Ζωή· άλλοι παλεύουν να κρατηθούν σ’ αυτήν με νύχια και με δόντια κι άλλοι χάνουν στιγμές και αφήνουν τις μέρες τους απλά να περνάνε χωρίς να μετράνε, όντας τόσο αμέτοχοι. Κι είναι πολλές οι μέρες που δε θα παίρνουμε μονάχα επιβεβαίωση μα και τα ερωτηματικά μας θα έχουμε και τα πάνω-κάτω μας θα έχουμε και τα μπρος-πίσω μας κι’ αυτό θα πρέπει να ξέρουμε πως αγγίζει τα όρια του φυσιολογικού.
Τι συμβαίνει πραγματικά όμως όταν ανήκουμε στην κατηγορία που μένουμε για καιρό προσκολλημένοι στην κατάσταση μόνο των ερωτηματικών, των κάτω και των πίσω; Γιατί νιώθουμε πως μας αξίζει τέτοια αβεβαιότητα; «Μπήκε δεν μπήκε στα σόσιαλ, με μπλόκαρε, με ξεμπλόκαρε; Είδε την ιστορία που ανέβασα ή όχι; Του πάτησε καινούριο αίσθημα καρδούλα στη φωτογραφία του ή στο τραγούδι που ανέβασε; Πώς μεταφράζεται η σιωπή και τι σημαίνει. Εν ενεργεία τρεις ώρες πριν, λες να είναι με άλλο άτομο;» Κι η παράνοια δεν τελειώνει ποτέ και πουθενά.
Είναι απλά τα πράγματα. Γιατί όταν μπαίνεις στη διαδικασία ν’ ασχολείσαι όλη μέρα με κάποιον που εν τέλει δεν ενδιαφέρεται, γιατί αν σε ήθελε δε θα τολμούσες ν’ αναρωτηθείς, χάνεις πολύτιμο χρόνο απ’ τη ζωή σου και κυρίως, το κάνεις από επιλογή. Γιατί όταν εσύ ζεις κάθε μέρα μέσα στα ερωτηματικά, είναι σαν να ζεις σε μια γυάλα χωρίς αέρα πασχίζοντας ν’ αναπνεύσεις χωρίς να καταφέρνεις να πάρεις αέρα. Μα αυτή η γυάλα έχει πραγματικές διαστάσεις που φτάνουν ως και το γόνατό σου. Άρα μπορείς να κάνεις ένα βήμα και να βγεις.
Κάθε φορά που επιτρέπεις στην αβεβαιότητα να κουμαντάρει τη ζωή σου για το αν σε νοιάζεται ή όχι, τής αφήνεις περιθώρια να σε χειριστεί όπως αυτή ξέρει. Κι όταν έχει ρέντα, ξέρει πολύ καλά πώς θα παίξει τα χαρτιά της πάνω σου. Θα πρέπει να μάθουμε να μεταφράζουμε αυτά που συμβαίνουν όπως είναι κι όχι όπως θα θέλαμε να είναι ή να συμβαίνουν. Ξεκινώντας απ’ την αποδοχή της κατάστασης και συνεχίζοντας με την αληθινή προέκταση των πραγμάτων, μπορούμε να διώξουμε όλη αυτήν την ανησυχία από πάνω μας.
Ποιος ο λόγος ν’ ανησυχούμε για την επιλογή ανθρώπων που δε θέλουν να ‘ναι πια εδώ; Κανέναν δεν μπορούμε να κρατήσουμε με το ζόρι στη ζωή μας -κι ούτε θα άξιζε σε κάποιον να μείνει χωρίς να το επιθυμεί. Άλλωστε είναι αρετή να αντιλαμβάνεσαι το τέλος ακόμη κι αν δεν αντιλαμβάνεσαι το γιατί.
Ποιος ο λόγος ν’ αναρωτιόμαστε πρωί-βράδυ πού πήγε τόσος έρωτας και πού να’ ναι τώρα όλα τα συναισθήματα; Η αληθινή απάντηση είναι πως την έκανε κι ο έρωτας και τα συναισθήματα και πήγαν να κατασκηνώσουν σ’ άλλη σκηνή, σ’ άλλο νησί. Δεν είναι όλα τα κλίματα για όλες τις ιδιοσυγκρασίες, τι να κάνουμε.
Όσες φορές κι αν πεις πως αυτός ο έρωτας θα είναι και ο τελευταίος σου, κάνεις μια επιλογή. Το ίδιο κι όταν ζεις με κάτι που τελείωσε. Είναι ανόητο να θεωρείς τη σκέψη σου πιο δυνατή από σένα. Ξεχνάς πως είσαι εσύ που την ορίζεις. Και ναι, όταν θέλει κάποιος πραγματικά, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία σε αυτόν που θέλει. Άρα η αμφιβολία σου είναι ένας καλός λόγος να ξεκολλήσεις επιτέλους. Μην ψάχνεις να γύρεις την κατάσταση προς το μέρος σου, γιατί θα αδικήσεις κι εκείνον που απλώς μέχρι εκεί ήθελε και μπορούσε να υπάρξει μαζί σου. Δικαίωμα κι αυτό. Να θυμάσαι πως πάντα μετά από μια ερώτηση, έρχεται μια απάντηση με τελεία. Εμείς πάμε και τη βγάζουμε και βάζουμε εκ νέου ερωτηματικό.
Συντάκτης: Θέλγια Γρύλλη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
