Κοντεύω τα τριανταπέντε κι ακόμα ανακαλύπτω νέες πάστες ανθρώπων.
Ναι ξέρω, έχουν να δουν πολλά τα μάτια μου ακόμα.
Τελευταία μελετώ -παρά τη θέλησή μου- τα τσιμπούρια, τους ανθρώπους-τσιμπούρια.
Εκείνους τους εγωκεντρικούς χαρακτήρες που επειδή δεν έμεινε ψυχή δίπλα τους χωρίς να την απομυζήσουν, ψάχνουν νέα θύματα για αίμα, για λίγη προσοχή, για καβάντζα.
Δυστυχώς δαύτους δε θα τους αναγνωρίσεις εύκολα. Είναι χαμογελαστοί, πρόσχαροι και ολίγον πληγωμένοι. Στην αρχή τουλάχιστον.
Στη συνέχεια θα διαπιστώσεις πόσο μονότονοι, φίλαυτοι και attention whore είναι.
Σου δείχνουν απέραντη ευγνωμοσύνη που τους άνοιξες την αγκάλη σου και σκίζονται για να βρεθούν μαζί σου έστω και για λίγα λεπτά.
Αυτή ακριβώς είναι και η στιγμή που εσύ πέφτεις σαν ώριμο σύκο και παραδίνεσαι κι αυτοί βρίσκουν την ευκαιρία να καρφώσουν τα δόντια τους στο πετσί σου.
Το μόνο που χρειάζονται για να ξεκινήσουν την αφαίμαξη είναι να σε δουν να χαμογελάς και να καταλάβουν ότι είσαι αυτό που λέμε, ψυχούλα και εύκολα διαχειρίσημος στα μάτια τους.
Οι ερωτήσεις που σε αφορούν δεν είναι τίποτα άλλο παρά άλλη μία αφορμή να ξεκινήσουν να σε βομβαρδίζουν με τα δικά τους νέα, προβλήματα, βάσανα.
Κι όταν λέω βομβαρδισμό το εννοώ. Δεν παίρνουν ανάσα, μιλάνε χωρίς παύσεις και εννοείται ότι όταν τους διακόψεις θυμούνται ακριβώς που είχαν σταματήσει και συνεχίζουν θεωρώντας πως κάποιος έκλασε και δε μίλησε.
Και μη διανοηθείς να μοιραστείς κάτι δικό σου μαζί τους. Δε θα σε ακούσουν, συγκεκριμένα θα εξαφανιστούν. Το αγαπημένο τους θέμα άλλωστε είναι ο εαυτός τους, ο υπόλοιπος κόσμος ας γίνει στάχτη και μπούρμπερη.
Συνήθως πρόκειται για απαίδευτους ανθρώπους αφού το μόνο θέμα που παίζουν στα δάχτυλα είναι η πάρτη τους και τίποτα άλλο.
Δε βλέπουν, δεν ακούν, δεν παρατηρούν, δε μαθαίνουν.
Πρωταγωνιστές και ήρωες του μικρόκοσμού τους. Όλα τα θύματα, κομπάρσοι για να γεμίσουν το χώρο, να πλουτίσουν το σκηνικό.
Ο ορισμός των παρτάκηδων και πρηχτών με μοναδικό ταλέντο το φούσκωμα των όρχεων, έχεις δεν έχεις.
Και για να μην παρεξηγηθώ, σαφώς και στηρίζουμε και συμπονούμε και είμαστε πάντα δίπλα στον άλλο όταν έχει την ανάγκη μας αλλά όπως μάλλον θα έχετε καταλάβει δε μιλάμε για τέτοιες περιπτώσεις. Μιλάμε για κατάχρηση, υπερβολή και ανυπόφορο εγωκεντρισμό.
Λοιπόν ακούστε και διαβάστε πως έχουν τα πράγματα:
ο ήλιος δεν ανατέλει απ’ τον κώλο σας, έχουμε δικά μας προβλήματα να λύσουμε, δικά μας κουβάρια να ξεμπλέξουμε και κυριώς δική μας ζωή, ενδεχομένως πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τη δική σας.
Ράψτε το στόμα σας, κοιτάξτε να αποκτήσετε μια στάλα ενσυναίσθηση, πετάξτε από πάνω σας την επιτηδευμένη στολή της drama queen κι αφήστε μας στην ησυχία μας.
Αρκετά.
*Αγαπητέ ευχαριστώ για τις συντεταγμένες της ανατολής.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
