Γιατί τα παιδιά των εκπαιδευτικών πρέπει σώνει και καλά να είναι αριστούχα;

Τα παιδιά των εκπαιδευτικών έχουν σίγουρα κάποια πλεονεκτήματα μεγαλώνοντας, αλλά ζούνε και με μια αρκετά βαριά κι ασήκωτη προσδοκία. Πρέπει να είναι πάντα οι καλύτεροι μαθητές, οι σημαιοφόροι, αυτοί που δίνουν το παράδειγμα στους άλλους. Το ταμπελάκι αυτό που κουβαλούν -όπως και πολλά άλλα ταμπελάκια που μας κολλάει η κοινωνία- είναι κάτι που επηρεάζει τη σχέση τους με τους γονείς τους αλλά και με τον κοινωνικό τους περίγυρο, όχι με τον καλύτερο τρόπο.

Παιδί εκπαιδευτικών σημαίνει αυτόματα κι άριστος μαθητής, αν δε θέλεις να εκθέσεις τους γονείς σου, που «τίποτα δε σου έμαθαν;». Κι από την άλλη οι γονείς, μπλέκουν την αγάπη τους για το επάγγελμά τους, με την αγάπη για το παιδί τους και νιώθουν τύψεις πως έχουν αποτύχει, αν δε βλέπουν στο παιδί τους τις δικές τους γνώσεις. Είναι εύλογο ένας γονιός που είναι εκπαιδευτικός να θελήσει να μεταλαμπαδεύσει όλα αυτά που ξέρει στο παιδί του, να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην εκπαίδευσή του, αλλά υπάρχουν κι όρια. Όρια στο ότι όλα τα παιδιά δεν είναι το ίδιο και δεν αρέσκονται στη γνώση και στα γράμματα, όρια στο ότι είναι ακόμη παιδιά και θέλουν να ζήσουν την παιδικότητά τους κι όρια στο ότι καταπατάμε τα δικαιώματά τους, τον ελεύθερό τους χρόνο και τις επιθυμίες τους, αλλά και δε λαμβάνουμε υπόψιν και τις δυνατότητές τους.

Οι γονείς εκπαιδευτικοί κάπως ξεχνάνε να βγούνε από τον ρόλο του εκπαιδευτικού και να μπούνε σε αυτήν του γονέα ή να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση του παιδιού τους. Έτσι, η σχέση που διαμορφώνεται μεταξύ τους γίνεται σχεδόν τυπική, σαν αυτή μεταξύ του δασκάλου και του μαθητή κι έπειτα είναι λογικό κι επόμενο να υπάρξουν αντιδράσεις. Μπορεί για παράδειγμα το παιδί να κλαίει και να μη θέλει να ανοίξει βιβλίο, να παραπονιέται πως δυσκολεύεται ή να κάνει πολλά λάθη και τότε συχνά, αντί να υπάρξει η ανάλογη υποστήριξη, θεωρείται πρέπων να ξεκαθαριστούν οι υποχρεώσεις του και να αντιλήφθεί τα «πρέπει», που οφείλει να ακολουθήσει. Πρέπει να δίνεται χώρος και χρόνος στο παιδί σε οποιαδήποτε διδακτική διαδικασία κι αν η άρνηση αυτή συνεχίζει, μήπως πρέπει οι γονείς να κοιτάξουν να βρούνε τα βαθύτερα αίτια μιας τέτοιας αντίδρασης; Μήπως πρέπει να δούνε πως έχουν αυτοί συμβάλλει σε αυτό το αποτέλεσμα;

Τα συναισθήματα κι οι ανάγκες των παιδιών, αξίζουν πολύ περισσότερο από κάθε γνώση και πρέπει να είναι ελεύθερα να αναζητήσουν εκείνα την κλίση τους, χωρίς παρεμβάσεις και περιορισμούς. Κι αν η κλίση αυτή δεν είναι το διάβασμα κι η μελέτη, τότε γιατί να πιέζονται να είναι κάτι που δεν επιθυμούν και δεν μπορούν να είναι; Ως γονείς είναι σημαντικό να στηρίξουμε και να ωθήσουμε τα παιδιά μας να κατανοήσουν τον εαυτό τους και τη θέση του μέσα στον κόσμο κάνοντας τις δικές του επιλογές, όπως κάναμε κι εμείς τις δικές μας.