Στις μεγάλες κρίσεις ένα ταξίδι είναι λύτρωση

Να το πάλι, έχει αρχίσει να γίνεται σχεδόν καθημερινότητά σου. Ένα πιάσιμο στην καδιά, το σφίξιμο στο στομάχι και μετά βίας ανασαίνεις. Ξεκάνει σε τέτοια ένταση που δεν είναι ενοχλητικό αλλά με τις μέρες γίνεται αφόρητο.  Προσπαθείς, έχεις όλη την καλή διάθεση να το διαχειριστείς. Όσο δεν τα καταφέρνεις ψάχνεις άλλες διεξόδους. Στο τέλος το ξέρεις πια  η λύση είναι μία.

Φεύγεις. Βάζεις στη βαλίτσα τα απαραίτητα κι εξαφανίζεσαι. Αυτό θα σε βοηθήσει. Μόνος σου, να μη μιλάς σε κανέναν. Μόνο σε σένα. Εσύ, το βιβλίο σου κι η θάλασσα. Η θέα του απέραντου μπλε πάντα σε γαλήνευε. Κοιτάς στον ορίζοντα και χάνεσαι στις σκέψεις σου. Όταν «επαναπατρίζεσαι» αναρωτιέσαι, τι μπορεί να κρύβεται πίσω από όλο αυτό το άπειρο που απλώνεται μπροστά σου.

Το σφίξιμο στο στομάχι δεν υποχωρεί καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Όσο πιο μακριά φεύγεις, τόσο πιο πίσω νομίζεις θα αφήσεις το πρόβλημα. Ότι δεν το λύνεις με τη φυγή το ξέρεις, απλά το χρόνο σου θέλεις και τις αποστάσεις σου.

Έχεις φτάσει στον προορισμό σου κι αρχίζεις να αισθάνεσαι καλύτερα. Αφήνεις τα πράγματά σου όπως είναι, βάζεις μαγιό και κατεβαίνεις παραλία. Προσπαθείς να βάλεις σε μια τάξη τις σκέψεις σου Όλα τόσο μπερδεμένα, μέσα στο μυαλό σου όλα κουβάρι. Θλίψη, αγάπη, στεναχώρια, λαχτάρα, εγωισμός, πίεση. Αυτές οι αντιθέσεις σε πνίγουν.

Στο τέλος τα θετικά θα είναι τα επικρατέστερα, όπως πάντα άλλωστε. Αυτή είναι η δύναμή σου. Τα όμορφα συναισθήματα τίποτα λιγότερο δεν προσφέρουν από λύτρωση και κατ’ επέκταση ψυχική ηρεμία. Το παράπονο παραμένει παράπονο αλλά δεν είναι πάντα στο χέρι σου, γι’ αυτό το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το παλεύεις καθημερινά μέσα σου μέχρι να απαλύνει.

Ξεκινάς, κάνεις τον απολογισμό σου τι πήρες και τι έδωσες. Πόσο πεζό; Σε ξένιζε κάθε φορά που το άκουγες να συμβαίνει και να τώρα που σου έχει γίνει συνήθεια. Άραγε εκείνος τα γνωρίζει όλα αυτά; Κι αν το γνωρίζει γιατί καταλήγουν κάθε φορά τα πράγματα έτσι;

Μπαίνεις πάλι στη διαδικασία να κατηγορείς τον εαυτό σου. Σήμερα δεν έκανες αυτό, την προηγούμενη βδομάδα δεν έκανες το άλλο, κι έτσι εξελίσσονταν οι καβγάδες σας.  Πόσο οδυνηρό; Εσύ να έχεις δώσει την ψυχή σου κι εκείνος να το μεταφράζει σε ψίχουλα.

Κάθε φορά αισθάνεσαι πως λιγοστεύεις. Κάθε φορά προσπαθείς να ξεπεράσεις τον εαυτό σου χωρίς αποτέλεσμα όπως φαίνεται εκ των υστέρων. Τίποτα δεν είναι αρκετό. Ακόμα κι αυτά που σου αναγνωρίζονται είναι μηδαμινά μπροστά στο πελώριο εγώ του. Και πάμε πάλι απ’ την  αρχή.

Αυτή η μόνιμη αίσθηση του ανικανοποίητου σου δημιουργεί τις τάσεις φυγής. Μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια να εκφράσεις την αγάπη σου με κάθε τρόπο που γνωρίζεις –ή δε γνωρίζεις– χάνεις τον εαυτό σου. Γκρεμίζονται οι ισορροπίες σου, χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Η φυγή είναι η μόνη λύση κάθε φορά για να μην καταρρεύσεις.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της απομόνωσής σου αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα στα σωστά και τα λάθη, την προσπάθεια ή την παραίτηση, τον έρωτα ή τη μοναξιά. Αξίζει κάθε προσπάθεια μέχρι τώρα αλλά για πόσο, αναρωτιέσαι.

Η φάση είναι ζόρικη. Περνάς τις μέρες σου να «ζυγίζεις» απ’ τη μία γεγονότα κι απ’ την άλλη συναισθήματα. Δύσκολο ζύγι. Η αγάπη πάντα κερδίζει, λένε. Να θυμάσαι όμως πως η πραγματική αγάπη, αυτή που θέλεις να κερδίσει οφείλει να σ’ αγαπάει ανιδιοτελώς, χωρίς κουταλομετρήματα.

Ο χρόνος σου έχει τελειώσει. Επιστρέφεις πίσω στη βάση σου με την ελπίδα να σου δώσει το σύμπαν ένα σημάδι ότι η απόφαση που έχεις πάρει είναι η σωστή. Φτάνεις σπίτι και τον βλέπεις εκεί.  Ο εγωισμός ήρθε για ακόμα μία φορά δεύτερος.