Ο γάμος δεν είναι αυτοσκοπός

Σήμερα εγώ κι η στήλη μου παίζουμε τα ρέστα μας. Με αυτό το άρθρο είτε θα αγαπηθούμε ολοκληρωτικά είτε θα είναι απ’ τις πιο μαύρες σελίδες της συγγραφικής μας καριέρας. Θα τα πάρω τα ρίσκα μου, όμως, και θα τα πω τα πράγματα όπως τα έχω στο επαρχιακό μυαλό μου.

Θα σου μιλήσω για ένα θέμα που κάθε σωστή Ελληνίδα μάνα που σέβεται τον εαυτό της, έχει γκρινιάξει στο παιδί της. Το γάμο. Ο μοναχογιός της είσαι, η κόρη της η τέταρτη σε σειρά με όλους τους προηγούμενους αποκατεστημένους, αν δεν κρεμαστείς, συγνώμη, παντρευτείς κι εσύ δε θα βρει ησυχία μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.

Μεγαλώνοντας, σε προγραμματίζουν σιγά-σιγά και διόλου διακριτικά για εκείνη την αποφράδα ημέρα. Έχεις φτάσει στα δεκαεννέα κι έχεις φανταστεί το νυφικό σου, την τελετή και το τελευταίο κορδελάκι που θα έχει η μπομπονιέρα σου. Εσύ απ’ την άλλη το αρσενικό, για αρχή φρόντισε να μη βρεις καμιά τσαούσα να σε τυλίξει, αλλά αυτό το καλό κορίτσι που θα επιλέξεις (ποτέ καμία αγορομάνα ωστόσο), πρέπει να το ‘χεις δούλα και κυρά. Γιατί εσύ είσαι ο άντρας του σπιτιού, ο κουβαλητής. Ξεκάθαρος ευνουχισμός.

Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, θα τολμήσω και θα πω, ας χαλαρώσου λίγο όλοι, παιδιά. Έχουμε κολλήσει να κοιτάμε το δέντρο κι έχουμε χάσει το δάσος! Πώς είναι δυνατόν μια κόλλα Α4 να μου καθορίζει ολόκληρη τη ζωή; Πώς είναι δυνατόν δύο-τρεις, δεν ξέρω κι εγώ πόσες, υπογραφές να με ορίζουν μέσα σε μια κοινωνία; Είστε με τα καλά σας;

Ακόμα πιο εντυπωσιακά παράδοξο είναι ότι υπάρχουν νεαρά παιδιά που συνεχίζουν να διατηρούν αυτήν την άποψη μέσα στα χρόνια. Γιατί, βρε μάνα μου; Αν δηλαδή ο Γιωργάκης δε σε πάρει με παπά και με κουμπάρο σημαίνει ότι δε σε αγαπάει; Κάθεται τόσα έτη μαζί σου απλά γιατί έχει βίτσιο να του χρεώσουν κάποια στιγμή ότι σε μαγάρισε, που λέμε και στο χωριό μου, και σε παράτησε;

Θα σου εξομολογηθώ κάτι που είναι εξίσου σημαντικό όπως το «Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης». Ο Γιωργάκης μπορεί να σε παρατήσει και μετά που θα σε παντρευτεί! Κάτσε, λοιπόν, λίγο πίσω στην καρέκλα σου, έτσι αναπαυτικά και σκέψου: θέλεις να περάσεις μια ζωή να γκρινιάζεις στον εκάστοτε σύντροφό σου για αυτήν τη μία ώρα ορθοστασία πάνω στα πανέμορφα καινούργια σου γοβάκια ή θέλεις να περάσεις όλη την υπόλοιπή σου ζωή με έναν άνθρωπο που σας δένει ουσιαστική αγάπη;

Δεν είμαι καθόλου αντίθετη με το μυστήριο αυτό. Αντιθέτως είμαι κι εγώ μία από αυτές που έχω σχεδιάσει το νυφικό στο μυαλό μου εδώ και κάποια χρόνια. Με βρίσκει παντελώς αντίθετη, όμως, όλη αυτή η τρέλα που μας πιάνει όλους, ιδιαίτερα το κοντινό οικογενειακό μας περιβάλλον, με το «άντε κι εσύ σιγά-σιγά, είναι η ώρα σου να παντρευτείς,  απ’ τα είκοσι μπορεί να έχουν ξεκινήσει να στο λένε εν τω μεταξύ.  Δε θα παντρευτώ, βρε αδερφέ, όχι τουλάχιστον επειδή έτσι πρέπει. Θα παντρευτώ γιατί έτσι αισθάνομαι εγώ κι ο σύντροφός μου ότι πρέπει να γίνει.

Η αγάπη δεν ορίζεται ούτε από ένα κομμάτι χαρτί, ούτε από ένα μάτσο αγνώστους. Αυτό που νιώθει ο ένας για τον άλλο μπορεί να είναι μοναδικό και να καλλιεργείται καθημερινά κάτω απ’ την ίδια στέγη χωρίς να έχει ανάγκη δύο στέφανα πάνω στον τοίχο. Μάθε να χτίζεις την επικοινωνία και τον αλληλοσεβασμό για να κρατήσεις το ταίρι σου. Όλα τα άλλα είναι απλά κοινωνικά στερεότυπα που δύσκολα, μεν, θα αποδεσμευτούμε, αλλά είναι στο χέρι μας να μην ορίζουν την ευτυχία μας.

Ευτυχία είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι, γυμνός ψυχή τε και σώματι. Άσε λοιπόν τα νυφικά και τα γαμπριάτικα και «γδύσου» από μέσα προς τα έξω.