Υπήρξε και μια εποχή που τα φιλιά στο σινεμά ήταν απαγορευμένα

Πριν τα διάσημα φιλιά που υπήρξαν στις οθόνες μας, υπήρχε η εποχή που όταν πήγαινε να πέσει φιλί στις οθόνες των κινηματογράφων, μαύριζε η εικόνα κι άλλαζε στιγμιότυπο. Αυτό το φιλί που για μας είναι τώρα αυτονόητο, στον παλιό κινηματογράφο ήταν κρυφός πόθος χιλιάδων ανθρώπων που πάνω στο καλύτερο σημείο το καρέ σήμανε μαύρο.

Το πρώτο φιλί που δόθηκε στον κινηματογράφο έκανε το ντεμπούτο του με την ταινία “the kiss” του σκηνοθέτη William Heise και παραγωγή του Τόμας Έντισον το 1896 με μια διάρκεια αρκετά μικρή, 18 δευτερολέπτων, ικανή όμως ν’ ανοίξει τον δρόμο για τα φιλιά του κινηματογράφου. Σ’ αυτήν την ταινία βλέπουμε έναν άντρα να μιλάει με μια γυναίκα, διακρίνεις την εποχή και τα μεγάλα μανίκια που τότε ήταν το σήμα κατατεθέν των κυριών, ώσπου τη φιλάει μ’ έναν τρόπο κάπως παιχνιδιάρικο μα μέσα στην όμορφη εποχή τους.

Οι σκηνές με φιλιά στις οθόνες απαγορεύονταν για το λόγο πως θεωρούνταν ανήθικες και προχωρημένες, αφήνοντας όμως πίσω ένα κοινό απογοητευμένο που ήθελε να τα δει, καθώς έμενε με την προσδοκία και το αίσθημα του ανολοκλήρωτου, αφού παρακολουθούσε και ζούσε την ιστορία του έρωτα των πρωταγωνιστών. Έφτανε λοιπόν το καρέ πολύ κοντά στα δύο πρόσωπα κι όταν η απόσταση πήγαινε να μηδενιστεί, η οθόνη μαύριζε κι άλλαζε το πλάνο. Ούτε φιλί, ούτε καν υπόνοια αυτού.

Κάπως έτσι φτάνουμε στην ταινία του Τζουζέπε Τορνατόρε, το διάσημο “cinema paradiso” γυρίστηκε στην όμορφη Σικελία και μας εξιστορεί τα παιδικά χρόνια και τη ζωή ενός ενήλικα, πλέον. Ο Τότο ήταν ένα παιδάκι φτωχό που ζούσε μαζί με τη μαμά του. Όπως όλα τα παιδάκια, ήθελαν να κάνουν τ’ αδύνατα  δυνατά να μπουν μέσα σε μια αίθουσα προβολής, κλέβοντας λίγες στιγμές θεάματος στη μεγάλη οθόνη. Δίνει μέχρι και την τελευταία του δεκάρα για να το καταφέρει κι εκεί αναπτύσσεται μια όμορφη ιστορία, ανάμεσα στο παιδάκι και τον Αλφρέντο που δούλευε στο σινεμά, αναλαμβάνοντας την προβολή ταινιών. Ο ιερέας της κωμόπολης απαγόρευε ρητώς τα φιλιά στις οθόνες κι έτσι ο Αλφρέντο τα έκοβε. Τα φιλμ εμπεριείχαν μέσα απαγορευμένες, τότε, σκηνές κάνοντας τον μικρό να θέλει αγωνιωδώς να δει περί τίνος πρόκειται.

Ο Τότο και ο Αλφρέντο χαράζουν μια βαθιά φιλία μεταξύ τους κι ο ένας γίνεται δάσκαλος του άλλου. Τα χρόνια περνάνε κι ο μικρός Τότο πλέον Σαλβατόρε που λείπει χρόνια λόγω σπουδών πληροφορείται πως ο Αλφρέντο έφυγε από τη ζωή. Μπαίνοντας μέσα στο σινεμά, η τελευταία σκηνή σε καθηλώνει καθώς ο Αλφρέντο έχει φυλάξει για τον Τότο όλα τα κομμένα φιλιά των ταινιών που ο Τότο δεν είχε αντικρίσει ποτέ. Ήταν σαν να μπήκε μόλις στην ενηλικίωση κι όλες αυτές οι σκηνές που περνούσαν απ’ τα μάτια του γρήγορα, όλες οι σκηνές που ήθελε να δει, ήταν αυτό που πλέον είχε στην κατοχή του, τη δύναμη της αγάπης και της φιλίας που θα τον έκανε να επιστρέψει και πάλι στην ενήλικη πια ζωή του.

Για κάθε φιλί που χάσαμε, για κάθε κομμένη σκηνή που δε μας άφησαν να δούμε και να παίξουμε, για κάθε λόγο που δεν καταφέραμε να πούμε ή και να πάρουμε πίσω, στο δικό μας σινεμά παράδεισος, ας χαθούμε κι ας γίνουμε και πάλι εκείνα τα αθώα παιδιά που ήμασταν μέχρι η αναπόφευκτη ενηλικίωση να έρθει στην ώρα της, χωρίς σπρωξίματα και βιασύνες. Ίσως θα πρέπει ν’ αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας σαν παλιό σινεμά κι αυτή τη φορά να μπορούμε να κόψουμε ό, τι εμείς θέλουμε. Ίσως αυτή τη φορά, αντί για φιλιά να κόβαμε τελειωμένες καταστάσεις ή να συγκεντρώναμε όλα τα όμορφα στο τελευταίο φιλμ της ζωή μας.