Ο έρωτας είναι φως, ελπίδα, χαμόγελο, γαλήνη. Όταν είσαι ερωτευμένος, αποκτάς φτερά, δεν πατάς στη γη, όλα σου φαίνονται τόσο μικρά κι ασήμαντα. Δεν είναι τυχαίο που ο θεός του έρωτα απεικονίζεται ως ένα μικρό παιδάκι με ροδοκοκκινισμένα μαγουλάκια, φτερά αλλά και βέλη, εσκεμμένα έγινε η επιλογή.
Γίνεσαι ξανά παιδί όταν ερωτεύεσαι κι αυτό θα το ξέρεις κι εσύ αν σου έχει πονέσει το δοντάκι. Παίζεις, γελάς, κάνεις αυτές τις όμορφες, γλυκές χαζομάρες κι οι μυρωδιές παίρνουν άλλη διάσταση. Το δέρμα του ανθρώπου σου μυρίζει όπως τίποτα άλλος και χαράζεται στη μνήμη σου -σε σημείο που αδυνατείς να το συγκρίνεις με τα άλλα. Ένα μόνο βλέμμα γίνεται ικανό για να αναψοκοκκινίσουν τα μάγουλά σου και το κορμί σου να ανατριχιάσει από τον πόθο. Ξαφνικά μια ζεστή αγκαλιά γίνεται το πιο όμορφο μέρος του κόσμου. Κλείνεσαι εκεί κι ο χτύπος της καρδιάς του άλλου γίνεται η πιο όμορφη μουσική. Όλα μοιάζουν με φως, ρομαντισμό, ηρεμία κι ομορφιά.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος, εκείνη που τον έρωτα τον σκεπάζει μόνο το πάθος -αφού εκείνος υπάρχει σε μικρή μονάχα δόση. Επικρατούν η έλξη κι η διεκδίκηση. Η κτητικότητα μπορεί να χωρέσει σ’ ένα μόνο βλέμμα, ικανό να ανάψει φωτιά σ’ όλα τα πρέπει και τα μη αλλά λείπει η τρυφερότητα. Σ’ αυτόν αναγνωρίζεις μια προστακτική ανάγκη ένωσης και πόθου. Βλέπεις άγρια και παθιασμένα βλέμματα, δαγκωμένα χείλη. Απόλαυση μέσα σε ιδρωμένα κορμιά και σεντόνια. Είσαι συνέχεια στα κόκκινα και το άλλο άτομο το ίδιο -χωρίς να το προσπαθείτε. Το βλέμμα, το άγγιγμα, η γεύση, γίνονται πιο έντονα. Χώρος, χρόνος, τόπος δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Έχεις χαθεί σ’ όλο αυτό το παιχνίδι της έλξης και μόνο αυτό μετράει.
Κάθε μία από τις δύο περιπτώσεις είναι όμορφη και κα΄θε συναίσθημα από την πλευρά του χρήσιμο και πολύτιμο, οπότε κι εσύ εξερευνείς όλη την παλέτα των συναισθημάτων και των ορίων σου. Τα βλέπεις όλα αυτά σαν έναν τρόπο να έρθεις πιο κοντά στο σώμα σου και την ψυχή σου. Οι άνθρωποι άλλωστε είναι αυτοί -και το συναίσθημά τους- που θα κάνουν φωτεινό ή σκοτεινό τον κάθε έρωτα και την κάθε γνωριμία. Η χημεία που θα έχουν τα κορμιά σας, η αποδοχή όσων ζουν, το τι θέλουν από τη ζωή. Μια νύχτα; Μια ζωή; Μια στιγμή; Τίποτα δεν μπορείς να προκαθορίσεις. Τίποτα δεν μπορείς να ελέγξεις, μπορείς μόνο να προσπαθήσεις.
Ό,τι προκαλεί συναισθήματα, ποτέ δεν είναι λάθος. Ο τρόπος όμως που μπορεί να ερωτευτείς κάποιον μπορεί και είναι. Έτσι κι αλλιώς για τον έρωτα πολλά έχουν ειπωθεί, έχουν γραφτεί άρθρα, βιβλία, θεατρικά έργα. Όσο κι αν τον απαρνιόμαστε, είναι σημαντικός στη ζωή μας και στην ψυχολογία μας. Κάθε έρωτας που θα βρεθεί στον δρόμο μας κάτι θα μας μάθει λοιπόν, κάτι θα ανακαλύψουμε μέσα απ’ αυτόν. Άλλωστε ο τρόπος που γνωρίζουμε κάποιον και τον ερωτευόμαστε δεν είναι ποτέ ίδιος.
Όλοι μας έχουμε ζήσει φωτεινούς, σκοτεινούς, χλιαρούς, μέτριους, απαγορευμένους, ανατρεπτικούς έρωτες. Εμείς ένα πράγμα πρέπει να θυμόμαστε όταν μας χτυπάνε την πόρτα. Να μην τους απαρνιόμαστε. Να τους ζούμε μ’ όλο μας το είναι.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου