Τις πιο ζόρικες αποφάσεις μας τις πήραμε σ' ένα παγκάκι

Παγκάκι σημαίνει ονειροπόληση, ξεκούραση, αγαλλίαση, αίσθημα γαλήνης κι αποφασιστικότητας. Όλοι μας έχουμε αναμνήσεις καθισμένοι σε παγκάκια. Σίγουρα έχεις καθίσει με τους γονείς σου όταν ήσουν μικρό, τρώγοντας παγωτό φράουλα λαίμαργα για να προλάβεις να παίξεις στις κούνιες. Στο σχολείο, γύρω στα 13, σ’ ένα παγκάκι χάζευες τον εφηβικό σου έρωτα προσπαθώντας να του κλέψεις ένα βλέμμα. Εκεί περίμενες και τους φίλους να βγουν από την αίθουσα εξετάσεων με αγωνία, για να σου πουν πώς έγραψαν. Αργότερα, στο παγκάκι της πλατείας, ίσως έδωσες το πρώτο σου φιλί και συνεπαρμένος από το συναίσθημα, χάραξες τα αρχικά σας στην πλάτη του, δίπλα από άλλα, άγνωστα ονόματα. Γύρω στα 20 τον έκλαιγες αυτόν τον έρωτα στο ίδιο παγκάκι με τους φίλους σου πίνοντας μπίρες. Έπειτα έκανες πλάνα για τη φοιτητική σου ζωή ακούγοντας μουσική και σχεδιάζοντας το μέλλον, ένα μέλλον φωτεινό κι ήρεμο, γεμάτο με γέλια, χορούς, επαναστάσεις. Είχες τους φίλους σου κι αυτό ήταν αρκετό.

Μεγάλωσες πια κι όταν το σπίτι, πια, σε πνίγει, βγαίνεις να περπατήσεις κι ο δρόμος σε οδηγεί σ’ εκείνο το ίδιο παγκάκι. Το βρίσκεις κι απαγγιάζεις επάνω του το βάρος σου. Λες και μοιράζεσαι χωρίς να μιλάς, τις σκέψεις σου μαζί του. Είχες την εντύπωση πως σε διαβάζει, πως σε ακούει. Και με ένα μαγικό τρόπο σου έδινε πάντα -και συνεχίζει να σου δίνει- όλες τις λύσεις. Κάπως έτσι, σε κάποιο παγκάκι πήρες τις πιο σκληρές και σημαντικές αποφάσεις σου.

Τι γίνεται βρε παιδιά με τα παγκάκια; Πες μου ότι δε σου θυμίζουν κάτι όλα αυτά! Πες μου ότι δεν έχεις κάτσει κι εσύ, βγαίνοντας να περπατήσεις το πρωί, να αναπνεύσεις καθαρό αέρα, να καθαρίσει λίγο το μυαλό σου από τη βαβούρα, μήπως και σκεφτείς τη λύση, την ιδέα, την απάντηση κι όπως είσαι κουρασμένος και λαχανιασμένος το «εύρηκα» να φωτίσει το πρόσωπό σου. Να έχεις σκεφτεί τα πάντα, αλλά όχι αυτό! Μάνα εξ’ ουρανού η έμπνευση, η δημιουργία, οι ιδέες. Κι είναι σχεδόν ποιητικό που έρχονται και μας βρίσκουν στο ίδιο σημείο κάθε φορά.

Ξαφνικά μια δύναμη, μια ώθηση να διεκδικήσεις έναν καλύτερο μισθό, να παραιτηθείς από τη δουλειά σου που σε έχουν ζαλίσει και σου ρουφάνε την ενέργεια με το καλαμάκι, να χωρίσεις από την άρρωστή σου σχέση πριν τρελαθείς τελείως, να κάνεις πρόταση γάμου στο ταίρι σου γιατί όσο κι αν τσακώνεστε κατά βάθος μέσα σου ξέρεις πως είναι ο άνθρωπός σου, να στείλεις βιογραφικό στην εταιρεία που θα σου επιτρέψει να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα, να ζήσεις για όσους δεν είναι πια μαζί μας, τη ζωή που πρέπει να ζήσεις. Μ’ ένα σθένος και μια πυγμή λες και το παγκάκι σού τα πέρασε ενδοφλέβια.

Οι πιο ρομαντικοί θα σκεφτείτε πως είναι το τοπίο, το ψιλό αεράκι που χαϊδεύει το πρόσωπο, οι μυρωδιές των λουλουδιών. Οι πρακτικοί θα πουν πως εξαιτίας του περπατήματος και του καθαρού αέρα ενεργοποιείται ίσως κάποια ορμόνη στον εγκέφαλο, που μας κάνει να σκεφτόμαστε πιο καθαρά, οι πιο κυνικοί θα πείτε πως είναι απλώς ένα παγκάκι. Εσύ πάντως, που ξέρεις το μυστικό, αν θέλεις, την επόμενη φορά που θα δεις έναν προβληματισμένο άνθρωπο, ψιθύρισέ του απλώς «να κεράσω παγκάκι;». Κι όλα θα γίνουν.