Σημαντική η στιγμή που γνωρίζεις το παιδί του συντρόφου σου

Ανέκαθεν συναντούσαμε ζευγάρια να παντρεύονται νέα, πολλές φορές δίχως να γνωρίζουν αρκετά ο ένας τον άλλο (μεταξύ μας, σε κάποιες περιπτώσεις δε γνώριζαν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό), να δημιουργούν οικογένειες κι έπειτα από κάποια χρόνια να φτάνουν στο αναπόφευκτο, τον χωρισμό. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι να έχουμε φτάσει πια να μετράμε δεκάδες μονογονικές οικογένειες.

Τόσοι άνθρωποι νέοι μόνοι, που τα κοινωνικά στερεότυπα μας γαλουχούν έτσι ώστε να τους τοποθετούμε στο περιθώριο και να τους κολλάμε ταμπέλες, λες και δεν έχει διαπράξει κανείς χειρότερο έγκλημα. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα όταν στο κάδρο υπάρχουν και παιδιά. Αρχικά, παλεύεις με θεούς και δαίμονες να πολεμήσεις το μέσα σου που θέλει να είναι ευτυχισμένο, ενάντια στον οικογενειακό-κοινωνικό σου περίγυρο, που τίποτα άλλο δε θα σκεφτεί παρά μόνο τα αρνητικά του να μείνεις μόνος με ένα (στην καλύτερη περίπτωση) παιδί.

Τα σενάρια είναι γνωστά κι οι ρόλοι μοιρασμένοι εδώ και χρόνια (με ελάχιστες εξαιρέσεις) κι έχουν ως εξής: Οι γονείς με τα «Τι θα απογίνουν τα παιδιά που θα τους λείπει ο ένας τους γονιός», «Δε θα τα καταφέρεις μόνος σου να τα μεγαλώσεις», απ’ τη μία κι οι φίλοι με τα «Κάνε ό,τι  σε κάνει ευτυχισμένο» και «Θα καταφέρεις να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου; Ένα διαζύγιο και τα παιδιά ίσως τρομάζουν μελλοντικά φλερτ», απ’ την άλλη.

Το να γνωρίσεις έναν άνθρωπο όπου έχει την εμπειρία μιας οικογένειας  ίσως στην αρχή σε ξενίσει ή φοβίσει αλλά πιθανά λίγη σημασία θα δώσεις σε αυτό αν πραγματικά είναι αυτός που σου ταιριάζει. Συνήθως όταν βλέπεις πόσο τρυφεροί είναι με τα παιδιά τους, τους ερωτεύεσαι κομματάκι παραπάνω. Το ερώτημα είναι, τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα εσύ να γνωρίσεις τα παιδιά;

Κάθε φορά που προκύπτει κάτι τέτοιο γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για καιρό. Το ζευγάρι μεταξύ τους, ο γονέας με το άλλο μισό της οικογένειας που δεν υφίσταται πια, οι δύο γονείς με το παιδί να προετοιμάσουν το έδαφος. Απ’ την άλλη εσύ πανικοβλημένος με ανάμικτα συναισθήματα και πολλά ερωτηματικά. «Θα με συμπαθήσει; Θα καταλάβει τον ρόλο που έχω στη ζωή του μπαμπά/της μαμάς; Πώς πρέπει να του μιλήσω και τι να του πω; Κι αν δε με συμπαθήσει;  Ίσως να μην προχωρήσει η σχέση μας μετά».

Όλα αυτά είναι απόλυτα λογικό να γυρίζουν στο κεφάλι μας για καιρό κι απόλυτα φυσιολογικό να μας προβληματίζουν. Είναι μια πραγματικότητα ότι αυτή η γνωριμία χρειάζεται έναν λεπτό κι ιδιαίτερο χειρισμό από  όλους. Πολλά πράγματα μπορούν να γίνουν ώστε αυτή η συνάντηση να έχει επιτυχία κι αίσιο τέλος, αλλά χρειάζεται προσεκτικές και μεθοδευμένες  κινήσεις.

Το εύκολο κομμάτι της υπόθεσης είναι ότι ο γονιός που γνωρίζει πώς να διαχειρίζεται το παιδί του μπορεί πάνω-κάτω να προβλέψει πώς να κινηθεί και τι να κάνει ώστε να προετοιμάσει το έδαφος.

Εσύ, φίλε μου, όμως που τυχαίνει να μην έχεις καμία εμπειρία από πιτσιρίκια τι κανείς; Δεν είναι διόλου εύκολο κι όσα σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να κάνεις, σε μία δεύτερη σκέψη σου φαίνονται χαζά. Σχεδιάζεις για μέρες τι θα φορέσεις, πώς πρέπει να μιλήσεις τι πρέπει να πεις κι όλος αυτός ο όγκος ερωτηματικών σου προκαλεί πανικό και τεράστια ανασφάλεια. Εντάξει, απόλυτα κατανοητό. Πάρε μια ανάσα όμως και χαλάρωσε.

Όλα αυτά που σε προβληματίζουν λίγο έχουν να κάνουν με το ποιος είσαι εσύ και τι ρόλο παίζεις στη ζωή του γονιού του. Όλα ξεκινούν απ’ το πώς έχει διαχειριστεί το ζευγάρι τον χωρισμό του και πως όλο αυτό έχει περάσει στο παιδί. Είναι τρομερά σημαντικός παράγοντας  το παιδί να έχει απόλυτα ξεκαθαρίσει τι έχει συμβεί στην οικογένεια και πώς τα πράγματα μπορεί να είναι μελλοντικά. Αν, δηλαδή, έχει από νωρίς εκκολαφτεί η εικόνα μιας νέας παρουσίας δίπλα σε έναν απ’ τους δύο γονείς ή ακόμα καλύτερα η προοπτική για μία νέα οικογένεια, τότε τα πράγματα και για σένα θα κυλήσουν αναίμακτα.

Απ’ την άλλη κι εσύ σαφώς οφείλεις  να διατηρήσεις κάποια όρια, ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό στις πρώτες σας κοινές εξορμήσεις. Ναι, θα πάρεις τα απαραίτητα σκονάκια για το ποια είναι τα ενδιαφέροντά του, τι του αρέσει να τρώει, με τι του αρέσει να ασχολείται ή και κάποια πιο ιδιαίτερα που αφορούν την προσωπικότητά του, αλλά μην το παρακάνεις στην προσπάθειά σου να το κερδίσεις. Τα παιδιά είναι μικρά, όχι χαζά. Αυτό σημαίνει ότι τους λείπει η εμπειρία των χρόνων, όχι η αντίληψη για να διαβάσουν τα σημάδια.

Γνωρίζουν πολύ καλά να ξεχωρίζουν αν εσύ που κοιτάς, μιλάς, αγγίζεις τη μητέρα ή τον πατέρα του, είσαι φιλικά προσκείμενος σε εκείνον ή όχι. Τον έχουν δει με φίλους, τον έχουν δει με συνάδελφους, τον βλέπουν τώρα και μαζί σου. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δε θα παρατηρήσουν την τρυφερότητα στο βλέμμα σου; Ή ακόμα και το άγχος σου για τη συμπάθειά τους;

Φρόντισε, λοιπόν, να μην προσπαθήσεις να παριστάνεις τίποτα άλλο εκτός από που πραγματικά είσαι, από αυτό που πραγματικά νιώθεις για το ταίρι σου. Το πώς θα πρέπει να επικοινωνήσεις με το πιτσιρίκι, θα στο δείξει ξεκάθαρα με τις πράξεις του. Έχε υπομονή.

Είναι από τα σημαντικότερα κομμάτια στη ζωή του ανθρώπου που έχεις επιλέξει κι οφείλεις να το σεβαστείς όπως του αρμόζει.