«Συγνώμη κύριε, μόλις περάσατε την κόκκινη γραμμή, παρακαλώ πολύ κάνετε ένα βήμα πίσω.»
«Ποια κόκκινη γραμμή κοπέλα μου, εγώ πορτοκαλί τη βλέπω. Δεν πάω πουθενά.»
Δεν είναι πορτοκαλί όμως κύριος, κόκκινη είναι κι όταν την ξεπεράσεις, πάνε περίπατο και οι πληθυντικοί και τα σαβουάρ βιβ και τα γαλλικά και τα πιάνα. Μια στιγμή, μια πρόταση, μπορεί και λέξη, ακόμα χειρότερα χειρονομία και περνάς σε δευτερόλεπτα στην αντίπερα όχθη.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω όμως, είναι πόσες φορές έχεις σημάνει συναγερμό πριν σου πατήσουν τα όρια. Γιατί, ενώ υπάρχει προειδοποίηση, συνεχίζουν να το κάνουν; Δε βλέπουν; Δεν ακούνε;
Στην επικοινωνία, υπάρχει μια κοινή παραδοχή: Ο πομπός και ο δέκτης δεν μπορούν να κατανοήσουν ο ένας, τον άλλο. Μόνο ως παράλογο μπορούσα να το εκλάβω. Δεν υπάρχει, σκέφτηκα, πιο επικοινωνιακό ον από τον άνθρωπο. Όσο περνούσε όμως η ώρα, συμφιλιωνόμουν με την ιδέα.
Σκέψου ότι στέλνεις ένα μήνυμα, σύμφωνο με το πώς έχεις μεγαλώσει, τις δικές σου εμπειρίες, αξίες. Το άτομο που θέλεις να επικοινωνήσεις, έχει άλλα «πιστεύω», άλλες σταθερές κι άλλα όρια. Άρα, το μήνυμα που θα στείλεις, δεν είναι σίγουρο ότι θα «παραδοθεί» στην αρχική του μορφή, άρα δε «διαβάστηκε» το περιεχόμενό του.
Φταίει ο πομπός και η ανικανότητά του να επικοινωνήσει, ο δέκτης που δεν κατανόησε με ακρίβεια, ή μήπως δεν καίγεται καρφάκι και στους δυο να κάνουν σύνδεση;
Και κάπου εκεί, κατέληξα.
Να βρούμε ένα κοινά αποδεκτό πορτοκαλί φανάρι επικοινωνιακού χαρακτήρα, γνωρίζοντας ότι αν περάσεις με κόκκινο, θα υποστείς τις κυρώσεις.
Στον κόσμο των ορίων άλλωστε, υπάρχουν δύο γνωστοί τύποι ανθρώπων:
Οι πρώτοι, είναι αυτοί που συχνά κάνουν θόρυβο από εκρήξεις, αλλά μοιάζει με πυροτέχνημα, αποδιώχνοντας την αρνητική ενέργεια που συσσωρευόταν μέσα τους. Θα τους δεις την επόμενη μέρα ανάλαφρους, σα να μην συνέβη τίποτα. Ίσως να είναι και λίγο πιο ευδιάθετοι απ’ ότι συνήθως.
Καθόλου ακίνδυνη ομάδα, αν σκεφτείς ότι το πυροτέχνημα μπορεί να δημιουργηθεί δια μαγείας κι από το τίποτα. Οι συγκεκριμένοι φτάνουν στα όριά τους πιο συχνά, προκαλώντας φθορά που στο τέλος καταλήγει σε απάθεια. Κάθε μέρα πρωτοχρονιά είναι βαρετό, ομολογουμένως.
Είναι κι εκείνοι όμως, που υπομονετικά προσπερνούν τα εμπόδια, γεμίζοντας τη «μπάρα» υπομονής τους, όπως εκείνη στα παιχνίδια που σου δείχνει πόσο αντέχει ο παίκτης σου.
Μόλις φουλάρει, συμβαίνει μια έκρηξη μεγατόνων με επιπτώσεις Χιροσίμα. Εδώ, όχι απλώς δεν υπάρχει επόμενη ημέρα, αλλά η μπάλα παίρνει και τον άμαχο πληθυσμό και μνημονεύεται για καιρό, σε όσους την είδαν με τα ματάκια τους.
Υπάρχει βέβαια, το εξής προβληματάκι: Ο χρόνος που υπολείπεται για να γεμίσει η περιβόητη «μπάρα» υπομονής, μπορεί να παρεξηγηθεί ως καλοσύνη ή αδράνεια. Οπότε προσοχή στην αποκωδικοποίηση κόσμε.
Χειρότερο όλων, ο συνδυασμός τους.
Ακόμη και σ’ αυτήν την περίπτωση, αν τα όρια είναι διακριτά, όσο και να πυροδοτείται η κατάσταση, υπάρχει κι οπισθοχώρηση. Γιατί οι ορισμοί είναι για να τους αλλάζουμε.
Είναι σημαντικό, οι ανθρώπινες σχέσεις να μην τεντώνουν τόσο πολύ, γιατί κάθε όριο που ξεχειλώνει, παίρνει μαζί του και μια καλή ανάμνηση, ένα όμορφο συναίσθημα, μια φιλία, έναν καλοκαιρινό έρωτα.
Είναι εύκολο να φτάσεις στα όριά σου, όταν φλερτάρεις με το κόκκινο. Κι αν πιστεύεις ότι η έλλειψη της έντασης φωνάζει ατονία, μάλλον κανείς δεν σου προσέφερε ισορροπία. Εκεί που μπορείς να περπατάς σε τεντωμένο σχοινί και δεν προσεύχεσαι για δίχτυ προστασίας.
Μας λείπει το θάρρος να δείξουμε τι μας ενοχλεί, με αποτέλεσμα να γινόμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι. Αν δε βρούμε την εστία του προβλήματος, θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν είναι της αρεσκείας μας .
Η σιωπή μπορεί να λέει πολλά, στα μάτια κάποιων όμως, μοιάζει με αδυναμία, που καλοθελητές σπεύδουν να εκμεταλλευτούν.
Όσο κι αν φοβάσαι μην παρεξηγηθείς, μήπως εκνευρίσεις και εκνευριστείς, σκέψου τις μετέπειτα απώλειες. Θα είναι και δική σου ευθύνη η έκρηξη, αν λείπει μια προειδοποίηση. Αν δεν το έκανες ποτέ, καν’ το τώρα κι αν είσαι στην αρχή, όταν εξαντλήσεις τη μουσική, τα ζώδια, τα χόμπι, τη διασκέδαση και ό, τι διψάς να μάθεις, θυμήσου να ρωτήσεις και τα όριά του.
Θα σε βγάλει από πολλούς μπελάδες.
Συντάκτης: Δήμητρα Φωταρά
