Αν δεν τον ζεις στην υπερβολή δεν είναι έρωτας

Όσο είσαι μικρός ακόμα νιώθεις ανίκητος, ότι μπορείς να τα βγάλεις πέρα με όλους και με όλα, δεν υπολογίζεις και πολλά. Έλα, μωρέ, να βγούμε λίγο και με τον τάδε, να ορίστε, κι ο δείνα καλό παιδί είναι, ας το προσπαθήσουμε, δε χάνουμε τίποτα.

Τα παίρνεις όλα αμπάριζα. Μαζεύεις εμπειρίες, πληγώνεσαι, πληγώνεις, μαθαίνεις ότι εκεί έξω δεν είναι όλοι σαν κι εσένα. Υπάρχουν διάφοροι τύποι, διαφορετικές προσωπικότητες. Σιγά-σιγά τοποθετείσαι απέναντι σε όλους, κάνεις την κριτική σου κι επιλέγεις αυτούς που σου ταιριάζουν.

Σε αυτό το σημείο είναι που η ερωτική σου ζωή σταματάει να είναι παιχνιδάκι lego, που οι επιλογές σου έρχονταν κι ακουμπούσαν τις ανασφάλειές τους τη μια πάνω στην άλλη. Μέχρι που έφτανες να μην μπορείς να διακρίνεις τις πραγματικές σου επιθυμίες, τόσο χαμηλά που τις έχεις τοποθετήσει.

Είναι η μαγική αυτή στιγμή που τα θέλεις όλα στην υπερβολή τους. Σε κούρασαν τα χλιαρά συναισθήματα, οι ανούσιοι εγωισμοί, τα παιδιάστικα μούτρα κι όλο αυτά τα «σε θέλω, αλλά…», «ήθελα να σε πάρω, αλλά περίμενα να πάρεις εσύ» και λοιπά. Αρκετά με τις προσδοκίες που δημιουργείς μόνος σου στο κεφάλι σου, αρκετά με όλα αυτά που περιμένεις παθητικά ενώ καίγεσαι για ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο. Enough is enough. Μπουχτίσαμε, βαρεθήκαμε, κουραστήκαμε από όλη αυτήν την απάθεια πια.

Ήρθε η στιγμή που θες να τα ζήσεις όλα στο κόκκινο. Θέλεις να νιώσεις εκείνο το σκίρτημα, που σε ανανεώνει, κάθε φορά που αντικρίζεις το πρόσωπό του. Αυτήν την ταχυπαλμία που σε απογειώνει. Από εκεί ξεκινούν όλα.  Εκεί που η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, εκεί σταματάει κάθε εγωισμός, κάθε δεύτερη σκέψη.

Όταν ερωτεύεσαι βιώνεις συναισθήματα άγνωστα, που σε κάνουν να νιώθεις ικανός να πραγματοποιήσεις τους μεγαλύτερούς σου φόβους -κι όχι μόνο αυτό, αλλά να σου μοιάζουν κι αστείοι τελικά.

Δε σε ενοχλεί πια που ξυπνάς πρωί, αν είναι να κάνεις πρωινό και για εκείνον. Μπορεί να ξοδεύετε μαζί ώρες αμίλητοι κι αυτό να σου φαίνεται ευτυχία, γιατί η σιωπή φανερώνει οικειότητα κι εσένα σου αρκεί απλά να τον χαζεύεις. Έρχεται αργά απ’ τη δουλειά κουρασμένος, σε βρίσκει να κοιμάσαι, με ένα φιλί σε ξυπνάει. «Σήκω, έρωτα, πάμε βόλτα με τη μηχανή». Σε έχει ανάγκη, μόνο μαζί σου ηρεμεί, μόνο μαζί σου ξεχνάει την ένταση της μέρας.

Το ίδιο τρελοί είναι κι οι τσακωμοί σας, που σχεδόν πάντα έχουν βάση το αμοιβαίο ενδιαφέρον, που εκδηλώνετε με λάθος τρόπος. Ζήλιες, φωνές, πόρτες να χτυπάνε∙ γιατί κι οι δύο θέλετε να αποδείξετε πως είστε ανεξάρτητοι, αλλά όταν δεν είστε μαζί, κάτι σας λείπει -ή μάλλον κάποιος. Μέχρι να μπλεχτείτε αγκαλιά κι όλα να επιστρέψουν στα φυσιολογικά τους.

Γιατί, φίλε μου, έτσι είναι ο έρωτας. Δε σ’ αφήνει να αναρωτιέσαι ποτέ για τα συναισθήματα του άλλου, δε σ’ αφήνει να κοιμάσαι μόνος, δεν επιτρέπει σε δεύτερες σκέψεις να σεργιανίζουν στο κεφάλι σου. Κι αυτό βάλ’ το καλά στο μυαλό σου. γιατί οτιδήποτε λιγότερο από αυτό είναι απλώς μια στάση κι όχι ο σταθμός.