Ποτέ δεν είναι αργά για να ακολουθήσεις το επάγγελμα που θες

Μπαίνεις στο λύκειο κι είναι λες κι έχεις μπει σε καλλιστεία δεξιοτήτων, ικανοτήτων, γνώσεων, μαζί κι οι γονείς και κάποιοι απ’ τους καθηγητές που κάνουν τον μεγαλύτερο διαγωνισμό βλακείας όλων των εποχών. Παραλήρημα διάχυτο σε όλο το σπίτι «Διάβασες; Τι διάβασες; Τα έμαθες καλά; Είσαι στο λύκειο τώρα, δεν παίζουμε εδώ. Εδώ κρίνεται το μέλλον σου».

Μαθήματα το πρωί, μαθήματα το βράδυ, μεταμεσονύχτια μαθήματα. Δεν πιστεύω να πείνασες, η γνώση χορταίνει, διάβαζε. Όλο αυτό κατ’ επανάληψη και τα τρία χρόνια του λυκείου με τον πανικό να παίρνει διαστάσεις ωκεανού και να διαχέεται με επίκληση στο συναίσθημα είτε με μορφή δικτάτορα να σε απειλεί για ισόβια διαμονή στο σπίτι -εγκλεισμό με έσχατη τιμωρία την κοινωνική αποκοπή.

Πες μου λίγο κάτι, σε ρώτησε ποτέ κανείς αν έχεις όνειρα και ποια είναι αυτά; Ποτέ, κανείς. Υπερβολική, θα με πεις και δε θα το αρνηθώ. Πάμε λίγο να το πάρουμε απ’ την αρχή. Το σύστημα είναι με τέτοιο τρόπο διαμορφωμένο που σε αναγκάζει να επιλέξεις στα δεκαεπτά σου τι είναι αυτό που θέλεις να κάνεις για όλη την υπόλοιπη ζωή. Είστε με τα καλά σας, μωρέ; Σε αυτές τις ηλικίες δεν μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε σουβλάκι ή πίτσα, είμαι σε θέση να ξέρω τι θέλω να κάνω για τα επόμενα πενήντα χρόνια;

Όταν λέω «θέλω» εννοώ τι είναι αυτό που πραγματικά με ευχαριστεί, όχι τι θέλουν οι γονείς μου να κάνω ή τι ορίζει το κοινωνικό μας status. Αν με ρωτάς, νομίζω ότι είναι κι αυτό μια μορφή σχολικού εκφοβισμού. Στην πιο δύσκολη, παράξενη περίοδο της ζωής μας, την εφηβεία, προσπαθούμε για κάτι που τις περισσότερες φορές δεν είναι καν επιλογή μας, συγκρινόμαστε με τους πάντες συνήθως επειδή είναι καλύτεροι από εμάς και ποτέ μα ποτέ δεν είναι αρκετό αυτό που κάνουμε. Τα αποτελέσματα; Καταρρακωμένη αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμός κι αυτοεκτίμηση πουθενά.

Απ’ την εμπειρία μου θα σου πω, όμως, το εξής. Μπορείς να κάνεις τα πάντα όταν κι όποτε σου κάνει κέφι. Θες να πας στη σχολή που έχεις περάσει; Θέλεις να προσπαθήσεις ξανά; Ακόμα κι αν έχεις ήδη αποφοιτήσει κι εργάζεσαι πάνω σε αυτό, αλλά δε σε γεμίζει ή ξέρεις ότι σε κάτι άλλο είσαι καλύτερος και θα σε κάνει ευτυχισμένο, τόλμησέ το! Μπορείς!

Δεν είναι ποτέ αργά για να νιώσεις πλήρης κι η καθημερινότητά σου να γεμίζει με πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις δημιουργικός κι ευτυχισμένος. Πόσες ζωές νομίζεις θα ζήσεις για να αναβάλλεις μονίμως την ευτυχία σου;

Πάρε τα ρίσκα σου και ξεκίνα πάλι απ’ την αρχή. Δε θα είναι εύκολο, όπως κάθε νέο ξεκίνημα θα έχει τα ζόρια του, τις ανασφάλειές του, τα ευτράπελά του, αλλά σκέψου την ικανοποίηση που θα νιώσεις όταν πια θα τα έχεις καταφέρει!

Πίστεψε στον εαυτό σου και τόλμησέ το. Άσε τη μίζερη καθημερινότητά σου και χρωμάτισέ τη όπως θέλεις εσύ. Τι κι αν είσαι εικοσιπέντε, τριανταπέντε, είσαι πάνω από όλα άνθρωπος, που για να επιβιώσει χρειάζεται το οξυγόνο που πηγάζει από μέσα σου.

Η ευτυχία σου είναι το οξυγόνο σου, φίλε μου. Μην την υποτιμάς. Ψάξε, δες, πράξε. Κι αν πέσεις μία, θα σηκωθείς δύο. Μην τρως το παραμύθι που σου πουλάνε. Στο παιχνίδι όλοι τους και μόνος σου, ο νικητής είσαι εσύ αυτή τη φορά.