Να συναντιόμαστε κάθε χρόνο ίδια μέρα

Ήμασταν μικροί και δεν είχαμε καταλάβει το μέγεθος όσων νιώθαμε. Ξέρεις, σ’ αυτές τις ηλικίες έχεις άγνοια κινδύνου και φόβου. Όλη η ζωή απλώνεται μπροστά σου, το νέο ξεκίνημα που κάνεις μοιάζει ονειρικό, φαντάζεσαι ότι θα κατακτήσεις τον κόσμο. Κλισέ θα μου πεις και καλά θα κάνεις, έτσι όμως φαντάζεται τη ζωή του ένας νέος όταν φεύγει για σπουδές.

Το ίδιο κι εμείς. Δεν κρίναμε σωστά, όσα νιώθαμε, ή ακόμη καλύτερα ήμασταν τόσο υπερόπτες κι άπληστοι που πιστέψαμε ότι υπάρχει και περισσότερο απ’ αυτό που ζούσαμε. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε από κοινού να χωρίσουμε φεύγοντας για σπουδές. Σκεφτήκαμε ότι ήμασταν μικροί και είναι κρίμα να υπάρχει κάτι που μ’ οποιονδήποτε τρόπο θα μας κρατάει πίσω.  Αρχές Σεπτέμβρη λοιπόν αποχαιρετίσαμε ο ένας τον άλλο, μ’ όλη την ελαφρότητα που διακατέχει τους έφηβους στην ηλικία των δεκαοχτώ. Πού να φανταζόταν ο νους μας ότι αποχαιρετούσαμε το άλλο μας μισό;

Εκείνο το καλοκαίρι ήταν το «reunion» του σχολείου, κάτι που ήμουν σίγουρη ότι δε θα έχανες με τίποτα. Είχα μεγάλη αγωνία να σε δω. Έτσι κι έγινε. Βρεθήκαμε ξανά όλοι μαζί, η παλιοπαρέα, κι όπως ήταν φυσικό μάθαμε όλοι για όλους, γάμοι, παιδιά, διαζύγια θάνατοι(!). Μετά από κάνα δυο ποτάκια αρχίσαμε ν’ αναπολούμε τα παλιά, κι όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις συναντήσεις να κάνει ρεζίλι ο ένας τον άλλο.

Ο ερωτισμός ανάμεσά μας δεν άργησε να φανεί. Ήταν όλα λες και τα ζούσαμε σε συνέχεια όσων είχαμε ζήσει τότε. Η επικοινωνία, η χημεία, δεν είχε χαθεί τίποτα. Το παράξενο είναι ότι κανείς απ’ τους δύο μας δεν προσποιήθηκε ότι δεν υπάρχει. Ήταν εκεί και φώναζε ξεκάθαρα κι εμείς τον ακούγαμε με μεγάλη προσοχή. Δε θυμάμαι πόση ώρα μιλούσαμε σε μία άκρη οι δύο μας όταν συνειδητοποιήσαμε ότι είχαν μείνει ελάχιστοι φίλοι κι αυτοί ζαλισμένοι απ’ τα κοκτέιλ.

Ήρθε η ώρα να πηγαίνουμε. Κανονίσαμε να βρεθούμε έπειτα από κάποιες μέρες μιας και είχαμε ακόμη πολλά που δεν είχαμε πει. Από τη στιγμή που έφυγα δε σταμάτησα να σκέφτομαι πόσο όμορφο βράδυ είχα περάσει και πόσο ίδια έμοιαζαν όλα. Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ έναν καλό λόγο που αφήσαμε στη μέση αυτό που είχαμε, αλλά τίποτα δεν ήταν αρκετά πειστικό. Έβρισκα παρηγοριά στο νεαρό της ηλικίας μας.

22 Αυγούστου πια και είμαι έτοιμη να σε συναντήσω ξανά. Οι δυο μας αυτήν τη φορά. Τι θα βάλω, πώς θα είναι τα μαλλιά μου, τι θα πούμε δε με απασχόλησε ούτε μία στιγμή. Μαζί σου μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου ξεγυμνωμένος από κάθε είδους ανασφάλεια, εξωτερικής εμφάνισης ή εσωτερικής αναζήτησης.

Φτάνω στο σημείο που δίναμε και τότε ραντεβού πρώτη. Έρχεσαι από πίσω, μ’ αγκαλιάζεις και δε χρειάστηκε τίποτα άλλο. Δεν ειπώθηκε τίποτα. Τα χαμόγελά μας εξομολογήθηκαν τα πάντα. Σαφώς και είχαμε αφήσει κάτι ωραίο στη μέση. Σαφώς και είχαμε την υποχρέωση να του δώσουμε υπόσταση ξανά.  Συμφωνήσαμε αυτή να είναι η ημερομηνία που θα βρισκόμαστε κάθε χρόνο. Κάθε χρόνο ίδια μέρα, 22 Αυγούστου.

Όλο το χρόνο προετοιμάζομαι για εκείνη τη συνάντηση. Σημειώνω κάθε φορά γιατί φοβάμαι μην τυχόν και ξεχάσω και δε στο πω. Τα περισσότερα πράγματα της καθημερινότητάς μου, που μου θυμίζουν εσένα, ή πράγματα για τα οποία πάντα με κορόϊδευες, εγώ επιμένω να τα επαναλαμβάνω.

Όταν βρισκόμαστε είναι σαν να μην έχουν περάσει δώδεκα ολόκληροι μήνες. Γελάμε σαν παιδιά, φλερτάρουμε σαν έφηβοι, αγαπιόμαστε ως ενήλικες. Αυτό γεμίζει τις ψυχές μας. Πολλές φορές σκεφτόμαστε να ολοκληρώσουμε την ευτυχία μας κάνοντας έρωτα, αλλά το φοβόμαστε ταυτόχρονα. Μία φορά αν βάλεις το δάχτυλό σου στο βάζο με τη μερέντα, η μερέντα γίνεται δική σου και δεν μπορεί ν’ ανήκει σε κανέναν άλλο. Εμείς ανήκουμε ο ένας στον άλλο, αλλά όχι κατά αποκλειστικότητα. Πρέπει να τα παίξουμε όλα για όλα. Νομίζουμε έχουμε χρόνο, το ευχόμαστε. Δίνουμε υπόσχεση η επόμενη φορά να είναι κι αυτή που θα έχουμε πάρει την τελική απόφαση.

Να σου εξομολογηθώ κάτι που ήδη ξέρεις; Φοβάμαι. Φοβάμαι, να μη χάσω αυτό που μας δένει τώρα.  Ζω όλη μου την καθημερινότητα με τη σκέψη αυτής της συνάντησης. Έχω κάτι να περιμένω. Έχω επενδύσει σ’ αυτό. Τι θα γίνει αν εμείς τελικά είμαστε μαζί; Ή ακόμη κι αν δεν ξαναβρεθούμε ποτέ. Αυτό είναι κάτι που δε θα το αντέξω. Ξέρω, θα μου πεις ότι σκέφτομαι πολύ, αλλά έτσι έκανα πάντα. Κουράστηκα, πάω για ύπνο. Σε λίγες μέρες θα σε συναντήσω και πρέπει να έχω πάρει μία απόφαση.

22 Αυγούστου, η ημερομηνία που διατηρεί την ψυχή μου ζωντανή.

#Αύγουστος_είσαι