Πριν από αρκετούς μήνες σας είχα μιλήσει για τις γυναίκες που δεν είναι πλασμένες για να γίνουν μάνες. Για εκείνες που η μητρότητα δεν κυλάει στο DNA τους.
Στο πλαίσιο του ότι δεν είμαστε όλοι γενικά πλασμένοι για τα ίδια πράγματα, σήμερα θα σας πω για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν για να είναι μόνοι. Ακόμα κι αν δεν το θέλουν.
Τελευταία έχω όλο και περισσότερα παραδείγματα ανθρώπων που είναι μόνοι για χρόνια, σε αντίθεση με άλλους, που μπαινοβγαίνουν σε σχέσεις. Τελειώνουν μια σχέση και σε χρόνο dt έχουν ήδη μπει στην επόμενη. Μάλιστα έχουν βρει τον αντικαταστάτη πριν φύγει ο προηγούμενος. Από τρόμο της μοναξιάς, από συνήθεια να είναι πάντα με κάποιον ή απλώς επειδή έτσι έτυχε.
Δεν ξέρω πώς γίνεται αλλά στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι που είναι μόνοι, είναι υπέροχα πλάσματα. Άντρες με απίστευτο χιούμορ, γνώσεις και ευαισθησίες, γυναίκες με έντονη προσωπικότητα, ενδιαφέροντα και μυαλό ξυράφι.
Όμορφοι και όμορφες, μέσα κι έξω.
Άνθρωποι που τα βράδια αγκαλιάζουν το μαξιλάρι τους και δε χώνονται σε μια ζεστή, βελούδινη αγκαλιά.
Άνθρωποι που δε θέλουν να είναι μόνοι. Είναι όμως. Φλερτάρουν, κάνουν σεξ πού και πού, αλλά τα βράδια γυρίζουν μόνοι στο σπίτι.
Η μοναξιά έγινε το δεδομένο τους. Ένα με το σώμα και την καρδιά τους.
Άνθρωποι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως γίνεται να είναι μόνοι αυτοί;
Πώς γίνεται να μην υπάρχει κάποιος που να τους θαυμάζει και να τους λατρεύει;
Τι λάθος κάνουν; Πού δεν έδεσε το γλυκό;
Μόνοι είναι συνήθως εκείνοι που πληγώθηκαν πολύ. Εκείνοι που δεν κατάφεραν να διαχειριστούν σωστά τον πόνο και τις γρατζουνιές απ’ την τελευταία τους σχέση, κι έτσι πέρασαν μέρες, μήνες και χρόνια σκληρής και απόλυτης ερωτικής μοναξιάς.
Ξέχασαν πώς είναι να τους νοιάζεται κάποιος, πώς είναι ν’ αγαπιούνται.
Αλλά ευτυχώς μόνο αυτό. Έχουν τεράστια αποθέματα αγάπης να δώσουν γιατί δεν τα σπατάλησαν, δεν τα ξόδεψαν δεξιά κι αριστερά. Αγαπούν όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, όταν τους κατακλύζει το συναίσθημα, όχι από ανάγκη και ανασφάλεια. Και κυρίως, δεν αγαπούν για να αγαπηθούν.
Ξέρουν τι σημαίνει κάθε γράμμα αυτής της ιερής λέξης γι’ αυτό και τη σέβονται, δεν τη φτύνουν ανεύθυνα σε προτάσεις και δηλώσεις.
Σκλήρυναν όμως. Ανταπεξέρχονται σε όλα μόνοι. Παλεύουν στα δύσκολα, κολυμπάνε στα βαθιά και δεν τους κρατάει κανένας το χέρι. Βράχοι σταθεροί κι ακίνητοι. Δυνατοί.
Με κάθε σημασία της λέξης αυτής, θετική κι αρνητική.
Ίσως γι’ αυτό να είναι μόνοι. Σ’ έναν κόσμο που όλοι ψάχνουν τα μισά τους για να ολοκληρωθούν, εκείνοι δεν είναι ούτε μισοί, ούτε λειψοί.
Είναι ολόκληροι. Κι αν κάτι ψάχνουν, αυτό είναι ένας σύντροφος να περπατήσει πλάι τους, όχι να καλύψει τα κενά τους. Κι αυτό, ξέρετε, φαντάζει τρομακτικό στα μάτια κάποιων.
Κυρίως στα μάτια εκείνων που έχουν μάθει να είναι «καλά» μέσα σε εξαρτητικές σχέσεις.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
