Λίγη καλτίλα πάντα χρειάζεται

Χρειαζόμασταν μια ανάσα χιούμορ στην καθημερινότητά μας, ακόμα κι αν αυτό αφορούσε τα περασμένα μεγαλεία μιας κουλτούρας που ίσως ανά μέρη να έχει παρέλθει, έτσι και η καλτ κουλτούρα έγινε από πολλούς «θρησκεία» κι απέσπασε οπαδούς και αγαπημένα παρείστικα όσκαρ. Η Καλτ αισθητική έχει σίγουρα την ομορφιά της- μικρά μαγαζάκια ξεχασμένα απ’ τον χρόνο με γούστο και την τότε φινέτσα ξετυλίγονται μπροστά σου σαν παλιά ταινία που ακόμα κι’ αν είσαι κουρασμένος, δε λες να κλείσεις τα μάτια σου. Τραγούδια που δείχνουν να μη χάνουν ποτέ την αίγλη τους, ρούχα και μόδα που ίσως μοιάζει κατά περιπτώσεις αναχρονιστική μα παραμένει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ταινίες που σε κάνουν να γελάς και λίγο να γκριντζάρεις, ατάκες που άφησαν εποχή.

Κτίρια που μυρίζουν από μακριά εγκατάλειψη κι ίσως έχουν μια γεύση από παρακμή, σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι γι’ αυτό το περασμένο μεγαλείο, για το πού πήγε και τρύπωσε, για το πόσα χρόνια πέρασαν τελικά. Σαν το παλιότερό σου ξεφτισμένο τζιν, τ’ αντικείμενα που βρίσκεις, ρούχα κι έπιπλα που βίωσαν κάποτε την ακμή τους σου δημιουργούν νοσταλγία και ταυτόχρονα έναν θαυμασμό. Βουτηγμένα πάντα στο δικό τους κύρος, στη δική τους κλίμακα. Έχουν κι αυτά τη φάση τους και την ομορφιά τους, ίσως επειδή είναι ακριβώς αυτό, αναμνήσεις μιας άλλης εποχής, απολαύσεις που τότε ίσως είχαμε κρυφά για να μη φανούμε λιγότερο ψαγμένοι ή κάπως «μαζικοί» και τώρα μπορούμε να απολαμβάνουμε πιο ελεύθερα.

Ίσως από την άλλη, όταν κάτι είναι όμορφο για όλους, κάπου το ίδιο χάνεται στο πλήθος. Γιατί η ύπαρξή της καλτ αισθητικής είναι μοναδική στο είδος της, αν και κάπως πιο «πρόχειρη» αφήνοντας όμως ανενόχλητους τους οπαδούς της. Μέσα από τις καλτ ταινίες θα συναντήσεις διάσημα «σχολεία» για τις επόμενες γενιές με ατάκες, ερμηνείες, ρόλους και ρυθμούς που θυμόμαστε μέχρι σήμερα και δε θα ξεχάσουμε ποτέ.

Για κάποιους η καλτ δεν απέχει απ’ το τρας κι αυτό το λάθος συμβαίνει δυστυχώς συχνά. Οι καλτίλες είναι το σύγχρονο κλάσικ. Όπως και το βίντατζ ως ορισμός, έτσι και η καλτ δημιουργήθηκε ως όρος για να μας γυρίζει πίσω, εκεί που δεν είχαμε την τύχη να βρισκόμαστε ή εκεί που θα θέλαμε να ‘μαστε μα δε θα ‘χαμε ποτέ το θάρρος. Έχει μια γεύση απ’ τα παλιά σαν τις καραμέλες βουτύρου που τρώγαμε παιδιά και διαθέτει τη χάρη όταν πέφτει ως θέμα συζήτησης ανάμεσα σε παρέες, να πρωταγωνιστεί με μνήμες.

Γιατί όσες παρέες γουστάρουν το γέλιο, γουστάρουν και τις καλτοκουβέντες χωρίς όρια γιατί η ίδια η καλτ δεν έχει όρια. Η καλτ είναι ένας άλλος κόσμος, μια διαφορετική διάσταση που τελικά έχει τη φάση της. Και μας αρέσει, ακόμα κι αν για κάποιους είναι ελαφρώς δεύτερη. Η ίδια η καλτ μπορεί να κάνει ακόμα και τον πιο κλειστό της παρέας να ξελιγωθεί και να κλαίει απ’ τα γέλια. Είναι η καλύτερη τεχνική απενοχοποίησης αρκεί να μπορέσεις να της δώσεις μια ευκαιρία να στο αποδείξει κι αν της δώσεις θα σε αποζημιώσει.

Οι άνθρωποι πάντα θα έχουν ανάγκη από γέλιο και μια καλή καλτίλα κι αυτό για να μπορούν ν’ αντιμετωπίζουν τις δύσκολές τους μέρες.
Είναι η ζωή που σε κάνει να γυρνάς πίσω, να βλέπεις τα όμορφα μα μετά να είσαι έτοιμος να πατήσεις στο τώρα σου. Είναι σαν ν’ αποδέχεσαι το παρελθόν σου μ’ αυτόν τον τρόπο για να μπορέσεις να ζήσεις ελεύθερα μετά και το μέλλον σου.