Η κβαντική αγάπη σε συνδέει με το ταίρι σου ακόμα και μετά τον χωρισμό

Κβαντική αγάπη. Είναι ικανή να ανατρέψει κάθε επιστημονική θεωρία που προσπαθεί να εξηγήσει τον κόσμο που μας περιβάλλει και να μας αφήσει έκπληκτους να προσπαθούμε να βρούμε την άκρη του νήματος μέσα στο χάος και στο άπειρο; Ο κβαντικός κόσμος είναι άκρως συναρπαστικός γιατί πάντα μπορούμε να βρεθούμε προ εκπλήξεως, αφού όλα είναι πιθανά.

Η αρχή έγινε από τον George J. Stoney (1826-1911) ο οποίος υπέθεσε την ύπαρξη μιας ελάχιστης μονάδας ηλεκτρικού φορτίου και την ονόμασε ηλεκτρόνιο. Απέδειξε πως η ενέργεια είναι συνεχής αλλά αλλάζει μορφή καθώς μεταφέρεται από το ένα κύκλωμα στο άλλο. Ακολούθησε ο Πολ Ντιράκ ο οποίος διατύπωσε την εξίσωση (i∂+m)Φ=0 με την οποία εξηγούσε τη συμπεριφορά του ηλεκτρονίου σε υποατομική κλίμακα. Στην ουσία, ενοποίησε τις αρχές της κβαντομηχανικής και της σχετικότητας. Η εξίσωση αυτή περιγράφει το φαινόμενο της κβαντικής διεμπλοκής, κι έχει ονομαστεί «η φόρμουλα του έρωτα» αφού υποδηλώνει ότι αν δύο σωματίδια είναι συνδεδεμένα για ένα χρονικό διάστημα και στη συνέχεια διαχωριστούν, αυτό που συμβαίνει είναι ότι το ένα θα συνεχίσει να επηρεάζει το άλλο, παρά τον χωρισμό τους.

Σύμφωνα με το φαινόμενο της κβαντικής διεμπλοκής (quantum entanglement), δύο υποατομικά σωματίδια έχουν αλληλεπιδράσει στο παρελθόν αποκτώντας αντίθετο «σπιν». Έτσι, όταν απομακρύνονται το ένα από το άλλο, εξακολουθούν να διατηρούν την ιδιότητα της διεμπλοκής τους, δηλαδή τη δυνατότητά τους να αλληλεπιδρούν ακαριαία, όσο απροσμέτρητα μεγάλη κι αν είναι η απόσταση χώρου και χρόνου που τα χωρίζει. Αυτό σημαίνει, ότι αν αλλάξει η κβαντική κατάσταση, το «σπιν» του ενός εκ των δύο σωματιδίων, επηρεάζεται ταυτόχρονα και η κατάσταση του άλλου σωματιδίου ακόμη κι αν το ένα βρίσκεται στη μια άκρη τού σύμπαντος και το άλλο στην άλλη.

Αυτή η διατοπική και διαχρονική εσωτερική διασύνδεση είναι αποτέλεσμα της αρχικής κβαντικής αλληλεπίδρασης. Αυτό σημαίνει πως αυτοί που έχουν αναπτύξει δεσμούς αγάπης ή έρωτα μεταξύ τους, εμπλέκονται κι άρα είναι πιθανό να εξακολουθήσουν να αλληλεπιδρούν ακόμα κι αν τους χωρίζει απόσταση ίση με ολόκληρο το σύμπαν ή με ολόκληρο τον χρόνο. Ίσως έτσι να μπορούσε να εξηγηθεί η τηλεπάθεια ή διαίσθηση ανάμεσα σε ζευγάρια, σε δίδυμα αδέρφια, σε γονείς και σε παιδιά, στους ερωτευμένους. Αφού ό,τι μας συμβαίνει αντιστοιχεί σε κάποιο κβαντικό φαινόμενο μετεφρασμένο σε συναίσθημα, με τον εγκέφαλό μας να υπέχει το ρόλο τής κεντρικής κβαντικής διασύνδεσης κι αλληλεπίδρασης του εντός με το εκτός, του μερικού με το όλο.

Όλα στον κόσμο μοιάζουν να είναι συνέπεια κι έκφραση κβαντικών φαινομένων π.χ. η γέννηση, ο χρόνος, ο έρωτας, οι αποφάσεις, οι επιθυμίες, οι επιτυχίες, τα λάθη, τα όνειρα, η δράση, η ευτυχία, η δυστυχία, η τέχνη, ο θάνατος. Είμαστε η συναισθηματική και έλλογη έκφραση των κβαντικών φαινομένων του μυαλού μας και των ταυτόσημων κβαντικών φαινομένων του αχανούς σύμπαντος. Στον έρωτα, το «θέλω» προηγείται πάντα του «μπορώ» και το ύψιστο επίτευγμά του είναι η αγάπη. Μέσω του έρωτα αναζητούμε την αγάπη, ωστόσο με βάση την κβαντική της έννοια δε χρειάζεται να αμφισβητούμε την ύπαρξή της.

Η αγάπη είναι το μοναδικό όπλο που έχουμε ενάντια στο κενό και στο χάος του εγώ μας, καθώς και στην έλλειψη νοήματος στη ζωή μας. Ο έρωτας, ως αγγελιοφόρος της αγάπης έχει να κάνει με την εγωκεντρική αναπαραγωγή μας αλλά και με την τραγικά προσωρινή τυφλότητά μας η οποία αμβλύνεται μπροστά στο χάος και το κενό. Αντίθετα, η αγάπη σχετίζεται μόνο με το μπορώ κι έτσι μάς προστατεύει από το χάος και το κενό. Αν υποθέσουμε ότι είμαστε όλοι μια ύλη και μία ενέργεια σε συνθήκες που ο χώρος και ο χρόνος δεν υπάρχουν αλλά είναι δημιουργήματα του ανθρώπινου νου, αυτό σημαίνει μέσω της διεμπλοκής πως αυτός που αγαπάμε δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Για την ακρίβεια, είναι η άλλη πλευρά του. Κι η αγάπη μας αυτή είναι η προσπάθεια που κάνουμε και το μέσον για να ενωθούμε με την πραγματική μας φύση.

Ωστόσο, για να βιώσουμε αυτού του είδους την αγάπη χρειάζεται να νιώθουμε εσωτερική ασφάλεια, αφού το πιο βασικό εμπόδιο είναι η ανασφάλεια. Μιας και στον κόσμο του χωροχρόνου η αγάπη εκφράζεται με πράξεις το αποτέλεσμα που δίνει είναι η χαρά, η κατανόηση, ο σεβασμός, η ελευθερία, η συγχώρεση. Πρόκειται για μια αγάπη που δεν είναι ανάγκη ή προσκόλληση, δεν είναι φόβος ή πόνος αλλά είναι η απόλυτη ουσία της ύπαρξής μας. Από τη μία η απόλυτη ελευθερία μας στο χάος του σύμπαντος κι από την άλλη ο πιο βασικός οδηγός μας μέσα σε αυτό.