Ας βρέχει

Τα έχεις βάλει όλα στη σειρά. Όλα, μετά από πολύ κόπο και κούραση, έγιναν η τέλεια ρουτίνα σου. Ξυπνάς, είσαι χαρούμενος, λες και βρίσκεσαι σε διαφήμιση. Νομίζεις πως είσαι δυνατός, απροσπέλαστος, τίποτα δεν είναι ικανό να ταράξει την ηρεμία σου. Όπως πίνεις τον καφέ σου ευτυχισμένος κι ολίγον κοιμισμένος, κοιτάς από το παράθυρο της ζωής σου. Αρχίζει να σε πιάνει κρύος ιδρώτας, νιώθεις τα χέρια σου να τρέμουν, ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι.

Βλέπεις τις αστραπές από μακριά. Ο ουρανός κάπου στο βάθος σκοτεινιάζει, συννεφιάζει, μαυρίζει, το πάει για βροχή. “Δεν μπορεί” σκέφτεσαι, “θα διαλυθεί μέχρι να φτάσει εδώ”. Και πάλι αστραπές. Τώρα ήρθε το μπουμπουνητό, τόσο δυνατό που τραντάχτηκε η ψυχούλα σου. Ο ήχος τόσο εκκωφαντικός, που δεν άκουσες καν τη σκέψη σου. Το βλέπεις το μπουρίνι να έρχεται και δεν ξέρεις τι να προστατέψεις. Προσπαθείς να είσαι προετοιμασμένος αλλά δεν ξέρεις τι θα διαλύσει αυτή τη φορά. Τι θα τραντάξει ο αέρας, τι θα ξεθωριάσει η βροχή, τι σκοτεινό θα φωτίσει η αστραπή; Και τη μαυρίλα; Πόσοι θα τη δουν;

Θα περάσει κι αυτό. Πάντα, όλα περνάνε. Είτε είναι στο χέρι σου, είτε όχι. Κάτι καινούργιο θα έρθει, κάτι που πρέπει ν’ αλλάξει. Δεν μπορείς να τα ξέρεις και να τα ελέγξεις όλα. Άσ’ το να σε τραντάξει- τις ελιές πρέπει να τις κουνήσεις με δύναμη για να πέσουν οι ώριμες στο έδαφος. Άσε να δεις ότι έχεις ωριμάσει, ότι έχεις γίνει δυνατότερος, ούτε εσύ ξέρεις το πόσο, μέχρι να δοκιμαστείς. Άσ’ τη βροχή να σε ξεπλύνει. Κάτι θα δεις παραπάνω που δεν έβλεπες πριν. Άσε την αστραπή να γίνει το φως που θα σε πάει παρακάτω, έχε τα μάτια σου ανοιχτά να δεις όσα περισσότερα μπορείς. Αυτά θα σε φέρουν πιο κοντά στη δικιά σου σοφία. Άσε ό,τι έρχεται να σε βρέξει- κάτι πρέπει να καθαρίσεις, που το είχες παραμελημένο, βρώμικο. Να φύγει από πάνω σου η κούρασή σου, ο πόνος, η αδικία κι όλη η σαπίλα που υπάρχει εκεί έξω και την τρώμε καθημερινά, σαν πατσαβούρα στη μάπα. Όσο για τη μαυρίλα; Μόνο εσύ τη βλέπεις, οι άλλοι πάντα βλέπουν αυτό που τους συμφέρει. Άλλωστε, όσο πιο σκούρα τα σύννεφα, τόσο πιο έντονο το ουράνιο τόξο. Ένα ουράνιο τόξο μόνο δικό σου.

Θα περάσει κι αυτό, άκου με που σου λέω. Δεν ξέρω πώς, αλλά θα περάσει. Όλα περνάνε. Θα έρθουν κι άλλες μπόρες, βέβαια έπειτα, άλλοτε  μεγαλύτερες άλλοτε μικρότερες. Μην ξεχαστείς όμως κι μείνεις να κοιτάς το πίσω, θα χάσεις το μπροστά. Θα σε βρει το μπουρίνι ανυποψίαστο. Ό,τι έγινε-έγινε και δεν αλλάζει. Γράφτηκε στο βιογραφικό της ζωής σου, οπότε φρόντισε τι θα γράψεις εσύ, μετά. Κι αν δεν περάσει τελείως, μάθε να ζεις με αυτά που θα σου φέρει και θα δεις πως στο μέλλον μόλις μυρίσεις και πάλι τη βροχή, μόλις ακούσεις ένα τραγούδι, μόλις διαβάσεις κάτι, μόλις το νιώσεις να σε πλησιάζει, θα είναι πιο εύκολο να το καλωσορίσεις αλλά και να το διώξεις έπειτα, γιατί εσύ θα ελέγχεις την κατάσταση.

Για τώρα, άσε να σε βρέξει λοιπόν αυτό το νέο μπουρίνι- τη δουλειά του κάνει. Συμφιλιώσου μαζί του και προχώρα, αλλιώς θα σε πάρει μαζί του “Σαν χτυπώ και πέφτω κάτω και λασπώνομαι, βάζω μπρος τα δυο μου χέρια και σηκώνομαι” λέει ένα τραγούδι. Εγώ θα πω, γλέντα το μπουρίνι πριν σε γλεντήσει εκείνο. Άλλωστε, δεν είσαι από ζάχαρη.