάνουμε για να επουλώσουμε πληγές και τραύματα απ’τα παιδικάτα μας, που ούτε εμείς θυμόμαστε καθώς, ως παιδιά «θάβουμε» πολλά ως αποτέλεσμα ενός υποσυνειδήτου, αμυντικού μηχανισμού, με σκοπό να μεγαλώσουμε καλά. Ψυχοθεραπεία κάνουμε για να γκρεμίσουμε καλά ριζωμένα patterns καταστροφικών συμπεριφορών, για να πετάξουμε από πάνω μας πέτρες, σκουπίδια και μπάζα που μας φόρτωσαν και ν’ ανοίξουμε το διάβα του δικού μας δρόμου. Ψυχοθεραπεία κάνουμε γιατί μας αξίζει η καλύτερη εκδοχή μας, αυτή που αριστοτεχνικά κρύβουμε γιατί μας φοβίζει η ευτυχία κι η επιτυχία, όταν έχουμε συνηθίσει να ζούμε στο σκοτάδι και στις λάσπες· το ξεβόλεμα θέλει άντερα. Μας αξίζει να ζούμε αρμονικά με τον εαυτό μας, συμφιλιωμένοι κι εν ειρήνη.

2. «Η ψυχοθεραπεία είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να συγχωρήσεις τους γονείς σου»

Η αλήθεια είναι πως «η ψυχοθεραπεία είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μισήσεις τους γονείς σου». Και μεγαλύτερη αλήθεια απ’ αυτή δεν έχω ξανακούσει. Όταν αρχίζει το εσωτερικό «σκάψιμο», σε κάθε συνεδρία, όλο και πιο κοντά στον πυρήνα, σοκάρεσαι. Κυρίως γιατί δεν είχες αντιληφθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή τα λάθη που έκαναν οι γονείς που σε μεγάλωσαν. Είτε από άγνοια, είτε από αμέλεια, είτε από ανωριμότητα. Προσωπικά, τους πρώτους μήνες των συνεδριών απέφευγα ακόμα και να τους μιλήσω στο τηλέφωνο. Όταν το πρώτο σοκ φύγει, έρχεται η ισορροπία, η κατανόηση και τελικά η συγχώρεση μαζί με μεγάλη ανακούφιση. Οι γονείς (μας) δεν έρχονται με manual κι όταν το κατανοήσουμε αυτό, όλα θα φαίνονται πιο καθαρά- πρώτα στο μυαλό κι έπειτα στα μάτια μας.

Στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας μπαίνουν οι πιο δυνατοί, έτσι λένε, και μάλλον έτσι είναι. Είναι δύσκολη και σπουδαία υπόθεση ν’ αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου, να θες να γίνεις από κάμπια, πεταλούδα, να διεκδικείς το κάτι παραπάνω. Ο μόνος τρόπος για ν’ αλλάξεις, αν θες ν’ αλλάξεις, ήταν, είναι και θα είναι η ψυχοθεραπεία.

Είμαστε πολύ εγωιστές οι άνθρωποι για να μπορέσουμε ν’ αλλάξουμε μέσα από τις εμπειρίες μας, τα βιβλία αυτοβελτίωσης, τα τσιπουράκια με φίλους, τη γυμναστική και το αγνάντεμα της θάλασσας. Ένας καλός ψυχοθεραπευτής θα βγάλει από μέσα σου τις απαντήσεις που δε θες ν’ ακούσεις και ν’ αντιμετωπίσεις και θα σε βοηθήσει να παραμείνεις στον δρόμο που βαδίζεις, κάθε φορά που δειλιάζεις και ψάχνεις μια στροφή, ένα στενάκι για να κρυφτείς από σένα. Αν σκέφτεσαι να κάνεις το βήμα, κάν’ το χτες. Σου αξίζουν τα καλύτερα, άπλωσε το χέρι και πάρ’ τα.