Έννοια ταλαιπωρημένη και παρεξηγημένη ο σεβασμός.
Μύθοι, ψέματα και σελίδες πολλές έχουν γραφτεί γι’ αυτόν.
Ο μεγαλύτερος μύθος, η μεγαλύτερη μπούρδα που ειπώθηκε ποτέ είναι ότι το σεβασμό το διεκδικείς. Μεγάλωσαν γενιές και γενιές με το τσιτάτο αυτό και κάπως έτσι, χρόνια μετά, βρεθήκαμε με τα μπούτια μας μπερδεμένα να πιστεύουμε και να πράττουμε κατά πως «πρέπει».
Το να θες να κερδίσεις το σεβασμό κάποιου σημαίνει ότι κατά βάθος τον επιδιώκεις κι ότι προσπαθείς και κοπιάζεις γι’ αυτόν.
Λάθος, δε γίνεται έτσι, λυπάμαι.
Το σεβασμό οφείλεις να τον εμπνέεις χωρίς πολλά πολλά. Ούτε πομπώδη λόγια, ούτε ακραίες πράξεις, ούτε φτιασίδια. Ατόφιος εσύ. Με τα έργα σου, την προσώπικότητά σου και το μυαλό σου.
Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα όταν απαιτείς σεβασμό. Όταν κουνάς με πάθος τον δείκτη για να υποδείξεις λάθη και σωστά και τελικά να επιβάλλεις να σε σεβαστούν με το ζόρι.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι συγχέουν τον σεβασμό με το φόβο.
Σύγχυση που επικρατεί απ’ τον εργασιακό χώρο μέχρι τις πιο βαθιές σχέσεις.
Φωνές, απειλές κι ένα σωρό βλακείες και γελοιότητες να εκσφεδονίζονται προς τους ανυποψίαστους.
Όταν φοβάσαι κάποιον θα υπακούσεις χωρίς να θες και είναι πολύ πιθανό να γελάσεις πίσω απ’ την πλάτη του, προς εκτόνωση του φόβου αυτού, όταν όμως τον σέβεσαι θα κάνεις ό,τι μπορείς για να τον ευχαριστήσεις όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί το θες πραγματικά.
Μας έχουν μάθει επίσης να ταυτίζουμε την ηλικία αλλά και τη συγγένεια με το σεβασμό, κλισεδιάρικα και στερεοτυπικά.
Σε ένα ιδανικό περιβάλλον, απελευθερωμένο από μικροαστικά ταμπού ο σεβασμός μας ανήκει αυστηρά και μόνο σε όσους τον αξίζουν, ανεξάρτητα από την ηλικία ή το κοινωνικό, επαγγελματικό και οικογενειακό στάτους.
Ο σεβασμός ορίζεται και από την ευγένεια, την ουσιαστική και ενστικτώδη ευγένεια που όλοι λίγο πολύ διαθέτουμε ή επιμελώς κρύβουμε μέσα μας και όχι απ’ την άλλη, του savoir vivre.
Και λέω ενστικτώδης γιατί κάποια πράγματα δε μαθαίνονται, είναι περασμένα μέσα μας απ’ την ημέρα της γέννησής μας και ανάλογα το πού και το πώς μεγαλώνουμε, βγαίνουν στην επιφάνεια ή μένουν για πάντα θαμμένα.
Εν ολίγοις, ο σεβασμός, δεν κερδίζεται, δε χαρίζεται και σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλεται. Δεν έχει must do και must don’ t, είναι πάνω και πέρα απ’ αυτά.
Με πίεση, με ζόρι και υπερβολική, επιτηδευμένη προσπάθεια δεν ανθίζει τίποτα.
Κι όταν χρειάζεται να πιέσεις κάτι για να συμβεί τότε ετοιμάσου και την για άμεση λήξη του.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
