«Προσοχή, εδώ ελλοχεύουν ανασφάλειες» θα έπρεπε να έχει ορίσει σαν κόκκινο μότο το μυαλό μας και να το ρίχνει σαν πέπλο προστασίας μπροστά μας τις στιγμές που αντί ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι, τον κατακρίνουμε για όσα δεν είναι. Κι όλα αυτά, με γνώμονα και αφετηρία την ανασφάλεια, έρχονται και κάνουν κατάληψη στο μυαλό μας, δίνοντάς μας αντί για λύση, την αναπόφευκτη πτώση μας.Ένα απ’ τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε είναι να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Το φέρνουμε από εδώ, το πάμε από κει, παραλληλίζοντας κάθετι τριγύρω μας με εμάς τους ίδιους σαν οι πιο αυστηροί δικαστές του εαυτού μας.
Μπαίνουμε σε διαδικασία μόνιμης σύγκρισης· συγκρίνουμε τους νυν με τους πρώην, αμφιβάλλουμε για το σώμα μας όταν βλέπουμε κάποιο πιο ωραίο, στη δουλειά θέλουμε να αξιολογούμε την αποδοτικότητα μας σε σχέση με αυτή των συναδέλφων μας ή ακόμα και στο αγαπημένο χόμπι μας απορούμε αν είμαστε καλύτεροι από άλλα άτομα που ασχολούνται με το ίδιο αντικείμενο. Κι εκεί την πατάμε. Θέλουμε και έχουμε την τάση να υπερέχουμε αμελώντας την αληθινή ομορφιά και ξεχνώντας την αξία της μοναδικότητας και της διαφορετικότητας.
Πιστεύουμε πως αν δε μοιάσουμε σε διάσημους bloggers, αν δεν ακολουθήσουμε το κύμα, είμαστε εκτός και έχουμε μείνει πίσω. Αν δε φορέσουμε τα ρούχα και τα παπούτσια που όλοι φοράνε, τη μάρκα που είναι της μόδας, αν δεν ακολουθήσουμε πιστά όσα κάνουν οι άλλοι, δεν είμαστε αρεστοί. Αν κάποιοι στη δουλειά μας ή ακόμα και στο χόμπι μας είναι καλύτεροι γεμίζουμε μ΄ερωτήματα του τύπου: «εγώ γιατί να μην είμαι καλύτερος από αυτόν ή σαν αυτόν;». Συγκρίνεις, συγκρίνεις και στο τέλος καταλήγεις να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου και να ρίχνεις την αυτοπεποίθησή σου, κουβαλώντας τις συγκρίσεις μήνες μαζί σου ή και για πάντα.
Η ανασφάλειά μάς κάνει υποχείρια του ίδιου του μυαλού μας. Κι άντε τώρα να ξεμπλοκάρεις και να κατανοήσεις πως η διαφορετικότητα είναι όμορφο και ξεχωριστό πράγμα και πως η ομοιότητα το μόνο που προκαλεί και δημιουργεί είναι κλώνους. Πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι από εμάς σε συγκεκριμένους τομείς και πάντα θα είμαστε καλύτεροι από κάποιους άλλους. Ας είμαστε όμως αρκετοί για μας αρχικά. Και ας προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε διαρκώς με μέτρο σύγκρισης τον εαυτό μας.
Γιατί όσο αυτός ο κόσμος δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα, τόσο κάποιοι εαυτοί θα χάνουν την αυθεντικότητά τους. Και όσο αυτός ο κόσμος θα αποδέχεται αυτό που είναι και θα του αρέσει -με τα ψεγάδια του αλλά και τα καλά του-, τόσο η τελειότητα θα προκύπτει απ’ τις ατέλειές του και τόσο θα υπάρχουν ολοένα και περισσότερο αυθεντικά όντα και υπάρξεις που θ’ αστράφτουν.
Και τότε, πίστεψέ με, θα θες να γίνεσαι καλύτερος για σένα και ποτέ ίδιος. Γιατί το «ίδιο» θα σου προκαλεί φόβο και πλάνη, ενώ το «διαφορετικό» θα είναι αυτό που θα σε ιντριγκάρει και θα κάνει και τους άλλους να θέλουν να μάθουν περισσότερα για σένα. Θα θες να ανεβαίνεις, να δεις τη θέα από ψηλά για να αντιληφθείς ότι τα κατάφερες κι όχι να φτάνεις στην κορυφή για να σε δουν οι άλλοι, για να καταλάβουν πως υπερέχεις. Τότε, θα καταλάβεις επιτέλους πως την αποδοχή που ψάχνεις απ’ τους άλλους δε θα τη βρεις από κανέναν πέρα απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό, αφού εσύ την κρατάς κρυμμένη μέσα σου.
Συντάκτης: Θέλγια Γρύλλη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
