Εκείνο το άτομο που επιστρέφεις μετά από κάθε ερωτική αποτυχία

Λένε πως αν η Σταχτοπούτα γυρνούσε πίσω να πάρει το γυάλινο γοβάκι της την ώρα που οι δείκτες του ρολογιού σήμαναν επίσημα μεσάνυχτα, τότε δε θα ζούσε ποτέ το υπέροχο love story της με τον τύπο που ποτέ δε μάθαμε πώς τον λένε. Αν είσαι απ’ αυτούς που δεν πιστεύουν στα παραμύθια και στις πολλές φανφάρες, υπάρχουν εκδοχές πιο ρεαλιστικές με πρωταγωνιστές που έρχονται-τρώνε-φεύγουν και ξανά απ’ την αρχή, ή καλύτερα γυρίζουν στο ίδιο πρόσωπο μετά από κάθε έρωτα που δεν κράτησε, σχέση που δεν πέτυχε. Κι η ερώτηση είναι, γιατί άραγε;

Το να γυρνάς στο ίδιο πρόσωπο κάθε φορά που κάτι στράβωσε στη ζωή σου κουβαλάει μέσα του καλές και κακές συνιστώσες, με πρώτη-πρώτη για όποιον το ακούσει, την κλασική του «έχω το σιγουράκι» που πάντα δέχεται το γυρισμό. Σιγουράκι αποτελεί σαφώς εκείνος που δέχεται το πρόσωπο και την κατάσταση ξανά και ξανά και για όσο, ενώ μέσα του το ίδιο άτομο μπορεί κάποιες φορές να κρύβει όλα τα δικά του θέλω για κάτι παραπάνω αποδεχόμενο μια σχεδόν σχέση, ή αντιστοίχως να το βολεύει και το ίδιο μια κατάσταση on-off που πάει κι έρχεται ανά διαστήματα.

Ο φόβος μοναξιάς πολλές φορές οδηγεί τους ανθρώπους σε αδιέξοδο και ανασφάλεια, αν πιάσουμε την ψυχολογική παράμετρο. Μετά από έναν χωρισμό απ’ το να μείνουν ορισμένοι μόνοι να τα βρουν με τον εαυτό τους, προτιμούν να γυρίσουν στα λημέρια που ξέρουν ήδη, αυτά τα γνώριμα που γνωρίζουν πως θα βρουν τροφή, νερό και ζεστασιά, ωσότου βρουν κάτι άλλο και να ξαναρχίσει ο φαύλος κύκλος.

Άλλες φορές γυρεύουμε χαρακτηριστικά ανθρώπων που αγαπήσαμε σε άλλα σώματα ξεχνώντας και προσπερνώντας πως κάθε άνθρωπος σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι διαφορετικός. Έτσι πέφτουμε στην παγίδα να μη βλέπουμε πραγματικά τριγύρω μας ή προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε τους άλλους φέρνοντάς τους στα μέτρα μας ώσπου αποτυγχάνει η σχέση εντελώς και πηγαίνει στο βρόντο, καταλήγοντας σε κάτι γνωστό που ήδη ξέρουμε την έκβασή του και δε χρειάζονται αλλαγές ή τροποποιήσεις. Αν έχουμε την τάση να γυρίζουμε σε κάποιον άνθρωπο κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μας και ζούμε ένα ερωτικό ναυάγιο, θα πρέπει κάποια στιγμή ν’ αναλογιστούμε το «γιατί» δυνατά, γιατί κάποιες φορές είναι αλήθεια πως φοβόμαστε να το παραδεχτούμε.

Βρες το γιατί γυρνάς εκεί, τι σε τραβάει στο συγκεκριμένο πισωγύρισμα, γιατί το εκεί να είναι εκεί και όχι πιο δίπλα ή απέναντι, γιατί αναρωτιέσαι ακόμα και θα συνεχίσεις ν’ αναρωτιέσαι ενώ η απάντηση βρίσκεται μέσα σου και τη γνωρίζεις ήδη. Ίσως γιατί κάποιοι άνθρωποι πάντα θα έχουν το νούμερο ένα ως θέση στην καρδιά μας όταν κάποιοι δε θα την αγγίζουν καν. Είναι αυτοί που θεωρούμε πως μαζί τους είναι όλα διαφορετικά και θεωρούν κι’ αυτοί το ίδιο. Ίσως γιατί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που καλύπτουν τα κενά με άνεση κι αμεσότητα όταν δημιουργούνται κι αυτό είναι απλά παρήγορο. Ίσως γιατί είναι εύκολο.

Όμως εδώ που τα λέμε, πολύ κουραστικά τα πισωγυρίσματα δε νομίζεις; Δεν πιστεύεις πως ό,τι αξίζει μένει και δεν πηγαινοέρχεται; Τα πραγματικά σπίτια δεν έχουν ρόδες και οι πραγματικές σχέσεις ζωής δεν έχουν ανάγκη το φευγιό γιατί μέσα στη σχέση γεννιέται μια ελευθερία. Μπορεί στο μυαλό σου τα χαρακτηριστικά που έχει εκείνος ο ένας άνθρωπος να ξεχωρίζουν και να σου παρέχει με τον τρόπο του την ασφάλεια που έχεις ανάγκη – ακόμα και σε δόσεις. Γιατί όμως να ψάχνει κάποιος αυτήν την ασφάλεια αντί τον έρωτα από επιλογή που θα φέρει τη σταθερότητα; Κάνε αυτή τη φορά την τελευταία που θα γυρίσεις πίσω. Άλλωστε, δε θες να δεις κάτι που δεν έχεις δει, από μια ακόμη επανάληψη;