Ξέρεις πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν αντί να μιλάμε ο ένας για τον άλλο, τελικά μιλούσαμε ο ένας στον άλλο; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ; Αν ας πούμε, λέγαμε ό,τι σκεφτόμαστε, αφιλτράριστα και χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Πόσες και πόσες ξεκάθαρες καταστάσεις θα μας οδηγούσαν στην ευτυχία και την αναπλήρωση τόσου χαμένου χρόνου και τόσων άσκοπων λέξεων.
Δε ξέρω αν είναι παλιό το φαινόμενο, δε ξέρω πως προέκυψε και γίναμε όλοι στρείδια κλειδωμένα, δε ξέρω καν γιατί συμβαίνει. Κάτι έχω κατά νου, υποψιάζομαι δηλαδή αλλά δε θέλω να το πιστέψω. Να δεις που κι εδώ ο φόβος έβαλε το χεράκι του.
Φόβος μη τυχόν και σπάσεις τον τοίχο σου, μη τυχόν και αλλοιώσεις τον τάχα μου σπουδαίο σου εγωισμό, μη τυχόν και βγεις εκτός ορίων, εκτός του τετράγωνου κουτιού σου. Και προς θεού, μη τυχόν και δείξεις δημόσια την ευαισθησία σου. Είναι χίλιες φορές πιο βολικό να γυρίσουμε τη συζήτηση στα κουσούρια των άλλων παρά στις προσωπικές, ενοχλητικές μας αλήθειες.
Ξέρεις, αυτές που τσούζουν όταν τις φέρνεις στην επιφάνεια και πικραίνει το στόμα σου όταν τις καταπίνεις. Αυτές που τις έχεις θάψει τόσο βαθιά μέσα σου που πλέον ενσωματώθηκαν στην καθημερινότητά σου, στη ζωή σου, στους έρωτές σου, ακόμα και στο σώμα σου. Βάρυνες κι άρχισες να σαπίζεις εντός. Το φως σου έγινε πυκνό σκοτάδι και το λαμπερό σου βλέμμα θόλωσε. Πως τα κατάφερες έτσι μωρέ;
Να μιλάς. Να μιλάς για σένα, για τα δύσκολα, για τα εύκολα, για τα επώδυνα, για τα όμορφα και τα άσχημα που σε ζόρισαν. Να αδειάζεις συχνά για να μπορείς να γεμίσεις ξανά. Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία του πράγματος, ειδικά όταν έχεις μάθει να περνάς μια ζωή σ’ ένα καβούκι. Αντιλαμβάνομαι και την καχυποψία σου προς τους ανθρώπους.
Όμως τη χαρά του να μοιράζεσαι δε μπορείς να τη συγκρίνεις με τίποτα άλλο. Κι αυτό το ξαλάφρωμα μετά από κάθε μικρή ή μεγάλη εξομολόγηση είναι μια στιγμή ευτυχίας κι επιτυχίας κόντρα στο στενό σου πλαίσιο. Είναι μια ολοδική σου νίκη.
Να ακούς. Κάποιες φορές είναι εξίσου σημαντικό με το να μιλάς. Να ακούς πριν και αφού μιλήσεις, κυρίως για το μοίρασμα που σου ανέφερα και πιο πάνω. Γιατί όλα θα ήταν διαφορετικά αν είχαμε εκπαιδευτεί να λειτουργούμε έτσι, να μιλάμε και να ακούμε για εμάς και όχι για τους άλλους.
Να τις αντιμετωπίζεις κατάματα τις αλήθειες σου. Να τις φωνάζεις, να τις παραδέχεσαι και αν σε βασανίζουν να τις νικάς. Όχι μόνος, με αυτούς που εμπιστεύεσαι, αγαπάς και σε αγαπούν. Κι αν δεν σ’ έχω πείσει τότε βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει και κάνε εικόνα έναν τέτοιο, ιδανικό κόσμο με ανθρώπους που δεν ασχολούνται με τρίτους αλλά μοιράζονται τις αλήθειες τους. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι η ζωή μας.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
