Μονάχα μία νύχτα μαζί σου

Οι στιγμές μας αστραπές. Λάμπουν για μερικά δευτερόλεπτα και χάνονται στο άγνωστο. Έτσι ξαφνικά όπως αρχίζει να αστράφτει, έτσι ξαφνικές, απρόσμενες και σύντομες είναι οι συναντήσεις μας.

Πότε τις επιδιώκω εγώ, πότε εσύ. Πού να σου εξηγώ πόσες είναι αυτές οι φορές που θέλω να σε πάρω να ακούσω μονάχα την ανάσα σου, αλλά και να σου εξηγήσω, πόσο θα καταλάβεις; Βολεμένος εκεί στα σίγουρα φοβάσαι να παραδεχτείς το παραπάνω που νιώθουμε.

Γι’ αυτό την αποφεύγεις αυτή τη νύχτα που τόσο λαχταράω. Μιλάω για μένα γιατί δε θέλω να σε τρομάξω. Κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι σαν να βγαίνουν ραντεβού δεκαεννιάχρονα  ερωτευμένα φοιτητόπουλα. Είμαστε εγώ κι εσύ ανάμεσα σε πολλούς που ελάχιστα τους δίνουμε σημασία, απλά έτσι για τα τυπικά μη τυχόν και μας καταλάβουν και θολώσουν τη λάμψη μας.

Χαζογελάμε δυνατά με αστεία που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε, με αγγίζεις διακριτικά στην πλάτη, αλλά μόνο εγώ κι εσύ ξέρουμε τι ερωτισμό βγάζει αυτό για μας. Είναι το παιχνίδι μας. Είμαστε εμείς κι όλοι τους. Διασκεδάζουμε τόσο πολύ που μπορούμε με ένα βλέμμα να τα πούμε όλα και κανείς απ’ την παρέα να μην καταλάβει τίποτα. Είναι το μικρό μας μυστικό που κρατάμε καλά φυλαγμένο κι είναι παράλληλα αυτό που μας κάνει να αναζητάμε το μετά που κανείς δε φαντάζεται. Ούτε καν εμείς.

Όταν όλοι φεύγουν και μένουμε οι δύο μας, έτσι πάλι στα κρυφά ξεκινάει το παραμύθι. Είμαι η πιο τυχερή πρωταγωνίστρια εκείνες τις ώρες που περνάμε μαζί. Αν σου πω πως δε με έχουν  αγγίξει άλλα χέρια σαν τα δικά σου, θα γίνω γραφική. Μπορώ να σου πω όμως πως δε με έχει αγγίξει εγκεφαλικά άλλος κανείς πριν από σένα. Ξέρεις τι θα ζητήσω πριν καν το σκεφτώ, ξέρεις τι θέλω πριν ακόμα το καταλάβω εγώ. Με γνωρίζεις καλύτερα κι από ό,τι γνωρίζω εγώ τον εαυτό μου όταν είμαι μαζί σου. Ό,τι και να προηγηθεί από εκεί κι έπειτα η πορεία οδηγεί μονάχα στην κορυφή. Κάθε άγγιγμά σου επουλώνει όποια παλιά πληγή βρει στο πέρασμά του. Κάθε φιλί μας, πυροτέχνημα.

Ξέρεις πόσο πολύ τη θέλω αυτή τη νύχτα μαζί σου. Εσύ την είχες προτείνει, άλλωστε. Εγώ ουδεμία τέτοια προσδοκία είχα απ’ το παραμύθι μου. Ήταν απόλυτα ξεκάθαρο στο μυαλό μου ότι μόλις το ρολόι έδειχνε δώδεκα, η άμαξά μου θα γινόταν κολοκύθα ξανά κι ο πρίγκιπάς μου βάτραχος. Η μέθη του έρωτα που ζούσαμε αυτές τις ώρες μου έφτανε μέχρι να σε ξαναδώ. Τόσο έντονα τα βίωνα όλα μέχρι που μου υποσχέθηκες αυτήν τη νύχτα.

Τώρα, κάθε φορά που βρισκόμαστε περιμένω να μείνεις. Δε μου είναι πια αρκετό το παραμύθι. Το κορίτσι θέλει τον πρίγκιπα να μείνει και σήμερα κι αύριο και για όσο. Ας μην είναι για πάντα. Ας μην είναι κάθε φορά. Αλλά χάρισέ μου τη νύχτα που μου χρωστάς. Θα είναι το καλύτερο φινάλε που θα δώσουμε. Μια νύχτα ολόκληρη μαζί.

Το έχω ανάγκη εγώ, το έχεις ανάγκη κι εσύ. Πάρε το ρίσκο σου κι έλα. Υπόσχομαι να διαψεύσω τις προσδοκίες σου για να μη θελήσεις να ξαναπεράσεις τη νύχτα μαζί μου. Έλα, μη με κοιτάς έτσι, το ξέρω ότι είναι ψέμα. Πρέπει να σκεφτώ κάτι για να σου δώσω κίνητρο να βάλεις στην άκρη το φόβο σου και να μας χαρίσεις αυτό το βράδυ. Αν οι στιγμές μας μέχρι τώρα ήταν αστραπές, ολόκληρο το βράδυ θα μοιάζει με τα μπουμπουνητά που τις υποδέχονται.

«Μια νύχτα μαζί σου αστραφτερή σαν αστραπή του Ολύμπου. Μια νύχτα μαζί σου ηδονική σαν την πτώση απ’ του Παράδεισου το ξέφωτο στην εξορία του Αδάμ που δεν τελειώνει».

Μάρω Βαμβουνάκη «Η μοναξιά είναι από χώμα»