Ίσως αυτή τη φορά να πετύχει

Στη ζωή μας δημιουργούμε σχέσεις. Σχέσεις που άλλοτε μένουν στην αρχή κι άλλοτε φτάνουν στο τέλος. Σχέσεις που καταλήγουν στο «μαζί» και σχέσεις που το χάνουν στην πορεία και φτάνουν με συνοπτικές διαδικασίες στο «χώρια». Σχέσεις που σου έρχονται με μια γλυκιά γεύση ενθουσιασμού κι έρωτα κι άλλες που αρχίζουν πικρά, πριν σε γλυκάνουν.

Τι συμβαίνει σε μια σχέση όταν οριστικά τελειώσει και τι γεύση, άραγε, να ‘χουν στο στόμα τους δύο άνθρωποι που μοιράστηκαν στιγμές και συναισθήματα και πλέον –ακόμα και μετά απ’ όσα έζησαν μαζί, μικρά ή μεγάλα– καλούνται να ονομάζονται, να κατηγοριοποιούνται και να παλεύουν να χωρέσουν σε μια τόσο μικρή και ταυτόχρονα τόσο βαριά λέξη όπως οι «πρώην»;

Όλοι οι πρώην δεν είναι ίδιοι. Ίσως ανήκουν στις συνειδητές επιλογές που κάναμε και θα ξανακάναμε στη ζωή μας και –ενώ έγιναν κομμάτι μας και γίναμε δικό τους– για κάποιον λόγο δεν πέτυχε. Ίσως να ήρθαν και να μην άγγιξαν, σαν να μην πάτησαν ποτέ, σαν απλοί περαστικοί. Ίσως, πάλι, να ‘φυγε ουσιαστικά μονάχα ο ένας απ’ τους δύο κι ο άλλος, γεμάτος συναισθήματα, να ‘μεινε να κοιτάζει αυτόν που πακετάρει. Μπορεί να υπέγραψαν από κοινού το grand φινάλε με διπλή υπογράμμιση στον επίλογο. Μπορεί, όμως, να μην πίστεψε κανείς τους εκείνο το «τέλος».

Δύο πρώην για να μην είναι πια νυν, αποτελούν την απόδειξη πως κάτι πήγε λάθος. Κανείς δεν απαγόρευσε, φυσικά, την επικοινωνία ούτε υποχρέωσε την έχθρα ανάμεσά τους. Σίγουρα, δεν είναι εύκολο το να διατηρείς επαφή, σε κρατάει πίσω, σε δυσκολεύει απ’ το να πας μπροστά, και το καλό και των δύο βρίσκεται στο μέλλον. Είναι, όμως, πάντα έτσι;

Ίσως στην αρχή να πήραν τον χώρο και τον χρόνο τους. Αυτό δε σημαίνει πως διέγραψαν απ’ τη ζωή τους τον μέχρι πρότινος άνθρωπό τους, χρειάζονταν όμως απόσταση κι αυτή η ανάγκη ήταν αμοιβαία.  Είναι ουτοπικό να απαιτούμε αμέσως μετά τον χωρισμό να γίνουμε ξαφνικά φίλοι με τον άλλον, ενώ όλοι ξέρουμε πως όσο τα συναισθήματα θυμού κι απογοήτευσης που συνοδεύουν το φινάλε είναι ακόμα ζεστά, είναι πρακτικά αδύνατον να πετύχουμε κάτι τέτοιο τόσο άμεσα.

Αφήνεις, λοιπόν, χρόνο ώστε να γιατρευτούν οι πληγές και να εκτονωθεί ο αρνητισμός του τέλους κι αν το θέλει κι ο άλλος όσο κι εσύ, φυσικά κι υπάρχουν τρόποι να κρατήσετε μια ανθρώπινη επαφή -αν δε σας ρίχνει ψυχολογικά.

Κι όταν πια ο χρόνος κάνει τη δουλειά του, ξεπεράσετε τον πόνο και το παράπονο κι αν συναισθήματα όπως η αγάπη κι ο σεβασμός δεν κατάφεραν να σβήσουν, τότε αν αμοιβαία το θελήσετε μπορείτε να δοκιμάσετε να υπάρξετε ξανά μαζί. Διαφορετικά αυτή τη φορά, ξεκινώντας απ’ την αρχή μια καινούρια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ σας, που θα χτίσετε μαζί απ’ το μηδέν.

Αν σκέφτεσαι πραγματικά την επανασύνδεση κι αν αισθάνεσαι μια βαθιά επιθυμία για να ζωντανέψεις εκείνο το «μαζί», θα πρέπει πρώτα να σκεφτείς τους λόγους που σας οδήγησαν στο «χώρια». Οι ευθύνες θα ‘ταν μοιρασμένες, θα δεις τα λάθη σου και τα λάθη του άλλου, τι μπορεί να ‘χεις διορθώσει, τι δε θα επαναλάμβανες και τι μπορείς να συγχωρέσεις και να ξεχάσεις αντίστοιχα. Εκεί βρίσκεται η απάντηση στο σενάριο μιας επανασύνδεσης. Στο πόσο ελαφρύς ή βαρύς ήταν ο λόγος του χωρισμού σας.

Το κοινό σας παρελθόν δε σημαίνει πως θα λειτουργήσει υπέρ σας με την πρώτη, κάνοντας τη σχέση από μόνη της να δουλέψει, αφού λειτούργησε και παλιά. Θέλει δουλειά, ακόμα κι αν μεταξύ σας υπάρχει ακόμα εκείνη η οικειότητα. Ακόμα, όμως, κι αν δεν υπάρχει, αν ο χρόνος χωριστά δείχνει να σας πάγωσε, δεν είναι απαγορευτική αυτή η έλλειψη οικειότητας για ένα νέο ξεκίνημα, αφού αποτελεί μια καλή ευκαιρία να γνωριστείτε απ’ την αρχή, ξανακερδίζοντας ο ένας τον άλλον.

Σίγουρα, κανένας απ’ τους δύο δε θα ‘χει ξεχάσει το σπάσιμό σας και τους λόγους που το προκάλεσαν, ακόμα κι αν αυτό δε σας σταματά απ’ το να θέλετε να προσπαθήσετε ξανά. Το παρελθόν υπάρχει και, δυστυχώς ή ευτυχώς, δε διαγράφεται. Το θέμα δεν είναι, όμως, να ξεχάσεις αλλά να μπορείς να συνεχίσεις μ’ όσα θυμάσαι, χωρίς να σκαλίζεις διαρκώς τα παλιά. Κάτι τέτοιο θα ‘ταν επώδυνο και για τους δυο σας και δε θα βοηθούσε πουθενά.

Αν υπάρχει επιθυμία κι ειλικρίνεια κι απ’ τις δύο πλευρές, αν αντέχετε να βάλετε όλα τ’ αρνητικά στην άκρη, χτίζοντας κάτι νέο βασισμένο αυτή τη φορά σε πιο γερά θεμέλια έχοντας υπ’ όψιν τα προηγούμενα λάθη, αν καταφέρετε να συγχωρέσετε ο ένας τον άλλον αλλά και τους εαυτούς σας, τότε θα μπορέσει να γεννηθεί κάτι πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο.

Ακόμα κι αν πέσεις έξω, αν πιστεύεις πως αξίζει η προσπάθεια της επανασύνδεσης, αν για ‘σένα αυτός ο άνθρωπος σημαίνει πολλά, να εξαντλήσεις κάθε ευκαιρία, για να μη μένεις ποτέ με ερωτηματικά. Να πιστεύεις στην αλλαγή του κόσμου, γιατί κι ο κόσμος θες να πιστεύει στην αλλαγή σου.  Πίστευε, λοιπόν, μέχρι να σου αποδείξουν το αντίθετο.

Κι ακόμα κι αν το παλέψεις και δε βγάλει κάπου, να θυμάσαι πως εσύ δεν ήσουν αυτός που τα παράτησε, αλλά αυτός που εξάντλησε όλες τις πιθανότητες και τώρα μπορεί και φεύγει με το κεφάλι ψηλά και σίγουρα μ’ ένα μάθημα κληρονομιά.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!